…Μόλις τ’ άκουσες, γύρισες και κοίταξες τη φωτογραφία τού πατέρα μου. Του αγαπημένου σου Αρίστου. Τσαγκάρης ήταν και κουτσά-στραβά έβγαιναν τα καθημερινά μας έξοδα. Τι τού ’ρθε να φύγει στα βαπόρια…! Στις 21 Απρίλη 1967 μπαρκάρισε. Έτσι, ξαφνικά. Κι εσύ μάνα, όλο άναβες το καντήλι, να τον έχει ο Άι-Νικόλας γερό.
«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλεψες τότε μάνα.
Ήταν στα δεκατρία μου χρόνια. Το 1968. Τότε που στο σχολειό ήρθαν δυο παιδιά από άλλο προάστιο τής εργατούπολης.
Αυτό το μελαγχολικό κορίτσι κι εκείνο το πάντα σκεπτικό αγόρι, κέρδισαν αμέσως τη φιλία μου κι εγώ την εμπιστοσύνη τους. Αυτό το χρωστάω στις αρχές που μου δώσατε εσύ κι ο πατέρας, μα και στο δικό τους ένστικτο. Τούτα τα δυο ήταν που τους διαβεβαίωσαν πως δεν είμαι εκκολαπτόμενος ρουφιάνος.
Τότε μάνα, επειδή σ’ εμπιστευόμουν, σ’ εκτιμούσα βαθιά δηλαδή, ήρθα τρέχοντας και σού ’πα το λόγο που τα μάτια τους ήταν τόσο περήφανα!!!
Οι μανάδες και οι πατεράδες τους, ήταν κομμουνιστές! Κρατούμενοι στο κολαστήριο τής Γυάρου, γιατί το ΚΚΕ ήταν «παράνομο». Έτσι, ανέλαβαν αυτά τα παιδιά κάποιοι συγγενείς τους στην παραπάνω γειτονιά.
«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλευες τότε μάνα με την αγωνία ζωγραφισμένη στο ρυτιδιασμένο απ’ τα βάσανα πρόσωπό σου. Τό ’πες όμως τόσο σιγανά… Μα και κακό λόγο γι’ αυτούς, δεν ξεστόμισες. Μόνο έσφιγγες τα δόντια μην κλάψεις. Γιατί;
Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια που όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, για να μάθω επιτέλους, ότι τα μαύρα δεν τα φόραγες από γούστο. Ότι ο πατέρας μου δεν βρισκόταν σ’ αυτό το ατέλειωτο μπάρκο…
Γιατί μου τά ’κρυβες βρε μάνα;!
Ήταν τ’ απόγιομα της 16ης Νοέμβρη 1973, ανήμερα των γενεθλίων μου. Γινόμουν δεκαοκτώ χρονών.
«Πού πας πάλι(!!!) γιε μου; Γύρνα πίσω! Έλα να σου πω! Σε ικετεύω…», σωριάστηκες στο χωματόδρομο έξω απ’ το σπίτι μας. Γύρισα. Μόνο για να σε σηκώσω γλυκιά μου μάνα, μα και για να σ’ ακούσω.
Έτσι έμαθα, ότ’ ήσουν μοναχοπαίδι γιατί οι γονείς δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή και τον έρωτά τους. Εκτελέστηκαν το 1950 απ’ το μετεμφυλιακό καθεστώς τής Ελλάδας επί εσχάτη προδοσία…Κυβέρνηση Πλαστήρα… Κι ήταν λιγότερο από τριάντα και οι δυο…
Αντάρτες τού τιμημένου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πρώτα και μαχητές τού διπλοτιμημένου ΔΣΕ μετά. Οι «νικητές», η αστική τάξη, οι πολιτικοί εκφραστές της και το Παλάτι, τούς κήρυξαν εχθρούς τής «πατρίδας»…Των θησαυροφυλακίων τους δηλαδή.
