«Οτι η Αθήνα κάηκε, αυτό είναι γεγονός. Ποιος την έκαψε, το συζητάμε. Η μία θεωρία είναι αυτή του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι (για πολλοστή φορά) υποστηρίζουν ότι την Αθήνα έκαψαν διάφοροι "παρακρατικοί" και "προβοκάτορες" (...) Οι εμπρηστές αυτοί δεν είναι απαραιτήτως μέλη του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ίσως και να σιχαίνονται το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκουν, όμως, στο "οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς" - για να δανειστώ την υπέροχη έκφραση της Ροσάνα Ροσάντα για τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες"» (Ι. Κ. Πρετεντέρης στα χτεσινά «ΝΕΑ»). Ο δημοσιολόγος πασχίζει να πείσει ότι η ιδεολογία και η πολιτική του ΚΚΕ φτιάχνουν προβοκάτορες, χρησιμοποιώντας την εκτίμηση ενός στελέχους της ιταλικής αριστεράς από την εποχή του ευρωκομμουνισμού. Αλλά οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με το «οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς», αλλά, αντίθετα, έχουν με το «οικογενειακό άλμπουμ της CIA», όπως αποκαλύπτεται από το βιβλίο του Λ.
Ζαμοΐσκι «Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας». Ας το δούμε.***
«Οι μυστικές υπηρεσίες είχαν τάξει σκοπό τους, αφού μπάσουν τους ανθρώπους τους στο νεολαιίστικο κίνημα, να σκαρώσουν έναν μηχανισμό προβοκατόρικων ενεργειών, δίνοντας σ' αυτές τις ενέργειες ολοένα πιο έντονο και στη συνέχεια καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα. Αλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον ευνοούσε τα σχέδιά τους, εφόσον ένα σημαντικό μέρος της εξεγερμένης νεολαίας καταγόταν από ευκατάστατες οικογένειες και είχε κληρονομήσει την αντιπάθεια για το οργανωμένο εργατικό κίνημα, για την πειθαρχία. Οπότε διανοιγόταν ευρύ πεδίο για κοινή δράση των νεοφασιστών, της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών. Ορισμένοι ηγέτες της ανταρσίας προέρχονταν από τις φιλοφασιστικές ομάδες ή από τους συντηρητικούς καθολικούς κύκλους. Φασίστας ήταν ο καθοδηγητής των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" στην Ιταλία Ρενάτο Κούρτσο και μαθητές των ιησουιτών ο "ιδεολόγος" Αντόνιο Νέγκρι και πολλοί συναγωνιστές του. Αυτοί εισήγαγαν, άλλωστε, στο κίνημα τις αντικομμουνιστικές, αντισοβιετικές αντιλήψεις. Αυτοί προπαγάνδιζαν τα αριστερίστικα δόγματα και εκμεταλλεύονταν την ανυπομονησία της μάζας των μικροαστών που αποτελούσαν το "προζύμι" της ανταρσίας. Εδώ βρέθηκαν επίσης παιδιά υπουργών, στελέχη συντηρητικών κομμάτων, ακόμα και διευθυντές μονοπωλίων. Κοντολογίς, υπήρχαν μεγάλα περιθώρια να κατακλύσουν το κίνημα ομάδες με υπερεπαναστατικές ονομασίες, που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, διάφοροι προβοκάτορες και πράκτορες της αστυνομίας, καθώς και ύποπτα άτομα που συνδέονταν με τη ΣΙΑ. Αυτοί οι τελευταίοι, που είχαν στρατιωτική κατάρτιση, προσέδιδαν συχνά στους νεοσύστατους νεολαιίστικους σχηματισμούς στρατοκρατικό χαρακτήρα.
***
Ο μεγαλύτερος κήρυκας του "άτακτου παρτιζάνικου πολέμου" στην Ιταλία (και στη Γαλλία) είναι ο καθηγητής Αντόνιο Νέγκρι, ο οποίος, όπως ο νεοφασίστας Φρέντα, κατάγεται κι αυτός από την Πάδουα. Ο Νέγκρι, μαζί με το Ρενάτο Κούρτσο και άλλους ηγέτες των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", έδρασε για πολύν καιρό στο Παρίσι, δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν, κι έγινε ο "άνθρωπος" των Γάλλων "νέων φιλοσόφων". Ο οργανωτικός πυρήνας της ομάδας Νέγκρι περιστρέφεται γύρω από την παρισινή σχολή εκμάθησης ξένων γλωσσών "Υπερίων". Το περιβάλλον θυμίζει εκείνο μέσα στο οποίο δρούσαν ελεύθερα ο "Κύκνος" και άλλοι πράκτορες της ΣΙΑ την περίοδο του "παρισινού Μάη". Το περίεργο είναι ότι ο Νέγκρι έπαιρνε ανεμπόδιστα βίζες εισόδου στις ΗΠΑ. Η φήμη του σαν απολογητή των "ανταρτών των πόλεων" δεν ενόχλησε καθόλου τις αμερικανικές αρχές, οι οποίες σχεδόν αυτόματα αρνούνται να χορηγήσουν βίζες στους εκπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων, τα οποία κατηγορούν για "υπονομευτικές προθέσεις".
***
Ο στρατηγός Ουίλιαμ Γιαρμπόρο, καθοδηγητής των ειδικών υπηρεσιών της ΣΙΑ, ομολόγησε σχετικά: "Η λεγόμενη "άτακτη" (τυφλή) τρομοκρατία είναι τακτική, επεξεργασμένη από τη ΣΙΑ σε συνεργασία με διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους". Οταν ο ηγέτης των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" Ρενάτο Κούρτσο κλείστηκε το 1976 στις φυλακές της Πίζας, κατά περίεργο τρόπο, βρέθηκε στο ίδιο κελί με τον Αμερικανό πολίτη Ρόναλντ Σταρκ. Ο Σταρκ έδωσε στον Κούρτσο διευθύνσεις φίλων του στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί να βρει όπλα και να κρυφτεί. Επίσης του έδειχνε με διάφορα σκίτσα πώς να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις εκρηκτικές ύλες. Ο Σταρκ εγκατέλειψε πολύ γρήγορα το κελί της φυλακής, αν και έσερνε πίσω του μια μακριά ουρά από κατηγορίες, οι οποίες για τους συνηθισμένους θνητούς συνεπάγονται βαριές ποινές. Κι όταν ο Σταρκ αποφυλακίστηκε, στις 11 του Απρίλη του 1979 στην Μπολόνια (ύστερα πια από τη δολοφονία στην Ιταλία του Μόρο που θεωρήθηκε έργο των "Ερυθρών Ταξιαρχιών"), ο δικαστής χρησιμοποίησε την ακόλουθη παράξενη διατύπωση: Ο Σταρκ δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου επειδή "είναι πράκτορας της ΣΙΑ και δούλευε μ' αυτή την ιδιότητα" (!). Να, λοιπόν, η έμπρακτη επιβεβαίωση αυτού που γράφει στο "εγχειρίδιό" του ο στρατηγός Ουέστμορλεντ για τη χρησιμοποίηση από την αμερικανική κατασκοπεία των "ακροαριστερών"!».
Δε σας τα 'χουν πει αυτά, κύριε δημοσιολόγε, ή ακολουθείτε τη λογική ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Ο,τι και αν συμβαίνει η δημοσιογραφία σας είναι κάλπικη, άρα και επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου