Τόσο, στην προσυνεδριακή διαδικασία και το δημόσιο διάλογο, όσο και στο Συνέδριο αλλά και μετά, ο αστικός Τύπος ενεργοποίησε τα πιο χυδαία αντανακλαστικά του απέναντι στο ΚΚΕ. Για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά η ταξικότητα του Τύπου και της ενημέρωσης, αλλά και να αναδειχθεί η ανάγκη αντιπαράθεσης με τον αστικό Τύπο, ως απαραίτητο στοιχείο της ταξικής διαπάλης και σύγκρουσης, η ανάγκη διάδοσης του Κομματικού Επαναστατικού Τύπου.
Με δεδομένο το πραγματικό περιεχόμενο του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος, σε συνδυασμό βέβαια με τις γενικότερες εξελίξεις στην οικονομία και στην πολιτική διαχείριση, τόσο στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα, η βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ ήταν πέρα για πέρα αναμενόμενη και είναι σίγουρο ότι αυτή θα ενταθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Οσο συνεχίζεται και βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών που θα μπορούσε να κάνει η αστική τάξη και τα
κόμματά της, έτσι ώστε να εφαρμόζουν μέτρα και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και ταυτόχρονα να ελέγχουν την εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ταυτόχρονα, όσο μεγαλώνουν οι αντιθέσεις στην Ευρωζώνη και στο εσωτερικό των κρατών - μελών της, γίνονται πιο έντονοι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε μερίδες της πλουτοκρατίας, που εκφράζονται και με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα κόμματα διαχείρισης για το «μείγμα πολιτικής» και την επιλογή «συμμάχων» στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάλογα με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Σε αυτές τις συνθήκες επιχειρείται η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
***
Η επίθεση στο ΚΚΕ, αποτελεί βασική πλευρά αυτής της αναδιάταξης, γιατί ως Κόμμα του οργανωμένου πρωτοπόρου συνειδητού τμήματος της εργατικής τάξης, δεν απεμπολεί την επαναστατική στρατηγική του και παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Και -όσο και να πιέζεται από εχθρούς και άσπονδους φίλους- δε σύρεται στη στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού και την αντιπαλεύει με όλες του τις δυνάμεις.
Γι' αυτό, το αστικό σύστημα, μέρος του οποίου είναι ο αστικός Τύπος, το πολεμούν με όλα τα μέσα. Είτε για να αναγκάσουν να αλλοιώσει τον επαναστατικό χαρακτήρα του, να το ενσωματώσουν, να το κάνουν τμήμα της «κυβερνώσας αριστεράς», είτε για να το αποδυναμώσουν, να το βγάλουν στο περιθώριο, προς όφελος των ρεφορμιστικών οπορτουνιστικών δυνάμεων που επιδιώκουν τη συμμετοχή στην κυβέρνηση της αστικής διαχείρισης. Και ταυτόχρονα, να ξεμπερδεύουν έτσι με το εργατικό λαϊκό κίνημα, να το κάνουν ουρά και υποστηρικτή και διεκδικητή «εναλλακτικών λύσεων» μέσα στο σύστημα. Ολα αυτά αποτελούν διαχρονικό στόχο τους που ποτέ δεν τον εγκατέλειψαν. Τώρα όμως που τα ζόρια της διαχείρισης μεγαλώνουν, επιτίθενται με μεγαλύτερη λύσσα. Και θα συνεχίσουν. Γιατί γνωρίζουν ότι η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε όξυνση της ταξικής πάλης και ότι σε χρόνο «πυκνό» σε γεγονότα (όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, λέει μια παροιμία), μπορεί να δημιουργηθούν απότομα καταστάσεις που δε θα μπορούν εύκολα να ελέγξουν, αν έχουν απέναντί τους εργατικό κίνημα που θέτει το ζήτημα της εξουσίας.
***
Απέναντι στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και τις αντιδραστικές ιδέες του, το ΚΚΕ έχει ιδεολογική υπεροχή. Γι' αυτό ο αστικός Τύπος αποφεύγει την ευθεία πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση. Παρ' ότι απέναντι στο 19ο Συνέδριο χύθηκε πολύ μελάνι, όσο και να ψάξει κανείς δε θα βρει στον αστικό Τύπο ούτε ένα κείμενο σοβαρής αντιπαράθεσης στις θέσεις του ΚΚΕ, έστω και ένα κείμενο έντονης κριτικής, ακόμη και πολεμικής, αλλά επί της ουσίας αυτών των θέσεων. Το αντίθετο ακριβώς. Ολα τα Μέσα, «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά», «συντηρητικά» και «προοδευτικά», συνταγμένα σε εξοφθάλμως ενιαία γραμμή -που αποδεικνύει την ταξικότητα του Τύπου αλλά δείχνει και ενιαία κέντρα, δηλαδή τους μηχανισμούς του αστικού κράτους- επιδόθηκαν σε μια μεγάλη επιχείρηση αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας, σε ρεσιτάλ συκοφάντησης, σε κατασκευασμένα ρεπορτάζ και ψέματα.
Τα όσα είπαν και έγραψαν, δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική αντιμετώπιση. Για παράδειγμα, δεν είχαν κανέναν πρόβλημα να περάσουν με ευκολία από τη «σφαγή» πριν το Συνέδριο, στην «απροθυμία συνέδρων να μιλήσουν». Και από το «ελεγχόμενο συνέδριο», στους «νικητές» και τους «ηττημένους», στη «διαρχία». Παραφροσύνη; Οχι. Είναι «μανούλες» στην προπαγάνδα και κατέχουν τα εργαλεία, τις μεθόδους χειραγώγησης του μυαλού, της σκέψης και του κριτηρίου. Η αστική προπαγάνδα στοχεύει στη δημιουργία ανθρώπων που είναι εξαρτημένοι από την κυρίαρχη ιδεολογία, όχι μόνο γνωστικά αλλά και συναισθηματικά και ως τρόπο ζωής και ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που κάνει αυτούς τους ανθρώπους να αποδέχονται τη γνώμη των «ειδικών», δηλαδή των εντεταλμένων «κουκουεδολόγων», αλλά και των «έγκυρων» τηλεσχολιαστών και αρθρογράφων. Αλλά και να ακολουθούν την άποψη των πολλών («αφού όλοι το λένε, έτσι είναι»). Αυτό εκμεταλλεύονται τα αστικά Μέσα, τα οποία, παρά και ενάντια σε κάθε κριτική και λογική σκέψη, αραδιάζουν τα κατασκευασμένα ρεπορτάζ, τα χονδροειδή ψέμματα και τις συκοφαντίες τους, δημιουργώντας διαστρεβλωμένη πραγματικότητα. Ξέρουν σε ποιους απευθύνονται, οι οποίοι με τη σειρά τους θα λειτουργήσουν ως μηχανισμός πίεσης σε όσους δεν αποδέχονται ως σωστές αυτές τις απόψεις.
***
Η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση δύο τάξεων με ριζικά αντικρουόμενα συμφέροντα και ο Τύπος, η ενημέρωση, η δημοσιογραφία δε στέκουν ουδέτεροι παρατηρητές σε αυτήν τη σύγκρουση. Δεν υπάρχει μια δήθεν «αντικειμενική» αλήθεια, που είναι ίδια και κοινή για εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ούτε για κάθε πράγμα υπάρχουν πολλές αλήθειες, αλλά μία η οποία όμως αντιστοιχεί σε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Η αντίληψη που λέει ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση είναι ένα ιδεολόγημα με το οποίο η προπαγάνδα της αστικής τάξης προσπαθεί να σκεπάσει τις ταξικές αντιθέσεις, για να μπορεί έτσι να παρουσιάζει τα δικά της συμφέροντα σαν συμφέρον «όλης της κοινωνίας».
Τα μέσα ενημέρωσης, υπηρετούν ταξικά συμφέροντα. Οι καπιταλιστές στήνουν τα Μέσα τους, όχι κυρίως για να βγάλουν κέρδος, αλλά για να στηρίξουν πρώτα απ' όλα το αστικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή την εξουσία του κεφαλαίου και ταυτόχρονα τα γενικά τους συμφέροντα ως καπιταλιστές, αλλά και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κάθε τμήματος του κεφαλαίου και βεβαίως τα προσωπικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Ρόλος τους είναι η υπεράσπιση του συστήματος στο σύνολό του, η ενίσχυση της ιδεολογικής ηγεμόνευσης του κεφαλαίου. Η δήθεν «πολυφωνία» τους και ο δήθεν «πλουραλισμός» τους δεν ξεπερνούν σε καμιά περίπτωση το πλαίσιο αυτού του ρόλου τους. Με όποια προμετωπίδα και αν εμφανίζονται του «αδέσμευτου», του «ανεξάρτητου» κλπ. κλπ., είτε είναι ιδιοκτησίες μεγαλοαστών, είτε όχι, είτε ανήκουν σε μεμονωμένους δημοσιογράφους, είτε έχουν τη μορφή της «συνεταιριστικής» επιχείρησης. Και εχθρός όλων αυτών, είναι πρώτα και πάνω από όλα, η οργανωμένη συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το Κόμμα της, το ΚΚΕ.
***
Ο Τύπος, η δημοσιογραφία, η ενημέρωση, έχουν πέρα για πέρα ταξικό περιεχόμενο και γι' αυτό είναι πεδίο σκληρής συνεχούς καθημερινής ταξικής πάλης και σύγκρουσης.
Ο Τύπος των αστών, είναι δηλητήριο για τις συνειδήσεις του εργαζόμενου λαού και δεν πρέπει να έχει θέση σε κανένα λαϊκό σπίτι. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να συμβιβάζονται με την κατάσταση που επικρατεί. Οι λαϊκές ανάγκες και απαιτήσεις στην ενημέρωση πρέπει να προβάλλονται καθημερινά και πιο επιτακτικά για να γίνεται σε όλο και περισσότερους συνείδηση ο βρώμικος ρόλος των αστικών ΜΜΕ, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός να τους γυρίσουν την πλάτη.
Κάθε τάξη και ο Τύπος της. Η εργατική τάξη έχει το δικό της Τύπο για την πολιτική και ιδεολογική της χειραφέτηση, το «Ριζοσπάστη», την «ΚΟΜΕΠ», τον «902», τον «902.gr», τον «Οδηγητή». Που διαφωτίζει, οργανώνει και καθοδηγεί την εργατική τάξη. Που γράφει για γεγονότα και δε συσκοτίζει τις αιτίες τους, αλλά αντίθετα τις αποκαλύπτει. Και ταυτόχρονα δίνει και πληροφορίες και ιδεολογικές προεκτάσεις που είναι εντελώς απαραίτητες για να είναι κατανοητές οι εξελίξεις να γίνεται εύκολο να μπει κανείς στην ουσία των πραγμάτων. Που βοηθάει η αντίσταση να μην αρχίζει και να τελειώνει στα καθημερινά προβλήματα, αλλά να επεκτείνεται και στη σκέψη, στην ιδεολογία και στον τρόπο ζωής. Που συνδέει, φωτίζει σε βάθος τις αιτίες κάθε εργατικού ζητήματος με τους νόμους που διέπουν τον καπιταλισμό, αναδεικνύοντας έτσι τη διέξοδο της ανατροπής του εκμεταλλευτικού κινήματος, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κομμουνιστικής κοινωνίας.
Ο ρόλος του Κομματικού Τύπου είναι αναντικατάστος και η διάδοσή του, η στήριξή του, είναι υπόθεση όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου