Το κίνημα θα δυναμώνει όσο δυναμώνει η ταξική συνείδηση των εργατών

Συνέντευξη με τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ

Συμπεράσματα από την πείρα που συγκεντρώνουν οι κομμουνιστές στην πάλη για την οργάνωση της εργατικής τάξης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, κατέγραψε η συζήτηση που είχε ο «Ρ» με τον Γιάννη Πρωτούλη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ. Η συζήτηση έχει ως εξής:

-- Με βάση και τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις, εμφανίζεται μία τάση συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από το ΠΑΜΕ. Με τι τρόπο προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα;

-- Μεγάλο μέρος του κόσμου που απεργεί, οργανώνει άλλους, ορθώνει ανάστημα, διαδηλώνει με το ΠΑΜΕ. Ακόμα και όταν δε συμφωνεί σε όλα. Αυτόν το μεγάλο τίτλο αναγνώρισης που δίνει στην πράξη ο εργάτης που σηκώνει κεφάλι, το ΠΑΜΕ τον έχει κερδίσει. Ολοι ξέρουν μετά από τόσα χρόνια ποιοι είναι αυτοί που αγωνίζονται έντιμα, με ανιδιοτέλεια, με πάθος για τα συμφέροντα των εργατών. Ποιοι εμπιστεύονται τους εργάτες, δε λυπούνται κόπους και θυσίες.

Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Εκατοντάδες μεγάλοι εργασιακοί χώροι, χιλιάδες εργάτες, δυστυχώς η πλειοψηφία, απέχει από τον αγώνα, μένει βουτηγμένη στη μοιρολατρία και το φόβο. Παραμένει ανοργάνωτη, εκλιπαρώντας για τη μεγαλοψυχία του καπιταλιστή. Το γνωρίζουμε. Ξέρουμε γιατί συμβαίνει. Ξέρουμε και πώς μπορεί να αλλάξει.

Αυτά τα χρόνια υπήρξαν εργατικοί αγώνες ιστορικής σημασίας. Μας έμαθαν περισσότερα. Στον αγώνα η ζωή θα μας μάθει και άλλα. Εχουμε την πίστη και την απόφαση, με πολύ δουλειά, χωρίς μεγάλες κουβέντες, να βγάλουμε στον αγώνα πολύ μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης από ό,τι σήμερα. Το σίγουρο είναι ότι μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών υπάρχει, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί, να ακουμπήσει, να συμπορευτεί κάθε χώρος δουλειάς, κάθε εργάτης, άνεργος, κάθε κομμάτι του λαού που θα τραβά, κάτω και από τις αντικειμενικές συνθήκες, μπροστά.

Ανάγκη η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο κίνημα

Είναι φανερό ότι οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες είναι απαξιωμένες. Κάνουν απέλπιδες προσπάθειες για να διασωθούν. Αλλάζουν προβιές για να ξεγελούν, να συνεχίσουν να εγκλωβίζουν εργατοϋπάλληλους. Εχουμε χρέος να μην το επιτρέψουμε. Είναι οι υπεύθυνοι για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Να χρεοκοπήσουν εντελώς!

Παράδειγμα. Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος από την έναρξη της πολύμηνης απεργίας των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» του Ασπροπύργου. Τα μεγάλα λόγια μικραίνουν έναν τέτοιο αγώνα. Ηταν αγώνας που είχε όλες τις προϋποθέσεις να πετύχει περισσότερα. Η παλικαριά των χαλυβουργών άξιζε περισσότερα. Τι έκαναν όλοι οι άλλοι; Ο,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν τον Μάνεση. Εχουμε αποκαλύψει πολλά για τη στάση τους. Εκαναν απεργοσπασία, «συμβούλευαν» τους εργάτες να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις του βιομήχανου «για να μην βρεθούν στο δρόμο». Εκρυβαν εργατικά «ατυχήματα» στη «Χαλυβουργία» του Βόλου. Συκοφαντούσαν, έλεγαν ότι το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ οργανώνουν «τυφλές συγκρούσεις»". Μιλούσαν για «συνετή» στάση που πρέπει να ακολουθούν τα σωματεία για να μη «μοιάσουν» στους χαλυβουργούς που κάθονται μήνες έξω από την πύλη και οι οικογένειές τους πεινάνε. Αυτά έλεγαν στους εργάτες των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, των Ναυπηγείων Ελευσίνας, στους εργάτες της Αμυντικής Βιομηχανίας στην Ελευσίνα, στη Μάνδρα, στα εργοστάσια του Μάνεση στο Βόλο, στο Βελεστίνο. Μπορεί κανείς να ρωτήσει τους εργάτες αυτών των εργοστασίων αν εξαιρέθηκαν.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥ

Προχτές ο Μάνεσης ανακοίνωσε σε Βόλο και Βελεστίνο μειώσεις 25%. Το ξεπουλημένο σωματείο τώρα κλαίει γιατί δεν εκτίμησε ο βιομήχανος την προσφορά του. Ποτέ δεν είναι αργά για τους εργάτες. Μπορεί κανείς να σκεφτεί τι θα γίνονταν αν ήταν αλλιώς οι συσχετισμοί. Αν στην ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Βόλου, του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας, της Ομοσπονδίας Μετάλλου και των σωματείων αυτών των χώρων, ήταν συνδικαλιστές σαν τη διοίκηση του Σωματείου χαλυβουργών του Ασπροπύργου.

Στην ηγεσία της Ομοσπονδίας Ξενοδοχοϋπαλλήλων βρίσκονται απόφοιτοι της Ακαδημίας εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Ανάμεσα στα άλλα που έμαθαν εκεί ήταν να απαντούν με χυδαιότητες στην κριτική που τους κάνει το ΠΑΜΕ. Υπέγραψαν μειώσεις μισθών με πόνο ψυχής που δεν μπορούσαν να δώσουν περισσότερα για να σωθούν τα κέρδη των ξενοδόχων. Το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού που ανήκει στο ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε ενάντια στις μειώσεις μισθών. Κάλεσε όλα τα επιχειρησιακά σωματεία γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν συμφωνούν σε όλα. Πήραν αποφάσεις απεργιακές, το Συνδικάτο μαζί με 19 Σωματεία ξενοδοχείων! Δηλαδή με όλα σχεδόν τα ξενοδοχεία της Αθήνας που έχουν σωματείο. Εγιναν και συνεχίζονται πρωτόγνωρες απεργίες, όπως στο NOVOTEL - 25 μέρες, με αίτημα να μη μειωθούν οι ήδη πετσοκομμένοι μισθοί, να σπάσει η αδιαλλαξία των μεγαλοξενοδόχων. Σε αυτούς τους αγώνες η ηγεσία της Ομοσπονδίας ήταν και είναι απέναντι. Τα στελέχη της απεργοσπάστες. Σε μία από τις απεργίες του κλάδου οι ξενοδοϋπάλληλοι φώναζαν «οι εργάτες στα ξενοδοχεία δεν αναγνωρίζουμε τέτοια Ομοσπονδία»...

ΣΤΡΑΤΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥ

Εκατοντάδες ξενοδοχοϋπάλληλοι κατέβηκαν την Πέμπτη στην απεργία, στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ. Ενα μεγάλο όμορφο μπλοκ με τα πανό των ξενοδοχείων το ένα πίσω από τ' άλλο, μαζί με τους άνεργους του κλάδου. Πού αλλού θα πήγαιναν;

Τα προβλήματα δεν οδηγούν μηχανικά σε ξεσηκωμό

-- Πώς προσεγγίζει η εργατική τάξη τις συνέπειες της κρίσης;

-- Οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες της κρίσης. Οι δυσκολίες είναι πολλές, δεν ωφελεί να τις απαριθμούμε. Ούτε αδιαφορούμε για την επίδρασή τους. Η απειλή της απόλυσης, η ανεργία που χτυπά και νέες πόρτες κάθε μέρα, δεν σημαίνει ότι ξεσηκώνει αυτόματα. Αυτά δεν είναι μηχανικά. Προς το παρόν φαίνεται μια υποχώρηση εξηγήσιμη. Αυτή δεν θα είναι μόνιμη, τίποτα δεν κρίθηκε ακόμη. Και για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις όλα να τα βάλουν στο χέρι δεν γίνεται. Και κυρίως δεν μπορούν να βάλουν τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ στο χέρι.

Οι αντιθέσεις του συστήματος και τα προβλήματά του είναι αξεπέραστα, σε συνθήκες κρίσης οξύνονται.

