Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι σύμμαχοί τους είναι «με το δάκτυλο στη σκανδάλη» και από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζονται να εξαπολύσουν στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας και του λαού της. Πρόκειται για ακόμα έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για ακόμα ένα ιμπεριαλιστικό έγκλημα που διαπράττεται με τη χρησιμοποίηση προσχημάτων, με προβοκάτσια που ενοχοποιεί τη συριακή κυβέρνηση για τη χρήση χημικών όπλων.
Ο λαός μας έχει υποχρέωση να απαντήσει αποφασιστικά. Να καταδικάσει μαζικά τη στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας και να συγκεντρώσει τα πυρά του κατά της εμπλοκής της στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο απαιτώντας:
Να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας, να μη χρησιμοποιηθεί το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Καλαμάτας, να μη δοθεί κανένα μέσο, καμία διευκόλυνση που θα στηρίζει την ιμπεριαλιστική επίθεση.
Το ΚΚΕ με συνέπεια και σταθερότητα τοποθετήθηκε για τις εξελίξεις στη Συρία και ξεκαθάρισε από την αρχή, το 2011, ότι παρά τις διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις με το Συριακό καθεστώς, παρά την κριτική που ασκεί στην πολιτική του, το κόμμα μας αναδεικνύει ένα κρίσιμο ζήτημα: Οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της και συνεπώς καταδικάζουμε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στο εσωτερικό της χώρας αυτής και κάθε χώρας.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται το ΚΚΕ μέχρι σήμερα προσπαθώντας να ενημερώνει συστηματικά και να προετοιμάζει τον ελληνικό λαό να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας για κάθε ιμπεριαλιστική απειλή ή επέμβαση, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής επέμβασης που προετοιμάζουν από καιρό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με τους συμμάχους τους στην περιοχή.
Στους προηγούμενους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ διέθεσαν στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και των πολεμικών επιχειρήσεων, τη βάση της Σούδας, του Ακτίου, αεροδρόμια, λιμάνια, πλοία, το έδαφος της χώρας. Η συμβολή της Ελλάδας ήταν καθοριστική για την αποτελεσματικότητα των φονικών επιθέσεων. Ετσι και τώρα, η δικομματική κυβέρνηση εμπλέκει και πάλι τη χώρα χρησιμοποιώντας τους ίδιους προκλητικούς ισχυρισμούς περί τήρησης των «Συμβατικών Υποχρεώσεων» με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη διαφύλαξη της «διεθνούς νομιμότητας», ενώ δουλεύεται συστηματικά το ύπουλο, επικίνδυνο επιχείρημα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της Ελλάδας, στον ανταγωνισμό με την Τουρκία και άλλες ανταγωνίστριες χώρες.
Θέση που σημαίνει ακόμα πιο επιθετικό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς κατά των λαών, κατά του λαού μας, με κριτήριο περισσότερα οφέλη για την αστική τάξη στο μοίρασμα της λείας, αναβάθμιση του ρόλου των μονοπωλιακών ομίλων στην κούρσα των ανταγωνισμών.
Στοιχεία των εξελίξεων στη Συρία
Η Συρία ακολουθεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, η εξουσία και τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια της αστικής τάξης. Το καθεστώς του Μπάαθ που κυβερνά τη χώρα από το 1963, ανέπτυξε οικονομικοπολιτικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ενωση χωρίς να αποκοπεί από τη συνεργασία με καπιταλιστικές χώρες, αντιτάχθηκε κατά καιρούς σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, υποστήριξε το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού, ήρθε σε σύγκρουση με το Ισραήλ το οποίο κατέχει ακόμα συριακά εδάφη από τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967.
Μετά την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, ανέπτυξε πάρα πέρα τις σχέσεις με μονοπωλιακά συμφέροντα, εφάρμοσε πολιτική αναδιαρθρώσεων, πήρε αντιλαϊκά μέτρα.
