Το βραχιολάκι, οι σβαστικούλες και άλλα ξωτικά...

Αχ πώς συγκινήθηκα, ρίγησα απ' τα τόσα ξωτικά που κάλεσαν σύναξη στο Δάσος της Αγοράς και ξεκίνησαν εκστρατεία σωτηρίας του «902»!!! Τρυφερά κομμουνιστόφιλα νανάκια, με ιδιότυπη ομορφιά ιδεών και όψιν ως κόψιν, πλάκωσαν να σώσουν αυτούς που δε θέλουν να σωθούν. Τέτοιο παιδομάζωμα απ' την εποχή της Φρειδερίκης έχει να γίνει. Μες στο σκοτάδι της χρυσαβγουλένιας νύχτας, ανάμεσα στις αστραπές απ' το Μεγάλο Ταξίδι του αρχιερέα στη σπηλιά του Λευκού Οίκου, διέκρινες στα χεράκια τους το... βραχιολάκι. Αυτό που δίνει το σύστημα σ' όσους συμφωνούν με τη μόνη επιτρεπτή ανθρωποφαγία των χορτοφάγων ημερών της πείνας και της αισθητικής των πιλάτες, που είναι η κομμουνιστοφαγία.

Ολα τα ξωτικά που τα νανούριζαν οι κόκκινες κατσαρόλες και τα κόκκινα μαξιλάρια του απίθανα καθιερωμένου παγκόσμια από το Αμαζον τηλεμάρκετινγκ έχασαν τον ύπνο τους. «Πάμε να πάρουμε τον Περισσό τώρα που μπορεί να μας λάχει και κάνας γενίτσαρος με περγαμηνές σφυροδρέπανου όπως και πριν από είκοσι χρόνια...» πρότειναν οι εξυπνότεροι.
Η δε πραγματικά θαρραλέα Δηιάνειρα Αριστερά, που είχε ποτίσει το μανδύα του Ηρακλή του κομμουνιστή με το δηλητήριο - ερωτικό φίλτρο του κένταυρου κεφαλαιοκράτη Νέσσου, κλαίει και οδύρεται που δεν μπορεί να συνουσιαστεί πλέον με τον άνδρα της ζωής της, και σπαράζει η καρδιά σου να την ακούς να ζητάει το κοινό τους στρώμα, τζάμπα εις ανάμνησιν.

Αυτό το τζημερικό - κατά το επί το αστικοελληναράδικον, σαιξπηρικό - δράμα, δρόσισε με δάκρυα μαϊμού το φριχτό μας καλοκαίρι. Ως και η κυβέρνηση που έχει συνηθίσει να στέλνει ματατζήδες να βοηθάει τους Μανεσήδες να απολύουν και να μην κουνιέται απεργός, ήταν έτοιμη να στείλει διμοιρία καλά κρυμμένη στο ρέμα του Ποδονίφτη, να σώσει τον «εργοδότη». Ευτυχώς κάποιος τους είπε πως μπέρδεψαν τις π.... με τις β.... κι έφυγαν και πήγαν να φυλάνε τα βραχιολάκια στο μπράτσο του Κασιδιάρη μη βραχούν από τη θάλασσα και ξεβάψουν.

Οσοι κλαίνε για το βάσανο του «902» (πράγματι βάσανο και ακριβοπληρωμένο αλλά μόνον για τους Κουκουέδες), μου θυμίζουν αυτό το καλοκαίρι του 2013, κάτι τυπάδες στις παραλίες, που αφού παίξουν με τις ρακέτες τους τα νεύρα των άλλων για «φίτνες», σχεδιάζουν στην αμμουδιά με βοτσαλάκια σβαστικούλες. Κατά λάθος. Οπως πάει το κύμα και η αφρογραμμή. Κι άμα σε δουν να αηδιάζεις ή να οργίζεσαι, σου λένε κι ένα παραμύθι περί της ιδιοκτησίας του νοήματος του σχήματος κι άλλα τέτοια κουλτουροευκαιριακά.

Στη σύναξη των πενθούντων για την απώλεια πυρομαχικών του ΚΚΕ ξωτικών, έμαθα πως έπεσε λαμπρή ιδέα. Θα φτιαχτεί ένα κόμμα, λέει, που θα κατεβεί στις εκλογές των σωματείων, των συνδικάτων, μπορεί και στις βουλευτικές. Το οποίο θα μεταφέρει τον «902» σ' ένα φάρο, στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού, θα το φυλάνε ΝΑΤΟικά αεροπλανοφόρα με πυραύλους αριστεροεδάφους - αριστεροαέρα κι έτσι δεν θα χάσει ούτε η Βενετιά του κεφαλαίου τα βελόνια της ούτε και οι αντικομμουνιστές το στόχο τους. Η απάντηση θα έρθει απ' αυτούς που πούλησαν τη βάρκα πριν βουλιάξει αλλά ξέρουν να τραβάν κουπί. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