Αναγόρευσε σε αρετή... το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»

Είναι τελικά η κρίση μια θεόσταλτη δοκιμασία, ίσως κι ένα δώρο θεού; 

Που μας «αποκαλύπτει εφεδρείες» που δε γνωρίζαμε ότι διαθέταμε, μας ωθεί να ανακαλύψουμε τον «αυθεντικό μας εαυτό» που τον είχαμε «καταχώσει κάτω από προσχώσεις καταναλωτισμού και επιτήδευσης»; Που μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε «μήπως αυξήσαμε υπέρμετρα τις τεχνητές μας ανάγκες για να καλύψουμε την εσωτερική μας φτώχεια, μήπως τελικά μια αφαίρεση των αναγκών αυτών είναι σωτήρια»;

Είναι η κρίση μια δοκιμασία που πρέπει να μας σπρώξει στη στοργική αγκαλιά του ύψιστου, αφού «αποτελεί εκπληκτική ευκαιρία να τον ανακαλύψουμε» και να του επιτρέψουμε να μας «θεραπεύσει απ' τα πάθη». Είναι τελικά ο θεός το μόνο «σταθερό σημείο αναφοράς και σιγουριάς» και «κύριος της ιστορίας», άρα δεν

πρέπει να φοβόμαστε;

Στα ερωτήματα αυτά ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος απαντά καταφατικά σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής. Και, μάλιστα, αποφαίνεται: «Ενας άνθρωπος έρμαιο της κατανάλωσης, του νακρισσισμού, των παθών του, δεν δημιουργεί ιστορία, αλλά σύρεται πίσω της. Αντίθετα, ένας άνθρωπος που αντιστέκεται στις κατώτερες ορέξεις του, πασχίζει και πάσχει για να επικρατήσει γύρω του η αλήθεια και η ευσπλαχνία, αποτελεί ελπίδα για τη χώρα του και για τον κόσμο (...) Αυτός ο άνθρωπος είναι σε θέση να αντισταθεί στα οργανωμένα συμφέροντα, βάζοντας στην καθημερινότητα την προσωπική σφραγίδα της αγάπης (...) να καταστήσει τη στέρηση και την κρίση αφετηρία για έναν καλύτερο κόσμο».

Τι είναι όλα τα παραπάνω; Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο απ' τη συνεισφορά της εκκλησίας στη λυσσώδη προσπάθεια να πειστεί ο λαός να αποδεχτεί στωικά και καρτερικά την κόλαση επί Γης που τον ρίχνουν οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, η αναγόρευση σε αρετή του ραγιάδικου «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

Μια εκδοχή της χριστιανικής αφήγησης για τη «μετά θάνατον» επιβράβευση ή καταδίκη, προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση, ώστε να υπηρετεί τελικά τους σκοπούς των παρασίτων που απομυζούν το αίμα του λαού.

Την κρίση όμως δεν την προκάλεσε ο λαός που πάντα ζούσε κυνηγώντας τις ανάγκες του, ούτε θεοί ή δαίμονες. 

Αποτελεί πράγματι ευκαιρία για το λαό, όχι για να συμβιβαστεί με τη στέρηση και τη φτώχεια, αλλά για να γίνει κύριος της ζωής του, να την κάνει αφετηρία ενός καλύτερου κόσμου. 

Οχι κατά μόνας, ούτε εκλιπαρώντας γονυπετής, αλλά αντικρίζοντας κατάματα την ευθύνη του ο καθένας, να ανατρέψει με όλους μαζί, με την κοινή πάλη εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, τον σάπιο καπιταλισμό και να οικοδομήσει τη δική του γη της επαγγελίας σ' αυτόν τον κόσμο.