Πριν και πολύ περισσότερο στις αρχές του 2011 εκδηλώθηκαν κινητοποιήσεις που εξέφρασαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας που ακολουθούσε η κυβέρνηση Ασαντ. Αναπτύχθηκε κίνημα που διεκδίκησε αυξήσεις στους μισθούς, διεύρυνση δημοκρατικών δικαιωμάτων, μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα. Στον έναν ή τον άλλο βαθμό αρκετά αιτήματα ικανοποιήθηκαν αλλά ήδη ήταν σε εξέλιξη σχέδιο εξωτερικής επέμβασης, στα πλαίσια του γενικότερου σχεδίου για τη «Νέα Μέση Ανατολή». Σχέδιο που προωθήθηκε για τη δρομολόγηση αλλαγών που αποσκοπούν στην αναχαίτιση και ακύρωση τάσεων που εκδηλώθηκαν σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως η Γαλλία, αφού κράτη της περιοχής έκαναν άλλες επιλογές, κοιτώντας προς την πλευρά της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας, που βελτίωσαν τη θέση τους στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και απειλούν την αμερικάνικη πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».
Στόχος του κάθε καπιταλιστικού κράτους, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική του δύναμη, είναι η διεκδίκηση καλύτερης θέσης στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του νερού, των ενεργειακών αγωγών και μεταφορικών «αρτηριών», για να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη τα μονοπώλια, κατακτώντας μεγαλύτερα μερίδια στις αγορές.
Ο στόχος αυτός βρίσκεται πίσω από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, στη Γιουγκοσλαβία του 1999, στο Αφγανιστάν το 2001, στο Ιράκ το 2003 και τελευταία στη Λιβύη. Οι πόλεμοι αυτοί οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν με τη χρησιμοποίηση των προσχημάτων της «εθνοκάθαρσης», της «πάταξης της τρομοκρατίας», τη «χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας», τη «χρήση χημικών όπλων» και άλλα προσχήματα που χρησιμοποιούνται και πάλι σήμερα στην προετοιμασία νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου ενάντια στη Συρία και το Ιράν.
Η Συρία είναι ένας σημαντικός κρίκος των εξελίξεων.
Διαθέτει σημαντικά ενεργειακά αποθέματα.
Εχει στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, φιλοξενεί στρατιωτική βάση της Ρωσίας στο μεσογειακό λιμάνι Ταρτούς, διατηρεί σχέσεις με την Κίνα, είναι σύμμαχος του Ιράν και της λιβανέζικης οργάνωσης Χεσμπολάχ.
Είναι φανερό πως ο έλεγχος της Συρίας και η αποδυνάμωση της Χεσμπολάχ θα διαμορφώσει μια νέα κατάσταση και θα διευκολύνει τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ κατά του Ιράν με πρόσχημα αυτή τη φορά το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση προετοιμάζεται καιρό αλλά υπάρχουν λόγοι που επιδρούν στην επίσπευση της υλοποίησης του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού.
Επιδρούν οι εξελίξεις στην Αίγυπτο και στην Τουρκία που αποτελούν βασικά στηρίγματα των αντικαθεστωτικών , επιδρά η επικράτηση του συριακού στρατού σε σημαντικές περιοχές, η ήττα των ένοπλων αντικαθεστωτικών ομάδων, σε πολλές αναμετρήσεις. Η στρατιωτική επέμβαση επιδιώκει να τους δώσει ανάσα και εφόδια να συνεχίσουν το έργο τους για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, αποσκοπεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για ρήγματα στις γραμμές του κυβερνητικού κόμματος Μπάαθ για την επιβολή λύσης που αντιστοιχεί στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Ταυτόχρονα, πρέπει να παρθούν υπόψη οι σοβαρές δυσκολίες των ΗΠΑ για τη διαχείριση των μεγάλων ελλειμμάτων, οι δυσκολίες ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στην Κίνα και άλλους ανταγωνιστές των Αμερικανών η κατάσταση που θα διαμορφωθεί στην αγορά πετρελαίου και η αύξηση της τιμής του.
Σε κάθε περίπτωση, η περιοχή έχει μετατραπεί σε μπερδεμένο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από νέες αντιθέσεις οι οποίες εμφανίζονται μαζί με τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Διαμορφώνονται όροι ακόμα και για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο με θύματα τους λαούς.
Η εργατική τάξη διαθέτει ένα ισχυρό όπλο.