Δέκα χρονών παιδάκι έμεινες πεντάρφανη. Σε κλείσανε σ’ ένα απ’ τακολαστήρια, τις γνωστές παιδουπόλεις της βασίλισσας Φρειδερίκης,που εμπνεύστηκε κι έκανε πράξη το παιδομάζωμα, για να αναμορφώσει τα παιδιά των κομμουνιστών… Οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες που απολάμβαναν δόξα, τιμές και χρήμα για την προδοσία τους ενάντια στη χώρα, σε βάλαν στο σημάδι πριν ακόμη κλείσεις τα δεκαπέντε σου χρόνια. Για να σε σώσουν απ’ το …κληρονομικό σου κομμουνιστικό μικρόβιο, σε βίασαν. Τρία κτήνη με τη σειρά! Επί κυβέρνησης Παπάγου…
«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;», μουρμούρισες σα να μονολογούσες.
Απ’ αυτόν το βιασμό γεννήθηκα εγώ… «Μάνα, τι λες; Κι ο μπαμπάς; Ο Αρίστος μάνα…», σ’ έσφιξα στα μπράτσα μου, που τά ’νοιωσα να δυναμώνουν όμοια μ’ εργάτη που στύβει την πέτρα και βγάζει λάδι για τη φαμίλια του! «Δολοφονήθηκε με φριχτά βασανιστήρια παιδί μου απ’ τη χούντα, λίγο μετά τη σύλληψή του. Συνελήφθη στις 21 Απρίλη γιατ’ ήταν κομμουνιστής! Κι εγώ γιε μου κομμουνίστρια είμαι», όρθωσες επιτέλους(!) πελώριο το ανάστημά σου, μικροκαμωμένη και μόνιμα μαυροφορεμένη μάνα.
«Κάνεις λάθος κυρα-Αρίσταινα! Δεν είμαι γιος βιασμού εγώ!‘Βιολογικός’ μου πατέρας είναι ο κομμουνιστής Αρίστος!», σου αποκάλυψα πως ήδη ήμουν μέλος τής παράνομης Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας! Της ΚΝΕ!
«Περίμενε τότε λεβέντη μου!», όρμησες σπίτι και σε πέντε λεπτά ξαναβγήκες, έχοντας βγάλει τα μαύρα…
«Μαζί θα πάμε στο Πολυτεχνείο γιε μου!!!», έχωσες καλύτερα τη φωτογραφία τού Αρίστου στην τσέπη σου.
Εκεί, στο Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973 πριν το ξημέρωμα, μια φασιστική σφαίρα σ’ έσμιξε πάλι με τον Αρίστο σου…
Τό ’μαθα δυο μέρες αργότερα μάνα, που με συνέλαβε η χούντα. Μου το αποκάλυψαν οι βασανιστές μου γελώντας σαρκαστικά. Εκεί, στα μπουντρούμια τής ασφάλειας, την ώρα που οι σοσιαλδημοκράτεςΝτερτιλήδες τού «Πλαστήρα» και οι φασίστες Ντερτιλήδες τού «Παπάγου» με δολοφονούσαν, όπως εσένα, τον Αρίστο, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, για να προασπίσουν τον καπιταλισμό και τα κέρδη των καπιταλιστών. Μόνο που πλέον είχαν τη μούρη τού φασιστοναζί Γεώργιου Παπαδόπουλου και των ομοίων του. Ή μήπωςτού φασιστοναζί Ιωάννη Μεταξά; Ή μήπως…
Πόσο ίδιοι είναι όλοι τους…
Ευτυχώς μάνα, οι σφαίρες των Ντερτιλίδων με πήραν ξώφαλτσα. Οι επιπτώσεις όμως απ’ τα βασανιστήρια στο κορμί μου, με συνοδεύουν ακόμη. Αλλά δεν τους δίνω σημασία. Όλο το νοιάξιμό μου, όπως και της νύφης σου, είναι για τα παιδιά μου! Για τα εγγόνια σου. Για το μέλλον τους, που δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός.
Κι είμαστε όλοι κομμουνιστές μάνα, όχι όμως για συναισθηματικούς λόγους, παρότι κι αυτοί έχουν ιερή αξία. Απλά, ξέρουμε την ταξική μας θέση.
Όπως ξέρουμε, ότι όλες οι κυβερνήσεις στα πλαίσια τού καπιταλισμού,«Δεξιές» και «Αριστερές», την ίδια εξουσία προσκυνάνε. Την εξουσία των μονοπωλίων. Των μεγαλοαφεντάδων. Των καπιταλιστών.
