Το μΕΡΤικό του καθενός

Το ζήτημα των ημερών δεν είναι κυρίως η ΕΡΤ.

Όποιος προσπαθεί να το κρύψει θα πρέπει να δημιουργεί υποψίες σε όλους όσους έχουν στοιχειώδεις απαιτήσεις από τη σκέψη τους.

Το ζήτημα είναι η βαρβαρότητα των Προεδρικών διαταγμάτων και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου όπου κι αν εφαρμόζονται. Ο τρόπος δηλαδή που έχει ήδη επιλεγεί από τα 3 κόμματα της κυβέρνησης για να περάσει η λεηλασία του λαού και των δικαιωμάτων του. Η ΕΡΤ είναι απλά ένα ξεκάθαρο παράδειγμα, μια περίπτωση που βγάζει μάτι, για το τι συμβαίνει γύρω μας.

Το ζήτημα είναι ότι αυτό που λέγεται γενικά "Δημοκρατία", η αστική δημοκρατία δηλαδή, μοιάζει πια με ανέκδοτο, αφού δεν έχει κανένα περιεχόμενο στις μέρες μας, στις μέρες δηλαδή που ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα να πατήσει πάνω σε πτώματα για να επιβιώσει.


Το ζήτημα των ημερών είναι ακόμη η Αλληλεγγύη και ο αγώνας που πρέπει να γίνει από όλους τους εργαζόμενους για όλους τους εργαζόμενους. Πολλοί λένε ότι στην ΕΡΤ έσπασε τα μούτρα του ο κοινωνικός αυτοματισμός. Δυστυχώς, όσο κι αν σε όλους αρέσουν οι θετικές εκτιμήσεις για το παρόν και το μέλλον, δεν είναι έτσι. Για άλλη μια φορά οι μεγάλες μάζες έμειναν μακριά και αδιάφορες για το δράμα των εργαζόμενων της ΕΡΤ. Κι αυτό γιατί ο αγώνας αυτός δεν μπόρεσε ως τώρα να πάρει ταξικά χαρακτηριστικά και να γίνει αγώνας όλου του λαού. Μπορεί βέβαια ακόμη και κάποιοι συντηρητικοί άνθρωποι να συγκινήθηκαν για το "μαύρο", δε συγκινήθηκαν όμως τόσο-πλην ολίγων βέβαια- και από τις 2500 χιλιάδες απολύσεις ή από τα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" των προεδρικών διαταγμάτων κι ας ήρθαν μια βόλτα από το προαύλιο της ΕΡΤ. Ισως κάποιους να τους ξυπνήσει το κλείσιμο των σχολείων ή του νοσοκομείου της περιοχής τους, αλλά τότε μάλλον ελάχιστοι θα συγκινηθούν σε σχέση με την περίπτωση της ΕΡΤ.

Το ζήτημα είναι ακόμα να δούμε από πιο κοντά τον τρόπο που γίνονται οι αγώνες και που ή εξασφαλίζει ή θάβει και γκρεμίζει τη συνέχειά τους. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που στην ΕΣΗΕΑ ο ένας εκπρόσωπος ψήφιζε υπέρ της συνέχισης της Απεργίας(για τον κ.Τρίμη μιλάμε, εκλογές έχουν οι ανθρωποι στην ΕΣΗΕΑ) και η άλλη ψήφιζε κατά γιατί "δεν πάει άλλο") δείχνει πολλά. Φαίνεται πως κάποιοι έχουν τρομερό "ταλέντο" στο να στέλνουν μηνύματα διάλυσης των αγώνων.
Όλα αυτά όμως, αυτό που καταφέρνουν στα σίγουρα είναι να απογοητεύουν τους εργαζόμενους και να τους στρέφουν προς προσωπικές συμπεριφορές και (μη) "λύσεις", αντί να συσπειρώνουν όλο και περισσότερους όπως και θα έπρεπε.
Η αλήθεια γι αυτό κρύβεται στους διαδρόμους και της ΕΡΤ. Πόσοι άραγε είναι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ που συμμετέχουν στον αγώνα που κάτω από παράξενες συνθήκες συμβαίνει, με την ψυχή και την καρδιά τους, και πόσοι κρύφτηκαν όσο περνούσαν οι μέρες, και άρχισαν να σκέφτονται προσωπικά, την πρόταση για την επόμενη μέρα(ΝΕΡΙΤ) που ηδη εχει γίνει στους περισσότερους, μας το επιβεβαίωσαν εργαζόμενοι της ΕΡΤ εκεί, προκειμένου να διασπαστεί ο αγώνας, σπέρνοντας αυταπάτες και ελπίδες σε όλους ότι θα βρούν κάποια θεσούλα δια του γνωστού δρόμου του βύσματος;

Στον κήπο της ΕΡΤ τα βράδια είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο μαζεύεται όλος αυτός ο κόσμος. Σίγουρα όλο αυτό το πλήθος αντί να ξεκαθαρίζει μέρα με τη μέρα τη στάση του γίνεται όλο και πιο ετερόκλητο. Η διαφορά από την πρώτη μέρα όπου, παρά τις υπερβολές περί επανάστασης που άρχιζε κλπ., υπήρχε μια ατμόσφαιρα ξεσηκωμού και αμφισβήτησης, μέχρι τις 2-3 τελευταίες μέρες όπου το προαύλιο θυμίζει φεστιβάλ και χαλαρή ατμόσφαιρα συναυλίας και πάντως όχι κινητοποίηση είναι φανερή.

