Λαϊκή Συσπείρωση χωρίς Φ.Π.Α.!

«Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται.

Κι ύστερα ένα άλλο.

Κι ύστερα το δικό σου».

Γιάννης Ρίτσος

***

«Ενα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων

αρχίζει μ' ένα απλό βήμα»

Κινέζικο ρητό

***

«Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει...

Παραπετάσματα βουνών, αρχιπέλαγα,

γυμνοί γρανίτες...

Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ»

Γιώργος Σεφέρης

   Σαλπάρουμε λοιπόν. Ταξιδεύουμε. Ενα βήμα είναι πάντα η αρχή για τα μετέπειτα 999. Το καράβι μας το λένε ΑΓΩΝΙΑ. Ομως δεν είναι ίδια για τον εφοπλιστή, τον πράκτορα, τον καπετάνιο, το λοστρόμο. Οταν φτάσει η φωτιά στο δικό σου σπίτι, δύσκολο να θυμηθείς τι είπε ο ποιητής για κείνο λίγο μακρύτερα, που καιγόταν και δεν το 'βλεπες ώσπου να γευτείς τη στάχτη. 

Η λαϊκή συσπείρωση, ως πολιτική ταξική επιλογή κατ' αρχήν κι ύστερα ως σχήμα που στις τελευταίες εκλογές κατόρθωσε να γίνει το ένα πρώτο μεγάλο βήμα, σε ώρες αγωνίας και αγώνα για να μην καούν τα σπίτια, τα δικαιώματα, τα όνειρα των εργαζομένων. Είναι γερό πυρομαχικό στον πόλεμο που αγριεύει και θεριεύει και πατάει στο λαιμό ολοένα και περισσότερο και αποτελεσματικότερα όχι απλώς τους φτωχούς αλλά θανατηφόρα όσους δεν έχουν ακόμη αποκτήσει συνείδηση του εαυτού και της τάξης τους.

Οταν ακούς μνημόνια, τρόικες, δάνεια, ληστείες, πτώχευση, κρεμάλες να στήνονται για μάζες ζωντανών ανθρώπων, πωλητήρια λαϊκού - εθνικού πλούτου, τον νυν και αεί αστικό προϋπολογισμό ενός ιδιωτικού κράτους, τότε ο ποιητής σαλπίζει αυτό που ψιθυρίζεται ως μήνυμα, όχι που ήδη έλαβες ή έστειλες, αλλά ως σήμα απ' το μέλλον που ακούει το παρόν σου.

Κι εγώ τον καταθέτω εδώ όπως μπορώ, σα μια σταγόνα καλό παλιό κρασί για κείνο το σύντροφο, για κείνη τη συντρόφισσα, για κείνο το παιδί που δε δείλιασε, δε ντράπηκε, δεν κουράστηκε, δε βαρυγκώμησε, δε βολεύτηκε και χτύπησε πόρτες, άνοιξε μυαλά και λύγισε κάγκελα για να μπορεί σήμερα να αισθάνεται καλά που συσπείρωσε 75.000 περισσότερους με το γαρίφαλο στο χέρι. Ναι, σίγουρα δεν είναι το άπαν η κάλπη. Ομως όταν γκαστρώνεται με τέρατα και κάποτε βγάζει κι αποδεικνύει ανάμεσά τους και τολμηρούς, τότε όσοι δούλεψαν και υπεύθυνα δεν πανηγύρισαν δικαιούνται μια γουλιά στην υγειά τους, στην υγειά αυτών που υπερασπίστηκαν.

   Ακόμα κι ο αστός Γιώργος Σεφέρης την ιεράρχησε σωστά τη συνταγή των υλικών αυτής της πατρίδας, όταν έγραφε: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ενα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου».

Κι ήρθαν οι αστοί του 21ου αιώνα και δες πώς πήραν το μήνυμα του ποιητή και το 'φεραν απ' τα ορυχεία του καιρού δεμένο στα πουγκιά τους: Ο αγώνας του λαού είναι να πληρώνει τα χρέη των αφεντικών, των δυναστών, των δανειστών τους. Η θάλασσα είναι το πεδίο, τα ιμάτια, που θέλει να μοιράσει το ΝΑΤΟ σε καραβανάδες και πετρελαιάδες, σε εμπόρους των εθνών. Το φως του ήλιου πρέπει να αιχμαλωτίζεται από τους μεγαλογαιοκτήμονες που εξανδραποδίζουν λαούς και λεηλατούν τη γη τους για να απλώνουν σπόρους που δεν ξαναφυτρώνουν, μεταλλαγμένα και φωτοβολταϊκά στο δέρμα μιας γόνιμης γης...

Λαϊκή Συσπείρωση σύντροφοι και φίλοι και τολμηροί πρωτάρηδες είναι η μόνη απάντηση στον όλεθρο. Προϊόν λαϊκό, χωρίς Φ.Π.Α. Και μια υπεραξία που γυρνάει στην πηγή της παραγωγής ως στίχος. Γιατί κανείς λαός δε χρεώθηκε και δε χρεοκόπησε παράγοντας ποιητές και εισπράττοντας - ποτέ πουλώντας - στίχους. Καλός αγώνας καλύτερη η συνέχειά του!...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