Προσωρινά έχουν καταφέρει να κυριαρχεί η καταιγιστική προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου και απάτης. Οι βασικοί υπεύθυνοι για την κρίση έχουν καταφέρει να βρίσκονται κρυμμένοι πίσω από την κουρτίνα. Είναι διατεθειμένοι να «κάψουν» αστικά πολιτικά κόμματα, ανθρώπους που τους υπηρέτησαν για χρόνια, να σπάσουν συμμαχίες με μεσαία στρώματα, με το κομμάτι της εργατικής αριστοκρατίας που το είχαν για να διαφθείρουν το εργατικό κίνημα. Ενοχοποιούν για την κρίση: τους ταβερνιάρηδες που δεν κόβουν αποδείξεις, τους δημόσιους, τους φοροφυγάδες, τους «μαϊμού» τυφλούς της Ζακύνθου, τους επίορκους πολιτικούς, τους κλέφτες, τα λαμόγια. Αυτά μας λένε και οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Φταίνε όλοι... εκτός από τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλέμπορους, τους τραπεζίτες, τους καπιταλιστές. Κάποιοι από αυτούς έχουν αποσπάσει και τη συμπάθεια των εργατών τους... «Τι να κάνει ο άνθρωπος;»...

Αυτό δεν είναι παράξενο. Εχουν στα χέρια τους έναν τεράστιο μηχανισμό, ακόμα δεν έχουν χάσει την ικανότητα να εξουσιάζουν. Πασχίζουν να μην ενοχοποιηθεί, να μην αμφισβητηθεί το κύριο. Για όλους αυτούς το κύριο είναι να σωθεί ο καπιταλισμός. Ολα τα άλλα θα τα ξαναφτιάξουν. Και νέους πολιτικούς σχηματισμούς θα φτιάξουν, και νέους συνδικαλιστές θα βρουν, και νέες συμμαχίες θα οικοδομήσουν. Δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση η οργή να έχει επικίνδυνο για το σύστημα στόχο. Εμείς έχουμε υποχρέωση να ξηλώσουμε την κουρτίνα. Επίμονα να δείχνουμε τον ένοχο. Δεν είναι εύκολο. Είναι μονόδρομος να διαμορφώνεται ταξική, αντικαπιταλιστική συνείδηση μέσα στη δράση, μέσα στην πάλη, μέσα στην οργάνωση των εργατών.

Οι εργοδότες έχουν για όλους και πρώτα απ' όλα για τους εργάτες τους να μοιράσουν ψέματα και εκβιασμούς. Μετά τις τελευταίες ανακοινώσεις μεγάλων βιομηχανιών ότι μεταφέρουν τις έδρες τους στο εξωτερικό (ΦΑΓΕ, COCA-COLA κλπ), εμφανίστηκαν με νέα στολή παλιά επιχειρήματα παραμονές της απεργίας και μετά από αυτή.

«Οι απεργίες διώχνουν τις επιχειρήσεις» γάβγισαν τα μαντρόσκυλα όλα μαζί. Απ' άκρη σε άκρη σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές με παραλλαγές το ίδιο επιχείρημα. Από τη Βόρεια Ελλάδα και τη Θράκη μέχρι τα Οινόφυτα της Αττικοβοιωτίας, το Θριάσιο, τη βιομηχανική Ζώνη Βάρης - Κορωπίου, τα ξενοδοχεία του κέντρου της Αθήνας: «Καθίστε καλά, η Βουλγαρία είναι δίπλα»", «η εταιρεία έχει αγοράσει οικόπεδο στη Βουλγαρία», «26 γενικές απεργίες σε 3 χρόνια δεν έχουν γίνει σε καμία χώρα της Ευρώπης και των Βαλκανίων, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις μάς μειώνουν τον τζίρο, προκαλούν ύφεση», «μεγάλες εταιρείες του κλάδου έχουν μπει στο άρθρο 99, δεχτείτε απολύσεις, μειώσεις για να μη βρεθείτε στο Ταμείο ανεργίας»...

Σε εταιρείες που έχουν κερδοφορία και τζίρο: «Στη διπλανή εταιρεία έχουν να πληρωθούν πέντε μήνες. Εμείς δεν σας χρωστάμε, αφήστε τις απεργίες και βάλτε πλάτη να μην τους μοιάσουμε»... Αμέσως μετά την απεργία το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας τους, της «Εστίας»: «Οι απεργίες προκαλούν ύφεση».

Πάνω σε αυτό το έδαφος έρχονται ορισμένοι να φυτέψουν τους σπόρους που κουβαλούσαν για καιρό. Ξεκίνησε ξανά στους χώρους δουλειάς με πιο μεγάλη ένταση στους χώρους του Δημοσίου και των πρώην ΔΕΚΟ η αντιπαράθεση για τη μορφή του απεργιακού αγώνα με κάπως παράξενο τρόπο.

