Η πλουτοκρατία απειλεί γιατί φοβάται

«Η αστική τάξη ξύνει τα νύχια της».

Μ' αυτή τη γνωστή λαϊκή έκφραση θα μπορούσε κανείς να αποδώσει τις εμφανείς προθέσεις της ελληνικής πλουτοκρατίας. Κι όχι μόνο αυτό. Εμφανώς κρυπτόμενη πίσω από τη σκιά της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, προσπαθεί να κρύψει τις ενοχές της και για οτιδήποτε μέλλει να συμβεί στην Ελλάδα ως ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας. Το εθνικό της ενδιαφέρον τελειώνει εκεί που αρχίζουν τα στοιχειώδη συμφέροντα και ανάγκες των Ελλήνων εργαζομένων. Με τον πλέον εμφανή διχαστικό τρόπο εμφανίζει και ανακοινώνει διά μέσου των πολιτικών εκπροσώπων, κομμάτων και κυβερνήσεών της τα πιο ανάλγητα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο στον οικονομικό τομέα, όσο και στις δημοκρατικές ελευθερίες. Αυτό που αφήνει σκοπίμως να φανεί είναι μια εξεζητημένη ελευθεριάζουσα αντίληψη σε ποικίλους κοινωνικούς τομείς που προσπαθεί να εμφανίσει ως δημοκρατία και ελευθερία.

Πολλοί την ονομάζουν αφελώς χούντα, χωρίς να καταλαβαίνουν κατ' ουσίαν τι σημαίνει αυτή η λέξη. Εάν αποδεχόμαστε αυτόν τον όρο, θα έπρεπε να τον συνοδεύσουμε με το συνοδευτικό χιλιάδων κάθε λογής «βολεμένων» ψηφοφόρων που έδωσαν το δικαίωμα της αλαζονείας με χιλιάδες ψήφους και με αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες σ' έναν εσμό κυβερνητικής αυθαιρεσίας να αυθαδιάζει ξεδιάντροπα, να φτωχαίνει και να χλευάζει ακόμη κι εκείνους που τον ψήφισαν. Ομως το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, ώστε να χωράει στον κορσέ ενός γενικού και αφηρημένου χαρακτηρισμού. Αυτή η κυβέρνηση είναι ένας καρπός μιας καθ' όλα δημοκρατικής αστικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Για να κατανοηθεί, πρέπει προηγουμένως να κατανοηθούν οι όροι λειτουργίας της αστικής καθεστωτικής διαδικασίας. Το ζήτημα, δηλαδή, δε δεσμεύεται ούτε σταματά σε ποικίλες παραβιάσεις αστικών κοινοβουλευτικών λειτουργιών αυτής ή εκείνης της μορφής. Δεσμεύεται στην ουσία του απ' αυτόν καθ' αυτόν τον κοινοβουλευτισμό ως αστική δημοκρατική λειτουργία του αστικού καθεστώτος. Αυτή την ουσιώδη αλήθεια αρνούνται να την ομολογήσουν για παράδειγμα οι αστοί πολιτικοί του κοινοβουλίου από κοντόφθαλμο φόβο αποκάλυψης της πραγματικής τους ταυτότητας. Γι' αυτό, άλλωστε, μιλούν για γενικώς «δημοκρατία» και όχι για «αστική ελευθερία», για τον λεγόμενο φιλελευθερισμό.

Εάν, λοιπόν, σήμερα η αστική τάξη «ξύνει τα νύχια της» για μια αναμέτρηση με το εργατικό κίνημα είναι, εκτός των άλλων, γιατί πιστεύει ότι οι ταξικές δοξασίες της περί γενικής «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» μπορούν να συσπειρώσουν μεγάλη μάζα λαού ικανή να την στρέψει εναντίον της εργατικής δημοκρατίας που προσδιορίζει με συγκεκριμένο τρόπο το περιεχόμενο της δικής της ταξικής δημοκρατίας. Είναι ο τρόπος που δεν εκφυλίζει τον όρο «δημοκρατία», αλλά αντίθετα τον αποκαθιστά στο πραγματικό ταξικό του περιεχόμενο. Είναι η πρώτη ουσιώδης καθεστωτική πράξη των εργατοϋπαλλήλων ως της ανερχόμενης νέας ιθύνουσας τάξης της κοινωνίας. 

Αυτό φοβούνται οι αστοί, την εργατική λαϊκή αφύπνιση, και αυτό θέλουν να αποφύγουν.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