Κι εμείς μάνα, χρειαζόμαστε τη δική μας εξουσία. Την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία. Το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, ώστε να ζούμε χωρίς στερήσεις. Χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο έτσι θ’ απολαμβάνουμε, εμείς, οι παραγωγοί όλου τού πλούτο, τον πλούτο που παράγουμε.
Ναι μάνα, είχες απόλυτο δίκιο όταν μουρμούραγες, τι Πλαστήρας, τι Παπάγος…
Κι εγώ μάνα, δεν το μουρμουράω! Το βροντοφωνάζω!
«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»;!
Κι όσοι μάνα απ’ τους σύγχρονους γκεμπελίσκους το επικαλούνται για να κατηγορήσουν το ΚΚΕ, αν έχουν μια στάλα τσίπα πάνω τους, ας αποκαλύψουν την αλήθεια για τον Πλαστήρα.
Επειδή όμως δεν έχουν καθόλου τσίπα, την αποκαλύπτουμε εμείς μάνα. Οι κομμουνιστές!
Ο σοσιαλδημοκράτης Πλαστήρας, υπήρξε ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι. Επιχείρησε στρατιωτικά πραξικοπήματα μαζί τον Ελ. Βενιζέλο. ; Ήταν πρωθυπουργός στην εκτέλεση των: Μπελογιάννη, Αργυριάδη, Καλούμενου και Μπάτση. Η κυβέρνηση Πλαστήρα έβαλε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ. Με γραμμή τής κυβέρνησης Πλαστήρα, που δόθηκε σε δικούς της αξιωματικούς, εντάθηκαν τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο πριν τις εκλογές του 1952, για να υποστηρίξουν οι πλαστηρικοί ότι ξεσάλωσαν οι της «Δεξιάς», τότε που μυρίστηκαν ότι μπορεί να πέσει η κυβέρνηση Πλαστήρα και να έρθει ο Παπάγος! Άρα, τι λέγανε; Ψηφίστε Πλαστήρα!... Το μικρότερο κακό… Επομένως, ναι! Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος; Αστικά κόμματα ήταν και τα δυο. Κι ως γνωστό, οι όποιες επιμέρους διαφορές δύο αστικών κομμάτων εξουσίας, είναι …αναγκαίεςγια να στηρίζεται το σύστημα και να εγκλωβίζεται ο λαός, επιλέγοντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο βραχίονα, ως το μικρότερο κακό. Για να μην πηγαίνει ο λαός προς το καλό...
Όμοια σήμερα μάνα, που μας μοστράρουν ένα ακόμη ίδιο δίπολο, βροντοφωνάζω: Τι η ΝΔ με τους δορυφόρους της, τι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους του; Έτσι κι αλλιώς, και οι δυο πλευρές τον καπιταλισμό υπηρετούν, με τον τρόπο του ο καθένας.
Κανέναν λοιπόν από δαύτους! ΚΚΕ και μόνο ΚΚΕ!
Μάνα, φτάσαμε ήδη στο 2012, κι επειδή δεν βρέθηκε ποτέ ο τάφος τού Αρίστου, αφήνω πάλι στον δικό σου δυο μπουκέτα κατακόκκινα γαρύφαλλα. Να του δώσεις το ένα από μένα. Απ’ το γιο του.
Να ξέρετε και οι δυο, πως δεν το βάζω κάτω. Είμαι αισιόδοξος ακόμη και σήμερα, που βαθαίνει επικίνδυνα η καπιταλιστική κρίση. Κι είμαι αισιόδοξος μάνα, γιατί έχω εμπιστοσύνη στο μεγάλο κομμάτι τού λαού μας που δεν έχει βρωμιστεί…
Άλλωστε, υπάρχει λύση μάνα, κι είναι ΛΥΣΗ για ΤΩΡΑ!!! Για το σήμερα!
Την ξέρεις. Όπως την ξέρουν όλοι οι αλύγιστοι εκεί στο πάνθεον των ηρώων!
Ναι μάνα! ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!
ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου