«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή».

   Η μέρα που τα τάνκς γκρέμισαν την πύλη του Πολυτεχνείου, πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, έμεινε στην ιστορία ως η μέρα που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της χούντας. Ήταν μια μέρα ανάμεσα σε άλλες στην ιστορία που έδειξε για άλλη μια φορά ότι χωρίς αγώνες και θυσίες δεν κερδίζεται τίποτα. Ήταν επίσης η μέρα που ουσιαστικά άνοιξε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, της μετάβασης δηλαδή από το ολοκληρωτικό καθεστώς της χούντας στη «δημοκρατία».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, αρκετοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι εξαργύρωσαν τα όποια υπαρκτά ή ανύπαρκτα «αγωνιστικά» τους παράσημα με κυβερνητικές θέσεις, διαστρεβλώνοντας συνειδητά και διαρκώς την ιστορία, απονοηματοδοτώντας πλήρως την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μετατρέποντας την επέτειο σε ένα άθλιο πανηγυράκι. Από τότε μέχρι σήμερα και με διάφορες αφορμές - από την εποχή των συλλήψεων για την Ε.Ο. 17Ν έως τις πρόσφατες εκλογές - πολλοί μίλησαν για κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης. Ειδικά πάντως στην τωρινή κοινωνική συγκυρία κάποια ερωτήματα τίθενται αμείλικτα.


Μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για την αρχή του κύκλου της νέας χούντας;
Μήπως ο ξεσκισμένος πλέον κοινοβουλευτικός μανδύας της ψευδοδημοκρατίας δεν φτάνει πια για να καλύψει το ότι ουσιαστικά ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς;
Μήπως υπάρχει περισσότερη αστυνομοκρατία σήμερα από ότι στη χούντα;
Υπήρξε ή όχι η σκέψη να βγει ο στρατός στο δρόμο το Δεκέμβρη του 2008 για να αντιμετωπίσει την εξέγερση;
Σταμάτησαν άραγε οι πολιτικές και φρονηματικές διώξεις;
Σταμάτησαν ποτέ οι δικαστικές αυθαιρεσίες ή μήπως δεν υπήρξαν τα τελευταία χρόνια έκτακτα «στρατοδικεία» σε πολιτικές υποθέσεις;
Ποια η σχέση των περιβόητων φακέλων της χούντας με τα σύγχρονα αστυνομικά αρχεία και τις τράπεζες DNA;
Ποια η διαφορά του χαφιέ της επταετίας με το σύγχρονο βαλιτσάκι της ΚΥΠ που με κάθε ευκαιρία παρακολουθεί χιλιάδες ανθρώπους και ολόκληρες περιοχές;
Ποια η διαφορά της αλησμόνητης ΥΕΝΕΔ από τα σύγχρονα τελείως κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα ΜΜΕ των διαπλεκόμενων καναλαρχών-μεγαλοεκδοτών;
Η βίαιη καταστολή κάθε διαδήλωσης και διεκδίκησης από την αστυνομία έχει άλλη χάρη άμα σε βαράει δημοκράτης μπάτσος;

Ποια η ουσιαστική διαφορά της αμερικανοκίνητης χούντας από μια κυβέρνηση που ελέγχεται και κατευθύνεται από τους μεγαλοκαρχαρίες του ΔΝΤ, κάνοντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό της να δηλώσει ότι «έχουμε απολέσει μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας»;
 Είναι τελικά λιγότερη ή περισσότερη η άμεση και έμμεση βία κάθε είδους που ασκεί το σημερινό καθεστώς σε σχέση με αυτό της επταετίας; Οικονομική τρομοκρατία, ανεργία, απολύσεις, ανασφάλεια, μείωση μισθών και συντάξεων, διαρκώς εκτοξευόμενη ακρίβεια, ειδικές διατάξεις για το σπάσιμο απεργιών, νέοι τρομονόμοι που θεωρούν «τρομοκρατική δράση» ακόμα και τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και βέβαια όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, καταστολή, αστυνομική βία, συλλήψεις, φυλακίσεις δολοφονίες…

Οι στίχοι ενός τραγουδιού λένε «φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς». Το δημοκρατικό προσωπείο της σύγχρονης χούντας έχει ραγίσει πλέον ανεπανόρθωτα, φανερώνοντας το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας και του άγριου καπιταλισμού. Ο βασιλιάς όχι μόνο είναι γυμνός αλλά είναι και καρνάβαλος. Ας παραδοθεί λοιπόν στην πυρά. Στην εποχή που ζούμε η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη των νεκρών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι η ανάπτυξη και η όξυνση πολύμορφων αγώνων ενάντια στη σύγχρονη χούντα. Είναι η εκ νέου νοηματοδότηση της θυσίας τους. Είναι η στην ουσία πραγμάτωση των συνθημάτων που ακούγονται κατά κόρον αυτές τις μέρες όπως π.χ. «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή». Είναι, τέλος, το να αγωνιστούμε όλοι ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται η κοινωνία με όπλα την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό.  

Αυτοοργάνωση των αγώνων μακριά από διαμεσολαβήσεις, μακριά από κάθε είδους παράγοντες και κομματόσκυλα.  

Αλληλεγγύη, ουσιαστική επιτέλους αλληλεγγύη, μεταξύ των αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών, ξεπερνώντας την καλοστημένη παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού.

Αξιοπρέπεια που εμπεριέχεται στην επιλογή για σύγκρουση και αγώνα ενάντια σε όλους αυτούς που καταδυναστεύουν τις ζωές μας..  

Αυτοσεβασμός που θα έπρεπε να επιβάλλει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο να μη σκύβει το κεφάλι και να αντισταθεί στους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς του ξεμασκαρεμένου πια σύγχρονου ολοκληρωτισμού. 　

Από ένα δημοκρατικό υπόγειο κελί…  

Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ΄πτέρυγα-Κορυδαλλός 

Πηγή:  Indymedia