Διαπιστευτήρια της ΔΗΜΑΡ στα μνημόνια

Τώρα που πληθαίνουν οι επιθέσεις φιλίας από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ και φουντώνουν ξανά τα σενάρια για «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις, το κόμμα του Φ. Κουβέλη επαληθεύει το ρόλο του ως καραμπινάτου σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος, με αποστολή να βάλει εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής δυσαρέσκειας κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική και να εγκλωβίσει το λαό σε νέα διαχειριστικά σχήματα, υψώνοντας τείχος προστασίας στο αστικό σύστημα. Απαντώντας στις δηλώσεις Διαμαντοπούλου και Σκανδαλίδη, που καλούν τη ΔΗΜΑΡ να τοποθετηθεί στο ενδεχόμενο της μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, ο Φ. Κουβέλης έλεγε

μεσοβδόμαδα ότι το κόμμα του δεν αδιαφορεί «για το πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος» ούτε «για το ενδεχόμενο ακυβερνησίας» και ζήτησε απ' το λαό δύναμη ώστε «να επηρεάσουμε το περιεχόμενο της κυβερνητικής εξουσίας». 

Ο ίδιος είπε ότι η όποια συνεργασία μπορεί να προκύψει μόνο «στη βάση συγκεκριμένου προγράμματος με φερέγγυες πολιτικές πρακτικές που θα κινούνται σε τελείως διαφορετική πολιτική κατεύθυνση από αυτή η οποία σήμερα ασκείται». Πρόκειται για λόγια του αέρα, υποκριτικά, με έντονο άρωμα ψηφοθηρίας. 

Τρανή απόδειξη, οι πρόσφατες δηλώσεις του γραμματέα της ΔΗΜΑΡ, Σπ. Λυκούδη, στην «Αυγή», μέσω της οποίας κατέθεσε τα σέβη του κόμματός του στην κατάπτυστη δανειακή σύμβαση, δηλώνοντας: «Οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει η χώρα είναι δεσμευτικές (...) Γιατί αυτό απαιτεί η διεθνής πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον. Προφανώς τα πάντα ανατρέπονται με "έκτακτες" επαναστατικές συμπεριφορές σε "έκτακτες" επαναστατικές συνθήκες. Οποιος αναζητεί όμως σήμερα και υπόσχεται τέτοιους προσανατολισμούς, κρίνεται για τη σοβαρότητά του». 

Με άλλα λόγια, η ΔΗΜΑΡ βάζει στα λόγια σαν προϋπόθεση για κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ την αλλαγή πολιτικής και την ίδια ώρα διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι, αν χρειαστεί να συγκυβερνήσει, θα σεβαστεί τα μνημόνια που συνυπέγραψαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. 

Ωμή κοροϊδία του λαού και αποκάλυψη του ρόλου που της έχει ανατεθεί για ενσωμάτωση και εκτόνωση της δίκαιης λαϊκής δυσαρέσκειας.