Στα χέρια της αστικής τάξης όλοι οι «ματρακάδες»* χτυπάνε τον ίδιο στόχο: Το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Χτυπούν με μοιρασμένους ρόλους αλλά ενιαίο στόχο.
Οι ίδιες δυνάμεις που έχουν καταγγείλει το ΠΑΜΕ, γιατί με σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους», περιφρουρούσε την απεργία των ναυτεργατών στους καταπέλτες, γιατί οργανώνει έμπρακτα την ταξική αλληλεγγύη και διατάσσει τις μάχιμες δυνάμεις του εργατικού κινήματος όπου και όπως απαιτεί η όξυνση της ταξικής πάλης κάθε φορά (περιφρουρεί τις απεργίες στις πύλες των εργοστασίων, σπάζοντας την εργοδοτική τρομοκρατία), γιατί εκπαιδεύει την εργατική τάξη να περιφρουρεί τις διαδηλώσεις της, ε, αυτές ακριβώς οι δυνάμεις και προετοίμασαν και οργάνωσαν τη δολοφονική επίθεση στη διαδήλωση στις 20 Οκτώβρη. Ακόμα και το «κλάμα» ορισμένων για τον νεκρό συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ εντάσσεται στην προσπάθεια να χτυπηθεί το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα.
Αποσπούν το θάνατό του, από το γεγονός ότι μετείχε στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ την ώρα που χτυπήθηκε από τους παρακρατικούς, και μιλούν για θάνατο από παθολογικά αίτια σα να είχε πάει εκδρομή, όπως τροχαίο είχαν χαρακτηρίσει και τη δολοφονία της Κνίτισσας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στην πύλη της ΕΤΜΑ.
Ο στόχος; Να ανακοπεί, να εμποδιστεί η πορεία του οργανωμένου εργατικού λαϊκού κινήματος που απλώνει ρίζες μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, έχοντας βάλει σταθερά πλώρη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων.
 |
Με μια πολιτική-προπαγανδιστική ομοφωνία ο ένας μετά τον άλλο αρθρογράφοι στον αστικό Τύπο προετοίμασαν το κλίμα (το ΒΗΜΑ, πριν από τη διαδήλωση είχε παρουσιάσει το ΚΚΕ σαν κόμμα που σώζει το κοινοβούλιο, ενώ η «Ελευθεροτυπία» είχε αναλάβει να εξηγήσει γιατί το ΚΚΕ είναι συστημικό κόμμα).
Διαμόρφωναν, δηλαδή, συνείδηση, ότι τέτοιοι που είναι οι Κουκουέδες, καλά να πάθουν ό,τι κι αν πάθουν. Το τι είχε βάλει σκοπό η αστική τάξη να πάθουν οι Κουκουέδες, το μάθαμε από τα συμπληρώματα του αστικού Τύπου, τα χαφιεδο-μπλόγκς που προανάγγειλαν ότι θα κάψουν τους κομμουνιστές.
Ενώ διαρκούσε το χτύπημα της διαδήλωσης κι αμέσως μετά, οι σχετικές «αναλύσεις» πλήθυναν με κοινό παρονομαστή να παρουσιάζεται το δολοφονικό χτύπημα ολόκληρης της διαδήλωσης σαν λογική - αναμενόμενη εξέλιξη.
Από τον «Σκάι» που έδινε το σύνθημα περί «απαράδεκτης μονοπώλησης του Συντάγματος» από το ΠΑΜΕ, ως τον Σκουρλέτη του ΣΥΝ που μιλώντας στο Μega δήλωσε πως «έπεσε ο μύθος της περιφρουρημένης διαδήλωσης». Κι από τον Λυγερό στην «Καθημερινή» που εξηγούσε γιατί οι κουκουλοφόροι είναι το αγριεμένο μεν, αλλά ρομαντικό και χρήσιμο μέρος του κινήματος, ως τον Αγιαννίδη στα «ΝΕΑ» που ανέλυε πως ό,τι έγινε δεν είναι άλλο από «εμφύλια διαμάχη με ρόπαλα» στο εσωτερικό του κινήματος.
Ολ' αυτά έδεσαν με την ανακοίνωση του προβοκατόρικου μηχανισμού που αυτοαποκαλείται «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» (με μακρά παράδοση στην πολιτική κάλυψη των κουκουλοφόρων) που στο κείμενό της συμπεριέλαβε όλες τις προηγούμενες «αναλύσεις» για να καταλήξει πως το δολοφονικό χτύπημα δεν ήταν τίποτα άλλο από έμπρακτη απόδειξη ότι «η Αμεση Δημοκρατία αναδύεται στα συντρίμμια του παλιού κόσμου» (ό,τι δεν μπόρεσαν, δηλαδή, να κάνουν με τις απαγορεύσεις το καλοκαίρι, το επιχείρησαν τώρα με απευθείας δολοφονική επίθεση για να εμπεδώσει το εργατικό κίνημα τι σημαίνει «Αμεση Δημοκρατία»).
Οι ίδιοι στηρίζοντας τα περί «εμφυλίου στο κίνημα» έδωσαν και το ιδεολογικό στίγμα της δολοφονικής επίθεσης γράφοντας «πέρασε η εποχή που έκοβαν χέρια και έβγαζαν τα μάτια των ανήμπορων αρχειομαρξιστών και τροτσκιστών» (θα αναφερθούμε αργότερα σ' αυτό).
Λάσπη με στόχο το εργατικό κίνημα
Ας δούμε μερικές από τις διατυπώσεις που αφειδώς επανέλαβε ο αστικός Τύπος:
-- «Το ΚΚΕ είναι συστημικό», «το ΚΚΕ φυλάει το Κοινοβούλιο»...
Λένε, δηλαδή, στην εργατική τάξη «μην ελπίζεις στο ΚΚΕ, το ΚΚΕ είναι μια από τα ίδια με τα άλλα κόμματα».
Γνωρίζουν πως το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που με το πρόγραμμά του ξεκαθαρίζει πως λόγος ύπαρξης του Κόμματος είναι ακριβώς η ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, η ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη. Γνωρίζουν επίσης πως για το ΚΚΕ οι εκλογές για το κοινοβούλιο είναι μέρος της ταξικής πάλης και όχι σκοπός. Το βάρος της ανάπτυξης της δουλειάς του πέφτει στους χώρους δουλειάς εκεί που είναι το κέντρο της ταξικής αντιπαράθεσης, εκεί που θα κριθεί και το ζήτημα της εξουσίας μαζί με το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.
Αυτά ακριβώς τα δύο στοιχεία της ιδεολογικής ταυτότητας και δράσης του ΚΚΕ, ότι παλεύει για την ανατροπή και με τη δράση του μπολιάζει την εργατική τάξη με αυτήν την ιδέα και ότι το βάρος βρίσκεται στους χώρους δουλειάς, είναι που προσπαθούν να χτυπήσουν με τις αστειότητες περί «συστημικού υπερασπιστή του κοινοβουλίου».
Εχει σημασία να ξεκαθαριστεί ποιοι είναι αυτοί που απευθύνουν τέτοια κατηγορία για το ΚΚΕ. Είναι αυτοί ακριβώς για τους οποίους το αστικό κοινοβούλιο είναι πράγματι «ναός της δημοκρατίας» τους, της αστικής. Είναι αυτοί για τους οποίους οι χώροι δουλειάς είναι ευαγή ιδρύματα όπου οι καπιταλιστές προσφέρουν εργασία στους εργάτες οι οποίοι πρέπει και να λένε «ευχαριστώ». Είναι αυτοί που δεν διαθέτουν ούτε μονόστηλο για τα πάθη της εργατικής τάξης μέσα στους χώρους δουλειάς. Κι επειδή ακριβώς η δράση του ΚΚΕ αποκαλύπτει ποια πολιτική δύναμη είναι με ποια τάξη, επιχειρούν να σπιλώσουν το ΚΚΕ στη συνείδηση των εργατών.
-- «Το ΚΚΕ μονοπωλεί το Σύνταγμα»...
Ξέρουν ότι το εργατικό κίνημα δεν έχει κέντρο αναφοράς του την πλατεία Συντάγματος, αντίθετα είναι οι χώροι δουλειάς το κέντρο της αντιπαράθεσης, εκεί που διεξάγεται πράγματι η πάλη με τους καπιταλιστές. Το εργατικό κίνημα μπορεί να διαδηλώνει και στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια και όπου αλλού κρίνει το ίδιο κάθε φορά ότι πρέπει να εκφραστεί μαζικά μια διαδήλωση (όταν το εργατικό κίνημα πετούσε έξω τους προβοκάτορες από τη διαδήλωση στο λιμάνι, ο αστικός Τύπος πάλι μιλούσε για «μονοπώληση»).
Για την πλατεία Συντάγματος, όμως, έχουν μια ειδική ευαισθησία. Τους πάει γάντι για να περιορίζουν και συμβολικά την ταξική αντιπαράθεση και τη βαρβαρότητα που οι καπιταλιστές ασκούν μέσα στους χώρους δουλειάς, σε διαφορά για την ποιότητα της αστικής δημοκρατίας.
Το έχουν ανακηρύξει σε κέντρο του σύμπαντος εκείνες ακριβώς οι δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν αναλάβει να εκτονώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια μακριά από τους χώρους δουλειάς και κύρια χωρίς αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια να οργανώνεται έτσι που να γίνεται αποτελεσματική πάλη ενάντια στον αντίπαλο, την αστική τάξη και την εξουσία της. Θέλουν να κρατήσουν το σύμβολο της αστικής δημοκρατίας αμόλυντο από τη φωνή της εργατικής τάξης.
Το γεγονός ότι στις 48 ώρες της πανεργατικής απεργίας τα κύματα των απεργών κατέκλυσαν και το Σύνταγμα με το σύνθημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» χάλαγε τη σούπα της ανώδυνης εκτόνωσης. Ηθελαν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα να είναι ένας χυλός που δεν θα βάζει το πραγματικό πρόβλημα, το πρόβλημα ποιος παράγει τον πλούτο και ποιος τον κλέβει, αυτό ανοίγει το δρόμο συνειδητοποίησης της ανάγκης για λαϊκή εξουσία, ήθελαν το Σύνταγμα τηλεοπτικό ντεκόρ στο σενάριο για μια δήθεν «πυρπολημένη δημοκρατία».
Η παρουσία χιλιάδων εργατών, που έκαναν καθαρό ότι πάλεψαν σκληρά στους χώρους δουλειάς προτού φτάσουν και ως διαδηλωτές στο Σύνταγμα, δημιούργησε πρόβλημα σ' όσους θέλουν αδιατάραχτη την αστική εξουσία, να μακροημερεύει αλλάζοντας κυβερνήσεις χωρίς να θίγεται η καπιταλιστική ιδιοκτησία.
-- «Το ΚΚΕ υποκατάστησε την αστυνομία»...
Εδώ κανονικά γελάνε κι οι πέτρες. Η παρουσια της αστυνομίας στις διαδηλώσεις είναι χρήσιμη σ' όσους θέλουν τρομοκρατημένο το λαό, σε εκείνους που με το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» πασχίζουν να επιβάλουν την παρουσία της αστυνομίας μπροστά στις διαδηλώσεις, να καλλιεργήσουν το φόβο σε μεγάλες μάζες λαού ότι όποιος διαδηλώνει θα βρει τον μπελά του. Το εργατικό κίνημα έχει αντιμετωπίσει ξανά και ξανά τον βούρδουλα της κρατικής καταστολής. Εχει αποκτήσει εμπειρία στην αντιμετώπισή της. Μαζί, όμως έχει αποκτήσει εμπειρία και για την αντιμετώπιση των παρακρατικών δυνάμεων καταστολής, όλων αυτών που έχουν αποστολή με την παρουσία τους να δικαιολογούν την κρατική καταστολή.
Το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα περιφρουρεί τις κινητοποιήσεις του, προσπαθεί να κρατήσει μακριά και τις κρατικές και τις παρακρατικές δυνάμεις καταστολής, ενοχλεί την αστική τάξη. Την Παρασκευή, στα κύρια άρθρα τους οι εφημερίδες της αστικής τάξης εντόπισαν ως στοιχείο «ανομίας» ακριβώς την περιφρούρηση της διαδήλωσης.
Στο σπίτι του κρεμασμένου... μιλάνε για σκοινί
Εκεί όμως που το ενιαίο κέντρο για την αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος αποκαλύπτεται και σαν ενιαίο και σαν στοχοπροσηλωμένο ως προς το ποιος είναι ο εχθρός του, είναι στο κείμενο της αυτοαποκαλούμενης «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης» που έσπευσε να αναπαράγει ο αστικός Τύπος. Σε λίγες αράδες παραθέτει ένα προς ένα τα «επιχειρήματα» που ήδη έχουν αναπτυχθεί στον αστικό Τύπο (για να είναι και κάπου συγκεντρωμένα) και καταλήγει: «Δεν κατάλαβε τίποτε το ΚΚΕ από τον Δεκέμβρη του '08 (...) Οι καιροί των ροπαλοφόρων του ΚΚΕ πέρασαν ανεπιστρεπτί, όπως πέρασε και η εποχή που έκοβαν χέρια και έβγαζαν τα μάτια των ανήμπορων αρχειομαρξιστών και τροτσκιστών». Τόμπολα!
Πράγματι, το Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έγινε βίαιη απόπειρα να χρεωθεί στο εργατικό κίνημα το κάψιμο της πόλης. Πράγματι, το Δεκέμβρη του 2008 το εργατικό κίνημα αντιμετώπισε αποτελεσματικά την προβοκάτσια, τους χάλασε το σχέδιο. Οι μηχανισμοί που προσπάθησαν να χρεώσουν στο εργατικό κίνημα την προβοκάτσια τους, επανέλαβαν την προσπάθεια με το κάψιμο της Μαρφίν, και πάλι έσπασαν τα μούτρα τους όταν αποκαλύφθηκε στην πράξη πως όχι μόνο δρούσαν προβοκατόρικα αλλά και χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη. Το εργατικό κίνημα κατάλαβε πολύ καλά τι επιχειρήθηκε το 2008 και πήρε πρόσθετα μέτρα για να αντιμετωπίσει την επανάληψη. Γιατί η προβοκάτσια δεν είναι ένα καπρίτσιο ορισμένων παραστρατημένων, αλλά συστατικό στοιχείο της αστικής εξουσίας που την χρησιμοποιεί για να αντιμετωπίσει τους μόνους που απειλούν την εξουσία της, τους ταξικά συνειδητοποιημένους εργάτες.
Εκεί που η λεγόμενη «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη είναι όταν αποκαλύπτει τον ιστορικό καημό της αστικής τάξης. Εδώ η λεγόμενη «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» αντιστρέφει την πραγματικότητα. Οι «αρχειομαρξιστές» που επικαλείται είναι εκείνη η ομάδα που τα μέλη της έκαναν επιθέσεις και χτυπούσαν τους κομμουνιστές. Τροτσκιστές ήταν οι «αρχειομαρξιστές» που στην επίθεση του ναζισμού στην ΕΣΣΔ έβλεπαν το δρόμο ανατροπής του «μπολσεβικισμού».
Σήμερα επανέρχονται δριμύτεροι. Μόνο που σε κάθε κίνησή τους ξεχωρίζει από μακρυά το κέντρο που οργανώνει τη δράση τους...
Τι είναι αυτό που πολεμάνε
Ποιο είναι το πραγματικά νέο στην όλη εξέλιξη; Είναι τα βήματα που έχει κάνει το οργανωμένο εργατικό κίνημα για τη συσπείρωση της εργατικής τάξης, είναι ο στοχοπροσηλωμένος προσανατολισμός του εργατικού κινήματος για όξυνση της αντιπαράθεσης με τους καπιταλιστές εκεί όπου ασκείται πράγματι η εξουσία τους, μέσα στους χώρους δουλειάς. Αυτό που συμβαίνει καθημερινά στους χώρους δουλειάς, αυτό που κερδίζει έδαφος μέσα στους χώρους δουλειάς και απλώνεται στις γειτονιές, είναι αυτό που επιχειρήθηκε να χτυπηθεί στη διαδήλωση της Πέμπτης. Μια μέρα πριν, σε δεκάδες συγκεντρώσεις σ' όλη τη χώρα υπερψηφίστηκε η απόφαση του εργατικού κινήματος να οξύνει την αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές. Αυτή η απόφαση έχει τη σφραγίδα της δράσης του ΚΚΕ, εκφράζει την απήχηση που έχει η πολιτική του ΚΚΕ σε πλατιές μάζες εργαζομένων. Δηλώνει ότι μεγάλες μάζες εργαζομένων που όλο και περισσότερο μετέχουν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα απεγκλωβίζονται από αστικούς μύθους, αψηφούν εκβιασμούς και τρομοκρατία, συσπειρώνονται σε ταξική βάση και βάζουν απέναντί τους τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη, την εξουσία των μονοπωλίων.
Σ' αυτήν την πραγματικότητα προσπαθεί να ορθώσει εμπόδιο η αστική τάξη με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς της.
Η απάντηση δόθηκε και θα συνεχίσει να δίνεται με τους όρους που βάζει το ίδιο το εργατικό κίνημα.
Η όξυνση της ταξικής πάλης δεν θα είναι περίπατος για την αστική τάξη, δεν θα λήξει με την υποταγή των εργατών.
* * *
*ματρακάς είναι το αμφίστομο σφυρί, (σαν κι αυτό που κράδαινε ένας από τους κουκουλοφόρους στη διαδήλωση της Πέμπτης).
http://youtu.be/z6g9EPHyJnY
ΑπάντησηΔιαγραφή