Την ταξική αντιμετώπιση των εξελίξεων, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης που ανταποκρίνεται στα δικά της συμφέροντα ώστε να μη γίνει μέρος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να μη στοιχηθεί πίσω από καμία ιμπεριαλιστική δύναμη. Να μην εγκλωβιστεί στις ενδοαστικές αντιθέσεις και στους ανταγωνισμούς τμημάτων της αστικής τάξης για τη διαχείριση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννάει πολέμους και κρίσεις.
Με την πρωτοπόρα στάση της εργατικής τάξης μπορούν οι λαοί να τραβήξουν μπροστά, συνδέοντας την καταδίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το αντιπάλεμα κάθε είδους ιμπεριαλιστικής επίθεσης και εμπλοκής των αστικών κυβερνήσεων, με την προσπάθεια γερής οργάνωσης, αυτοτελούς δράσης με στόχο την εργατική, λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσω παραγωγής, την οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Αυτή είναι η πρώτιστη υποχρέωση των ΚΚ σε όλη την περιοχή παρά τις δυσκολίες, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης.
Σε όλες τις χώρες της περιοχής οξύνεται η βασική αντίθεση κεφαλαίου -εργασίας, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός αναπτύσσεται, έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις, οι βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να κτιστεί η νέα, η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Αυτό αφορά και τις Αραβικές χώρες, γενικότερα τις χώρες της περιοχής. Τα κριτήρια στην ανάλυση των εξελίξεων έχουν αλλάξει, έχουν ξεπεραστεί τα κριτήρια των δεκαετιών του '60 και του '70, ο καπιταλισμός σάπισε, απαιτούνται προσαρμογές στα νέα δεδομένα.
Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν μπορεί να οργανωθεί αποτελεσματικά και με προοπτική, αν βασίζεται σε πολιτικές θέσεις που οδηγούν στη διατήρηση των αιτιών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της κρίσης και του πολέμου.
Η ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα περνάει μέσα από την απόκτηση γνώσης και πείρας σ' αυτές τις κρίσιμες συνθήκες που διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι καπιταλιστικές κρίσεις. Με κόπο, με ένταση των προσπαθειών, με επαναστατική στρατηγική και συμμαχίες που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε κάθε κράτος. Κάθε άλλη επιλογή ενσωματώνεται, αφομοιώνεται, συντηρεί την ίδια κατάσταση και οι λαοί πληρώνουν ακριβά, όπως διαπιστώνεται από τις εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία.
Ο οπορτουνισμός θολώνει τα νερά, παραπλανά. Κόμματα της λεγόμενης «Αραβικής Αριστεράς» ακολουθώντας τα χνάρια του Κόμματος της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), όχι μόνο δεν καταδίκασαν το ρόλο των αντικαθεστωτικών ομάδων και την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία όλη αυτή την περίοδο. Αλλά επιδίδονται συστηματικά στον εξωραϊσμό του εκμεταλλευτικού συστήματος και καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες υμνώντας τη λεγόμενη Αραβική Ανοιξη.
Η γραμμή κομμάτων της «Αραβικής Αριστεράς» για μετάβαση σε αστικά, «δημοκρατικά αντιστασιακά καθεστώτα στα πλαίσια των οποίων θα πραγματοποιηθούν η δικαιοσύνη, η ισότητα και η εθνική ανεξαρτησία», αφοπλίζει, ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις στις επιδιώξεις των αστικών τάξεων, αναδεικνύει ως «σωτήρα» τον ταξικό αντίπαλο. Ακουμπά τις ελπίδες των λαών σε τμήματα της αστικής τάξης («μη παρασιτικής» ή «εθνικής αστικής τάξης», όπως αναφέρεται). Αναθέτει, δηλαδή, τις τύχες των λαών σε μονοπωλιακά συμφέροντα που έχουν καταλήξει για την ανάγκη αστικών εκσυγχρονισμών και αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, με έναν όρο: Το τιμόνι της εξουσίας και ο πλούτος να είναι στα χέρια των εκμεταλλευτών.
Τώρα, οπορτουνιστικά κόμματα στο εξωτερικό εκδίδουν ανακοινώσεις με μασημένα λόγια για να βγούνε από την υποχρέωση και επαναφέρουν το θέμα της έγκρισης του ΟΗΕ στη στρατιωτική επίθεση διευκολύνοντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Αυτό κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και είναι εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα.
Το πρόβλημα για το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο οι ύμνοι για την «Αραβική Ανοιξη».