Από πάνω τα κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη πρώην ΠΑΣΟΚ τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ με πρησμένα από τη φωνή λαρύγγια να εξαγγέλλουν στις κάμερες απεργίες: 48ωρες, επαναλαμβανόμενες, διαρκείας (γιατί τώρα ανακάλυψαν ότι με μία μέρα δεν βγαίνει τίποτα). Ειδικά πριν την απεργία στις 18/10 περίσσεψαν οι δηλώσεις Παναγόπουλου, Κιουτσούκη, Φωτόπουλου.

Από κάτω οι ίδιοι άνθρωποι, καλούσαν τον κόσμο να αναζητήσει νέες μορφές πάλης, μετά τη δουλειά. Μετέτρεψαν στους χώρους τους την απεργία σε ... άδεια και ρεπό, στάση εργασίας και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ολόκληρα σωματεία στο Δημόσιο, τα νοσοκομεία, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τις πρώην ΔΕΚΟ αντί να ενημερώσουν, να κάνουν γενικές συνελεύσεις, λένε παχιές κουβέντες και στην πράξη καλούν τους εργαζόμενους να δηλώσουν αδειούχοι, άρρωστοι, με εξυπνάδες του στιλ «το ΠΑΜΕ θα δώσει το χαμένο μεροκάματο;», «με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα»...

Να μη γίνει το κίνημα χειροκροτητής αστικών κυβερνήσεων

Ο στόχος τους, όπως δηλώθηκε από τον Κολλά στην «Αυγή», σαφής: να διαλυθούν συνδικάτα και ομοσπονδίες και να αναζητηθεί μορφή οργάνωσης έξω από το χώρο δουλειάς, μακριά από την ταξική αντίθεση με την εργοδοσία. Δηλαδή διάλυση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Μπορεί να μείνει σωματείο που να μην πάρει θέση πάνω σε αυτή την υπονόμευση με πράξεις και όχι με λόγια, αλλάζοντας συσχετισμούς και προσανατολισμό;

Αυτοί είναι και οι χώροι που ιεραρχεί ο ΣΥΡΙΖΑ για το γράψιμο μελών, τη διαμόρφωση "ενιαίων συνδικαλιστικών παρατάξεων" όπου χωράνε όλοι, άνθρωποι που ξεπούλησαν αγώνες, γνωστοί εργατοπατέρες και ό,τι τσιμπήσουν από ναυάγια της ταξικής πάλης.

Εκμεταλλεύεται τις αντιλήψεις που άνθισαν για χρόνια ότι «εμείς είμαστε ασφαλείς», ότι «εμείς θα εξαιρεθούμε». Σήμερα αυτοί οι υπάλληλοι νιώθουν φόβο πολύ μεγαλύτερο, θέλουν ως διά μαγείας να γυρίσουν χωρίς θυσία τα πράγματα όπως ήταν πριν το 2009. Βούτυρο στο ψωμί στη νέα μορφή της σοσιαλδημοκρατίας που τάζει λαγούς με πετραχήλια και γυρισμό στο παρελθόν. Τίποτα όμως δεν έχει κριθεί οριστικά και αμετάκλητα. Και εμείς έχουμε κερδίσει μέσα από την ίδια την πείρα του κόσμου το δικαίωμα να ακουγόμαστε με προσοχή. Και σε αυτούς τους εργαζόμενους υπάρχουν και μνήμες και εμπειρίες πολύ πρόσφατες που βοηθούν να ακυρωθούν τα σχέδια εγκλωβισμού. Θα είναι τραγωδία για ακόμα μια φορά το κίνημα να γίνει νεροκουβαλητής αστικών κυβερνήσεων, χειροκροτητής.