Από ό,τι φαίνεται ο αγώνας των εργαζόμενων της ΕΡΤ, αντί να γίνει αγώνας όλων των εργαζόμενων που λεηλατούνται παντού, αντί να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά όπως θα έπρεπε, όλο και περισσότερο γίνεται μια εντελώς μίνιμουμ διεκδίκηση, κυρίως των δημοσιογράφων και μερικών ακόμα, που ζητάει να μείνει με οποιοδήποτε τρόπο η ΕΡΤ ανοιχτή, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, για όσο μείνει ανοιχτή και να χάσουν τη δουλειά τους λιγότεροι, δηλαδή όχι όλοι οι 2650 αλλά 1500 ή 1800. (Δυστυχως ακούσαμε όχι και λίγους σώφρονες που δεχόντουσαν "την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων") Όσο για το χαρακτήρα της ΕΡΤ και το περιεχόμενο που πρέπει να έχει, το ακούμε να συζητιέται όλο και λιγότερο. Ελα όμως που αυτό είναι κάτι που ενδιαφέρει πολύ τους άλλους εργαζόμενους.

Κάτι τέτοιο φυσικά, το να δέχονται οι εργαζόμενοι να βάλουν την υπογραφή τους στη σφαγή συναδέλφων τους, των διπλανών τους μέχρι χτες δηλαδή, και να συζητούν μετά από όλα αυτά το πέρασμα της ΕΡΤ σε μια νέα εποχή, με χαρακτηριστικά σαφώς πιο αντιδραστικά και πιο αυταρχικά αλλά και σε μια ΕΡΤ που σκοπός της θα είναι η ολοκληρωτική υποταγή στην ενημέρωση που έχει ανάγκη το σύστημα για να μπορέσει ευκολότερα να λιώσει κάθε λαϊκή αντίσταση, είναι απαράδεκτο να διαπερνάει μια διαδικασία που θέλει να λέγεται κινητοποίηση και αγώνας.

Ένα τελευταίο σχόλιο. Τη Δευτέρα είχαμε μια πολύ μεγάλη κινητοποίηση από το ΠΑΜΕ στην Αγ.Παρασκευή και πορεία μετά στην ΕΡΤ. Πολλές χιλιάδες λαού, ήταν εκεί το πιο μαχητικό του κομμάτι με δεκάδες ταξικά σωματεία και οργανώσεις να δίνουν παρόν, βρέθηκαν στο πλευρό των εργαζόμενων της ΕΡΤ ακριβώς έξω από το κτίριο. Παρά τις αναφορές που έγιναν στα γρήγορα, δεν είδαμε να θεωρείται κάτι σπουδαίο όλο αυτό, ενώ το "καλλιτεχνικό πρόγραμμα" συνεχιζόταν κανονικά χωρίς να ασχολείται με τα του δρόμου. Πολύ πιο σπουδαία αντίστοιχα κρίθηκε η κομματική ομιλία του Αλ.Τσίπρα στο Σύνταγμα και μεταδόθηκε από την "πειρατική" ΕΡΤ. Το ΠΑΜΕ αντίθετα δεν καλωσορίστηκε καν από τα ηχεία, ή και την εκπομπή των εργαζόμενων, όταν εμφανίστηκε έξω από τα κάγκελα, έστω για να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα ενθουσιασμού αφού πάνω από 20000 εργαζόμενοι με τα σωματεία, τα πανώ και τα συνθήματά τους στήριζαν τον αγώνα των εργαζόμενων στην ΕΡΤ έξω στη Μεσογείων.

Εννοείται πως όσο το ταξικό στοιχείο, το στοιχείο της συσπείρωσης και κοινής δράσης των εργαζόμενων με βάση τα κοινά τους συμφέροντα, κρατιέται έξω από τα κάγκελα των αγώνων κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν μπορούμε να περιμένουμε. Οι σωτήρες θα έπρεπε να έχουν πεθάνει ήδη μεσα μας στα χάλια που βρισκόμαστε.

Εμείς βέβαια παραμένουμε στο πλευρό των απολυμένων της ΕΡΤ, από τις καθαρίστριες και τους θυρωρούς, μέχρι τους μουσικούς, τους τεχνικούς και τους δημοσιογράφους και εξακολουθούμε να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στα δίκια τους. Εξακολουθούμε επίσης να αναδεικνύουμε το ζήτημα του Δημόσιου χαρακτήρα που πρέπει να έχει η ΕΡΤ όσο κι αν πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο, ακόμη και κάτω από τις πιο καλές προϋποθέσεις, δεν μπορεί να λυθεί ολοκληρωτικά εντός των τειχών του καπιταλισμού. Εξακολουθούμε ακόμα να τους δείχνουμε πως το χέρι βοήθειας που ζητάνε πρέπει να το αναζητήσουν στους άλλους εργαζόμενους και τα φτωχά λαικά στρώματα που υποφέρουν και όχι σε δηλώσεις και εκδηλώσεις κορυφών πολιτικών κομμάτων.

Το θέμα πλέον είναι το τι θα κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για τον αγώνα τους δίνοντάς του το χαρακτήρα που πρέπει(και φυσικά επεμβαίνοντας στο πρόγραμμα των δημοσιογράφων), αλλά και πως θα μπορέσουν να πείσουν και άλλους εργαζόμενους ότι δε νοιάζονται μόνο για τις θεσούλες τους. και ότι έχει κάποιο νόημα για όλο το λαό το ότι ζητούν την αλληλεγγύη του.

Υ.Γ. Να σημειώσουμε πως όλες αυτές τις μέρες μόνο ένα κόμμα δεν πήγε στην ΕΡΤ με κομματικά σύμβολα. Ξέρετε ποιό. Το ΠΑΜΕ βέβαια δεν είναι κόμμα, ούτε παράταξη. Είναι μέτωπο εργατικών σωματείων. Εχει τεράστια διαφορά αυτό.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