Είναι η εναρμόνιση με τη γενικότερη γραμμή των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών για τις εξελίξεις στη Συρία. Είναι η παρουσίαση της πολιτικής Ομπάμα ως προοδευτικής, είναι η θέση που ανέδειξε τον Γάλλο Πρόεδρο Ολάντ ως φορέας της λαϊκής αντίστασης στην ΕΕ.
Αυτά τα ζητήματα δεν εκφράζουν λάθος ανάλυση, αλλά δείχνουν την ουσία, δίνουν το στίγμα μιας σοσιαλδημοκρατικής δύναμης που επιδιώκει να κυβερνήσει για να διαχειριστεί το εκμεταλλευτικό σύστημα για να υπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα και με αυτό το στόχο διαμορφώνει και τις θέσεις του, τις συμμαχίες του σε διεθνές επίπεδο.
Η γέννηση και ο ρόλος των αντικαθεστωτικών
Οι αντικαθεστωτικές ομάδες στη Συρία δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν ως φορέας εκδήλωσης της εξωτερικής επέμβασης. Στηρίχθηκαν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία και την Αίγυπτο.
Στον πυρήνα τους βρίσκονται οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» και συμμετέχουν εισαγόμενες οπλισμένες δυνάμεις της «Αλ Κάιντα» η άλλοι μισθοφόροι που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο κατά της Λιβύης, έχουν πείρα από τον πόλεμο του Αφγανιστάν μέχρι και τις συγκρούσεις στην Τσετσενία.
Τα στοιχεία είναι αναμφισβήτητα.
Το λεγόμενο «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» ιδρύθηκαν το καλοκαίρι του 2011 στην Τουρκία, με προτροπή των Αμερικανονατοϊκών και πρωταγωνιστικό ρόλο της τουρκικής κυβέρνησης.
Με επιμονή της γαλλικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Ολάντ αναγνωρίσθηκε από αρκετές χώρες αλλά και τον «Αραβικό Σύνδεσμο» ο λεγόμενος «Συνασπισμός Επαναστατικών και Αντικαθεστωτικών Δυνάμεων», ως εκπρόσωπος του συριακού λαού, ως βάση της «προσωρινής κυβέρνησης». Καθιερώθηκε το σχήμα «Φίλοι της Συρίας» ως μηχανισμός συντονισμού για την ανατροπή του Ασαντ.
Το Μάη του 2013 με απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ απελευθερώθηκε η διαδικασία στρατιωτικού εξοπλισμού προς τους αντικαθεστωτικούς με σύγχρονα όπλα και παρόμοια απόφαση πήρε και το αμερικάνικο κογκρέσο.
Η προετοιμασία στρατιωτικής επίθεσης είναι συνεχής
Εκτός από τη συστηματική στήριξη των αντικαθεστωτικών δρομολογήθηκε σχεδιασμένη προετοιμασία για στρατιωτική επέμβαση που μεταξύ των άλλων περιλαμβάνει:
Παραβίαση του συριακού εναέριου χώρου από τουρκικό αεροσκάφος «F4» και κατάρριψή του από την αεράμυνα, τον Ιούνη του 2012.
Εγκατάσταση Νατοϊκού πυραυλικού συστήματος «ΠΑΤΡΙΟΤ» στο έδαφος της Τουρκίας, αρχές του 2013.
Αναζήτηση τρόπων επιβολής «Ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από τη Συρία.
Βομβαρδισμός ισραηλινών αεροσκαφών στα περίχωρα της Δαμασκού το Μάη του 2013 για να πλήξουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις και να ανοίξουν δρόμο στη δράση των αντικαθεστωτικών.
Συγκέντρωση αμερικάνικων, Νατοϊκών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο και στον Περσικό Κόλπο, συστηματικές αεροναυτικές και λοιπές ασκήσεις.