-- Πώς ανοίγει η δουλειά «από τα κάτω» και ποια είναι η σημασία της; Με τι στόχους οργανώνεται η παρέμβαση μέσα στους κλάδους;

-- Στην προετοιμασία της απεργίας, έγιναν γενικές συνελεύσεις σε εργοστάσια, επιχειρήσεις, αμαξοστάσια. Εγιναν περιοδείες, συσκέψεις, εκδηλώσεις. Συγκροτήθηκαν νέες σωματειακές επιτροπές. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο συνεχίστηκε η κουραστική και επίμονη προσπάθεια για να γίνει ο αγώνας απόφαση των ίδιων των εργαζόμενων, να αναλάβουν ευθύνες, να καταμερίσουν δύσκολα καθήκοντα. Μόνο στους χώρους που έχει στην ευθύνη της η ΝΟ Βιομηχανίας του ΚΚΕ στην Αττική συνεδρίασαν 11/12 κλαδικά συνδικάτα για να οργανώσουν την απεργία, συνεδρίασαν 17 επιχειρησιακά σωματεία, 13 σωματειακές επιτροπές. Εγιναν 13 γενικές συνελεύσεις που πήραν μέρος 1.640 εργάτες. Συγκροτήθηκε μια νέα σωματειακή επιτροπή. Εγιναν 35 συγκεντρώσεις σε εργοστάσια με συμμετοχή 800 εργατών, πάνω απά 50 εξορμήσεις ενημέρωσης σε εργοστάσια.

Ανατροπή σημαίνει να αλλάξει η τάξη στην εξουσία

Η αυτοθυσία με την οποία παλεύουν χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η αντοχή και η αλληλεγγύη με την οποία δεν αφήνουν τα βάσανα να τους καταβάλουν, η αφανής δουλειά οργάνωσης της εργατικής τάξης και του λαού που αναδεικνύει αρετές, βελτιώνει χαρακτηριστικά, απαιτεί καλή γνώση και σου μαθαίνει πολλά, αποδεικνύει ότι δεν είμαστε εύκολος αντίπαλος για κανένα. Αυτός ο δρόμος, αυτή η δουλειά για την οργάνωση, την πολιτικοποίηση της τάξης μας, την κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, στους ανέργους, τις φτωχογειτονιές είναι μονόδρομος. Αυτή όμως είναι και η μεγάλη μας δύναμη, οι γερές ρίζες μας. Αυτές τις ρίζες δυναμώνουμε, να φτάνουν πιο βαθιά, να γίνουν πιο πολλές.

Το διάστημα που προετοιμαζόταν η απεργία πάρθηκαν πρωτοβουλίες και έγιναν κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των ανέργων. Τα σωματεία της Ζώνης του Περάματος, το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, το Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού, το Σωματείο Μουσικών, μαζί με επιτροπές ανέργων βρέθηκαν 2 φορές έξω από το υπουργείο Εργασίας. Αποφάσισαν να κάνουν περισσότερα, με στήριξη από τις Λαϊκές Επιτροπές να οργανώσουν τη στήριξη φτωχών οικογενειών, να μη μείνει κανένας μόνος του αλλά να μην αφήσουν και κανέναν που βρίσκεται ψηλά σε χλωρό κλαρί. Είναι πρωτοβουλία που μπορεί και πρέπει να αγκαλιαστεί, να στηριχτεί με κάθε τρόπο. Επιμένουμε στη δραστηριοποίηση συνδικάτων, σωματείων, συλλόγων. Απαλλαγμένοι από λάθη δεν είμαστε. Εχουμε όμως ισχυρό όπλο την προσεκτική συλλογική μελέτη της δράσης μας. Ανοίγουμε δρόμο για τη δράση περισσότερων, το επιδιώκουμε, το απαιτούμε. Καλλιεργούμε το δρόμο της κοινωνικής συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους σε κάθε κλάδο.

Δε μένουμε εκεί. Δυναμώνουμε την πολιτική παρέμβαση, την αυτοτελή κομματική δουλειά με σχεδιασμό, που παίρνει υπόψη την κατάσταση σε κάθε κλάδο, τη βρώμικη προπαγάνδα των αφεντικών, τα επιχειρήματα άλλων δυνάμεων. Ξύνουμε τη μνήμη των εργαζόμενων για το τι του έχει πει και κάνει ο καθένας, επιστρατεύουμε την πείρα του. Συζητάμε ουσιαστικά, απλά, για την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ.

Κοπιάζουμε για τη διαμόρφωση ενός μεγάλου κινήματος ρήξης. Κίνημα που θα κάνει πράξη την ανατροπή. Ανατροπή δεν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές να μείνουν στη θέση τους, η ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής προστατευμένη. Να ζουν μέσα σε απίστευτη χλιδή και οι πολλοί στα βάσανα. Ανατροπή και πολιτική αλλαγή είναι να αλλάξει η τάξη στην εξουσία. Αυτό απαιτεί την οργάνωση, την απόφαση και τη δραστηριοποίηση των εργαζόμενων μαζών.

Α.