Ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ

«Μεγάλη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, από την ουτοπία στον ρεαλισμό». Με αυτόν τον τρόπο το «Βήμα» προαναγγέλλει στην πρώτη του σελίδα τη συνέντευξη με τον Γ. Δραγασάκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και απ' τους διαμορφωτές της οικονομικής του πολιτικής. «Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες, ούτε ανώδυνες λύσεις», ισχυρίζεται ο Γ. Δραγασάκης, για να προετοιμάσει το έδαφος σε ό,τι αφορά στη διαχείριση του χρέους από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας ότι η όποια διευθέτησή του προϋποθέτει την «οικοδόμηση των αναγκαίων συμμαχιών και την αλλαγή των συσχετισμών», καθώς και ότι θα βοηθούσε και «μια ισχυρότερη πίεση από τις ΗΠΑ και τις αγορές»... Εν ολίγοις, ο Γ. Δραγασάκης αναιρεί κι αυτές τις έωλες ούτως ή άλλως υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για επαναδιαπραγμάτευση, λογιστικό έλεγχο και διαγραφή μέρους του χρέους, με μορατόριουμ στην αποπληρωμή του υπόλοιπου. 

Λέει ακόμα ότι όλα θα εξαρτηθούν από το συσχετισμό που θα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν κυβερνήσει και από την πίεση των Αμερικανών στην ΕΕ. Αν αυτό δεν είναι παραίνεση στο λαό να γαντζωθεί στο αμερικάνικο άρμα, προσδοκώντας μείωση του χρέους, από την οποία μάλιστα δεν έχει τίποτα να ωφεληθεί, τότε τι είναι;

Σε άλλο σημείο αναπαράγει το εφεύρημα περί καλών και κακών καπιταλιστών, αξιώνοντας εμμέσως απ' το λαό να ταυτιστεί με τους «καλούς» εκμεταλλευτές του και άρπαγες του μόχθου του, των οποίων την εξουσία θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τρόπο «χρηστό» και «ηθικό». Αναφέρει επί λέξει: «Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν είναι ενιαίος (...) νέες αντιθέσεις που σχετίζονται με τη στάση του απέναντι στη δημοκρατία, με τον διαφανή ή μη τρόπο συσσώρευσης του κεφαλαίου (...) την πραγματοποίηση επενδύσεων». Τι λέει δηλαδή; Οτι η εργατική τάξη και ο λαός δεν έχουν κανένα λόγο να διαμορφώσουν τη στρατηγική τους στη βάση της αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία, άρα να παλέψουν ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, αφού υπάρχουν και καλοί καπιταλιστές. Και ποιοι είναι αυτοί, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί που θέλουν δημοκρατία (!), βγάζουν τα κέρδη τους τηρώντας τη νομοθεσία και επανεπενδύουν μέρος από αυτά. Η νομοθεσία όμως σήμερα είναι αντεργατική, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της πλουτοκρατίας. Το ίδιο ισχύει και με την επανεπένδυση των κερδών των επιχειρήσεων, προϋπόθεση για την οποία είναι η μεγαλύτερη εργασιακή εκμετάλλευση. Είναι προφανές ότι σ' αυτές τις ράγες θα κινηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από την προσπάθειά του να θολώσει τα νερά.

Στα παραπάνω ο Γ. Δραγασάκης προσθέτει: «Επομένως και η δική μας στάση απέναντι στον επιχειρηματικό κόσμο δεν μπορεί να είναι ισοπεδωτική, επίπεδη ή τυφλή (...) έχει γιγαντωθεί ένας "κατάμαυρος" καπιταλισμός που ζει απ' τη (...) διαφθορά». Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί καθαρά ότι παίζει παιχνίδι υπέρ συγκεκριμένων μερίδων της αστικής τάξης, τις οποίες μάλιστα σκεπάζει με το μανδύα του «ηθικού καπιταλιστή», για να εξωραΐσει συνολικά το σύστημα της εκμετάλλευσης. Μόνο που τα περί «πάταξης των νταβατζήδων» και άλλα παρόμοια, τα έχει ακούσει πάμπολλες φορές ο λαός, από τα αστικά κόμματα, που δεν είχαν σε τίποτε άλλο να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους πέρα από το ποιος κάνει περισσότερο «παρέα» με «λαμόγια». Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και ο λαός έχει πείρα.

Διευκρινίζει σε άλλο σημείο: «Οχι, δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν υπάρχει δυνατότητα κρατικού δανεισμού (...) Επιδιώκουμε επαναπροσδιορισμό του ορισμού του πρωτογενούς ελλείμματος ώστε να μην συμπεριλαμβάνονται σε αυτό οι δημόσιες επενδύσεις και δυνατότητα χρηματοδότησης των δημοσίων επενδύσεων από ευρωομόλογα ή άλλον ευρωπαϊκό θεσμό (...) Ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι στόχος ούτε όραμά μας (...) Δεν είναι η αναβίωση του κράτους των προηγούμενων δεκαετιών αλλά ο επαναπροσδιορισμός του περιεχομένου του (...) στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής μεταβατικής οικονομίας». Τι ζητάνε δηλαδή; Μια χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, προκειμένου να διοχετεύσουν χρήμα στο κεφάλαιο, χωρίς να υπερβαίνουν τα όρια του ελλείμματος και του χρέους, τα οποία δηλώνουν ότι θα σεβαστούν. Τόσο ...ριζοσπαστική είναι η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που την έχει αντιγράψει από τα κιτάπια των πιο καραμπινάτων σοσιαλδημοκρατών στις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης.

Π. Β.