Κάτω απ' τη δική μας σημαία

Μετά την προχτεσινή διακήρυξη της Παγκόσμιας Τράπεζας για το τέλος της φτώχειας, ήρθε χτες και η διαβεβαίωση του Μπαρόζο για το τέλος της κρίσης!

Τι ήταν να το πει; Πήρε φόρα κι ο Σαμαράς και ανήγγειλε ότι στο τέλος του 2013 ύφεση τέλος!

Από κοντά: Πανηγύρια στον αστικό Τύπο: Πάνω το επιχειρηματικό κλίμα, πάνω το χρηματιστήριο, ως και η απασχόληση παρουσίασε, γράφουν, θετικό ισοζύγιο.

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνει το όνειρο.

Την καλή εικόνα είχε φροντίσει να χαλάσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ, που δήλωσε ότι όχι μόνο δε βλέπει ανάκαμψη, αντίθετα βλέπει διάσπαση της Ευρωζώνης και ζήτησε επειγόντως νέα μέτρα.

Γι' αυτή του την παραφωνία (που οι κακές γλώσσες λένε ότι είναι έκφραση των διαφορετικών συμφερόντων που συγκρούονται στο εσωτερικό της αστικής τάξης) τον επαναφέρει στην τάξη η «Καθημερινή».

Η ζημιά, όμως, έχει γίνει. Τα δεδομένα από την Εσπερία καταγράφουν χώρες στο χείλος του γκρεμού, ακυβέρνητες πολιτείες και μια βιομηχανική παραγωγή που βουλιάζει, βουλιάζει και ξαναβουλιάζει...

Ακόμα χειρότερα: Από κάτι χαραμάδες των στατιστικών προβάλλουν στοιχεία που μιλάνε για ένα μαζικής έκτασης σύγχρονο εμπόριο σκλάβων σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται πικρό και το όποιο λογοπαίγνιο.

Ομως, η λύση που δόθηκε στις ΗΠΑ το 1865 με τη νίκη των καπιταλιστών του βορρά σε βάρος των δουλοκτητών του νότου για το ποιος και πώς θα εκμεταλλευτεί τα αναγκαία στη βιομηχανία εκατομμύρια των σκλάβων δεν φαίνεται να προσφέρεται για σήμερα.

Οι δούλοι του 21ου αιώνα είναι υποχρεωμένοι μόνοι τους να σπάσουν τις αλυσίδες, χωρίς αυταπάτες για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης. Εχουν συγκεντρωμένη αρκετή εμπειρία. Το ρήγμα εξάλλου έχει ήδη υπάρξει.

Αυτό είναι το αντικείμενο της διαπάλης στη σημερινή σχέση κεφαλαίου - εργασίας.

Πρακτικά αυτό σημαίνει καθημερινή εκπαίδευση της εργατικής τάξης στην ικανότητα να πάρει στα χέρια της τις μηχανές. Αυτή η αποστολή δεν μπορεί να ανατεθεί σε ενδιάμεσους. Απ' αυτή τη σκοπιά κρίνονται και οι διάφορες πολιτικές προτάσεις για «plan B», που μέσα από διάφορες λεκτικές περιπλανήσεις καλούν την εργατική τάξη να εγκαταλείψει τον δικό της αγώνα για τη δική της εξουσία, ώστε να πάρει μια ανάσα ένα σύστημα ήδη απέραντα σάπιο.

Η εργατική τάξη έχει ήδη το δικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό.

διά του Τύπου