Η πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι εδώ...

ΠΑΝΕ ΚΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ... «εντολές» για σχηματισμό κυβέρνησης και παρακολουθούμε από τα δελτία ειδήσεων συναντήσεις, συμβούλια και διαβουλεύσεις.

Κι όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες καταστάσεις, ο καθένας λέει... ό,τι του κατέβει και εξαντλεί τη φαντασία και τις δυνατότητές του στην πρακτική αριθμητική μετρώντας «κουκιά».

Μόνο που πάνω από τα κεφάλια του ελληνικού λαού υπάρχει μια άλλη, μεγαλύτερη «εντολή»: Αυτή που λέει ότι τα βάρη της κρίσης του κεφαλαίου πρέπει να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι με τα δικαιώματα, τις αποδοχές τους και το βιοτικό τους επίπεδο.

Κι αυτή ακριβώς η «εντολή» είναι που λείπει από κάθε δελτίο ειδήσεων, λες και οι πολιτικές που προκύπτουν από αυτή δε συνεχίζονται κανονικότατα. (Κι απλά «περιμένουν» την κυβέρνηση που θα τις «τρέξει» παραπέρα).

Οσο, λοιπόν, κάποιοι «αλλάζουν τη χώρα», κάποιοι «αλλάζουν το μνημόνιο», κάποιοι τρίτοι «αλλάζουν τον ...εαυτό» τους και κάποιοι άλλοι «αλλάζουν ...θέση ανά μία ώρα», στο λαό «αλλάζουν τα φώτα».

Σε περίπτωση που δεν το πρόσεξαν όλοι αυτοί, οι εργοδότες συνεχίζουν να πιέζουν για μισθούς πείνας, η ακρίβεια θερίζει, οι απολύσεις συνεχίζονται, η ανεργία αυξάνεται, οι μισθοί περικόπτονται και η φορολογία τσακίζει.

Οι τραπεζίτες την ίδια στιγμή... «ανακεφαλαιοποιούνται», οι εφοπλιστές «λεηλατούν» επιδοτήσεις και οι βιομήχανοι και λοιποί «μειώνουν το κόστος» τους σε βάρος μισθών και ασφαλιστικών εισφορών.

Ε, σε αυτά τα πράγματα κρίνεται η πολιτική και όχι στις φανερές ή κρυφές συναντήσεις και συνεννοήσεις. Στους χώρους δουλειάς καταλαβαίνει κανείς «τι ρόλο παίζει» ο καθένας και πού το πάει.

Το να μας λένε ότι «ακούνε» το λαό και ότι «έλαβαν το μήνυμα» των εκλογών, είναι προφανώς αστείο όταν υπάρχει αυτή η πραγματικότητα...