Από τα πάρα πάνω και μόνο παραδείγματα συνάγεται το συμπέρασμα ότι η στρατιωτική επίθεση κατά της Συρίας ήταν αποφασισμένη και η ενοχοποίηση της συριακής κυβέρνησης για τη χρήση χημικών όπλων είναι κατασκευασμένο πρόσχημα. Με την κοινή λογική μπορεί να διαπιστωθεί ότι η συριακή κυβέρνηση πέτυχε το τελευταίο διάστημα σημαντικές νίκες κατά των αντικαθεστωτικών και δεν είχε κανένα όφελος να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, πολύ περισσότερο που στη Συρία ήταν κλιμάκιο επιθεωρητών του ΟΗΕ. Επιπλέον, από τις έρευνες Ρώσων εμπειρογνωμόνων και τα σχετικά βίντεο αποδεικνύεται η ύπαρξη εργαστηρίων παραγωγής χημικών όπλων στα χέρια των αντικαθεστωτικών.
Η προβοκάτσια βρωμάει από μακριά και στο φως των πρόσφατων εξελίξεων αποκτά ιδιαίτερη σημασία η επισήμανση της ανακοίνωσης του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, το Σεπτέμβρη του 2012, που σημείωνε με έμφαση: «Την ίδια ώρα η επίκληση από τον Ομπάμα του κινδύνου χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής (χημικών, βιολογικών) από το καθεστώς Ασαντ, που οι ΗΠΑ θέτουν ως "κόκκινη γραμμή", διαμορφώνει το έδαφος για πιθανή προβοκάτσια και στρατιωτική επέμβαση όπως στην περίπτωση του Ιράκ» .
Ο ρόλος της Ρωσίας και της Κίνας
Στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και της προώθησης των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή, η Ρωσία και η Κίνα προβάλλουν ΒΕΤΟ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και μπλοκάρουν αποφάσεις ενάντια στη Συρία.
Ρωσία και Κίνα υποστήριξαν διάφορες συμβιβαστικές λύσεις, στις οποίες συμφώνησε και η συριακή κυβέρνηση, όπως η διάσκεψη της Γενεύης Ι και το σχέδιο Ανάν (συνομιλίες των δύο πλευρών, παύση εχθροπραξιών, παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας κ.ά.) αλλά τα σχέδια αυτά, όπως και η πρόβλεψη για σχετική συνδιάσκεψη στη Γενεύη ΙΙ, τινάχθηκαν στον αέρα με ευθύνη των ΗΠΑ και των αντικαθεστωτικών που έθεσαν θέμα απομάκρυνσης του Ασαντ, επενδύοντας στο σχέδιο της στρατιωτικής επέμβασης.
Οι καταγγελίες της Ρωσίας και της Κίνας για τη στρατιωτική επέμβαση συνεχίζονται αλλά πρέπει να παρθεί υπόψη η συμβιβαστική τακτική που ακολούθησαν οι ηγεσίες των δύο αυτών κρατών κατά την Αμερικανονατοϊκή επίθεση στη Λιβύη στα πλαίσια των γενικότερων στοχεύσεων. Η κινητικότητα εντείνεται και οι σχεδιασμοί θα φανούν τις επόμενες μέρες αλλά είναι χαρακτηριστικές τοποθετήσεις Ρώσων εμπειρογνωμόνων της ρωσικής πλευράς που υποστηρίζουν: «Η Ρωσία δεν μπορεί να αποτρέψει τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και των άλλων δυτικών χωρών στη Συρία, κι έτσι δε θα αναλάβει καμία ανοιχτή στρατιωτική δράση, αλλά θα προσπαθήσει να οργανώσει μια ομάδα χωρών, που θα τοποθετηθεί ενάντια σ' αυτή τη χρήση βίας κατά της Συρίας».
Μέσα από αυτές τις εξελίξεις αποδεικνύεται ότι η προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης, η προσφορά του σοσιαλισμού στο πλευρό των λαών και στην αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας αποκτά στις μέρες μας πολύ μεγάλη σημασία. Αποτελεί σημαντικό πεδίο για την ανάπτυξη της ιδεολογικοπολιτικής πάλης και τον προβληματισμό της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων στη χώρας μας, στην περιοχή, σε όλη την υδρόγειο.
Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και η ευρύτερη περιοχή μπαίνει σε νέες περιπέτειες και εντείνονται οι κίνδυνοι γενικότερης ανάφλεξης.
Τα γεγονότα επιβάλλουν άμεση, οργανωμένη συστηματική δράση για την οργάνωση της πάλης του λαού μας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και την εμπλοκή της Ελλάδας και στο καθήκον αυτό οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες θα βρεθούν και πάλι στην πρώτη γραμμή.
Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου