Ακόμη και ο Λένιν...

Το πολιτικό κριτήριο μερίδας ακροατών, δηλαδή του κόσμου που ψηφίζει και επιλέγει ηγέτες, είναι αξιοθαύμαστο. Παρά την πολύχρονη συνάφεια μαζί του, πάντα βρίσκει τρόπους να με εκπλήσσει. Μετά την προσφυγή και της Κύπρου  στον περίφημο Μηχανισμό Στήριξης της Ευρωζώνης, το βασικό επιχείρημα που κυκλοφορεί είναι το εξής: «Και ο κομμουνιστής Χριστόφιας, στον μηχανισμό κατέφυγε. Τι έχετε να πείτε τώρα;» και στραβώνουν το κεφάλι με την ικανοποίηση του νικητή σε μια μάχη όμως που ποτέ δεν δόθηκε…
Έχουμε να πούμε, αυτό ακριβώς που λέτε και εσείς. Ότι εφόσον είσαι και παραμένεις σε έναν σχηματισμό όπως είναι η  Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορείς να μην  τηρείς τους κανόνες αυτού του σχηματισμού, αυτής της ένωσης. Εφόσον έχεις επιλέξει, κάτι υπέρτερο, θα δεχτείς όλα όσα, αυτό το υπέρτερο επιβάλει. Εφόσον έχεις δεχτεί την «ελεύθερη» οικονομία, την «ελεύθερη» αγορά, την «ελεύθερη» κίνηση κεφαλαίων, τα «καλά» δηλαδή της υπόθεσης, τότε θα δεχτείς και τα αρνητικά της ίδιας υπόθεσης.

Σημασία δεν έχει τι δηλώνει κάποιος, αλλά τι πράττει. Ο Χριστόφιας δηλώνει κομμουνιστής (αν και αυτό θέλει λίγο συζήτηση), αλλά έχει αναλάβει να διαχειριστεί καπιταλισμό. Και μάλιστα καπιταλισμό σε πρωτοφανή κρίση. Εφόσον λοιπόν έχει αποφασίσει να κινηθεί εντός των ορίων που του θέτει η αρχική επιλογή του, θα κάνει τα πάντα για να εξαντλήσει όλα τα όρια, που του δίνονται. Θα δανειστεί και μια και δύο και τρείς και 23 φορές. Θα δεχτεί να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της χώρας του, οι γνωστοί τοκογλύφοι, που όμως σε αυτό το σύστημα ονομάζονται δανειστές. Θα προστατέψει την «επιχειρηματικότητα». Θα ξεζουμίσει τους πολίτες για να σώσει τις τράπεζες. Θα δεχτεί μέτρα λιτότητας, μειώσεις μισθών, συντάξεων, αύξηση ανεργίας κλπ. Θα κάνει ότι κάνουν όλοι οι ηγέτες αυτή τη στιγμή, των χωρών της Ευρωζώνης, σφάζοντας τους πολλούς για να σωθούν οι λίγοι.
Και αυτά όχι επειδή είναι κακός ο Χριστόφιας, αν και «κομμουνιστής», αλλά επειδή, κινείται εντός αυτού του συστήματος που περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω, στο DNA του. Και μην εκπλαγείτε αν δείτε τον Χριστόφια, αλλά και άλλους «προοδευτικούς ηγέτες», να προχωράνε και σε άλλες ακρότητες, επειδή «δεν υπάρχει άλλος δρόμος και η ανάπτυξη περνά από τον μονόδρομο αυτό»…
Ακόμη και τον ίδιο το Λένιν να φέρναμε, σε μια από τις χώρες που περνάνε κρίση, τα ίδια θα έκανε. Αν υιοθετούσε την παραμονή στην Ένωση, το συγκεκριμένο οικονομικό πλαίσιο και αποδεχόταν αυτούς τους κανόνες του καπιταλισμού, τότε θα έκανε ακριβώς τα ίδια!!!
Οι ιδεολογίες, οι ιδιότητες, οι προθέσεις, αποδεικνύονται στην πράξη και όχι στον ιδεατό κόσμο που κρύβει ο καθένας στο κεφάλι του. Η ιδεολογική συνέπεια δοκιμάζεται στην πράξη και όχι στα βραδινά δελτία ειδήσεων, Ελλαδικά και Κυπριακά.
Οτιδήποτε κάνει κάποιος που δηλώνει κομμουνιστής δεν σημαίνει ότι είναι σωστό και σύμφωνο με αυτό που ορίζει η ιδεολογία του. Τα δάκρυα ενός ηγέτη επειδή «αναγκάζεται», να πάρει μέτρα που δεν θέλει, αλλά λόγω των εκτάκτων συνθηκών τελικά θέλει, είναι δάκρυα ενοχής και όχι δάκρυα πόνου. Πολιτική δεν είναι να έχεις επιλέξει να είσαι στην γωνία και να τρως συνεχώς μπουνιές, δηλώνοντας ότι επειδή δεν μπορείς να αμυνθείς θες να συνεχίσεις να τρως τις μπουνιές και ότι έτσι κάποτε θα δυναμώσεις ώστε να σταματήσεις να τρως πολλές μπουνιές, από συμπαίκτες που δηλώνουν και φίλοι σου και αλληλέγγυοι εκτός των άλλων.
Καταλήγοντας. Σημασία δεν έχει τι δηλώνεις, αλλά τι διαχειρίζεσαι. Τι δέχεσαι να διαχειριστείς, να προστατέψεις, να καλύψεις, να συγκαλύψεις, να παζαρέψεις.
Σημασία έχει τι δέχεσαι να προστατέψεις. Τον λαό ή τις τράπεζες;

Θύμιος Καλαμούκης