Ασπονδοι φίλοι του ΚΚΕ...

Μεγάλο καημό με τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ έχουν οι του ΣΥΡΙΖΑ, που αφού το 1990 - 1991 πάσχισαν να διαλύσουν ή να μεταλλάξουν το ΚΚΕ, από τότε δεν εγκατέλειψαν αυτό το στόχο, ενώ καθ' όλη την προεκλογική περίοδο το συκοφαντούσαν, συμβάλλοντας στην επιχείρηση αποδυνάμωσής του, εμφανίζονται τώρα να «κλαίνε», γιατί το ΚΚΕ δεν έχει 10% ή 15% στη Βουλή...

Τέτοιες «ανησυχίες» εκφράζει και στο χτεσινό του άρθρο στο www.enikos.gr ο Στάθης Σταυρόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για «άχρηστη για το λαό γραμμή» του ΚΚΕ, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι «πετάει με την πολιτική του το δίκιο του λαού στα σκυλιά» και εγκαλώντας το ΚΚΕ ότι εμφανίζει «πικρόχολη αυταρέσκεια» και «ναρκισσιστικά επαναλαμβανόμενη δήλωση δικαίωσης» ότι οι θέσεις του Κόμματος επιβεβαιώνονται, ενώ, λέει, ο «ρόλος» του ΚΚΕ «δεν είναι να επιβεβαιώνεται, αλλά να μη χάνει το δίκιο του»...

***

Ολη η δήθεν πικραμένη αριστερή χολή ενάντια στο ΚΚΕ έχει ένα διά ταύτα: «Η στρατηγική και η τακτική του ΚΚΕ έχουν πρόβλημα» και «υπάρχει ακόμα ο χρόνος και κυρίως η ανάγκη να επανασχεδιάσει το ΚΚΕ τη στρατηγική του». Αλήθεια, με ποιο κριτήριο κρίνουν αυτοί τη στρατηγική του ΚΚΕ; Ανησυχούν τάχα ότι η στρατηγική και τακτική του ΚΚΕ δεν είναι εκείνες που θα έπρεπε να είναι για να εκπληρωθεί ο ιστορικός του ρόλος, δηλαδή η οργάνωση της λαϊκής πάλης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, το σοσιαλισμό; Μα αν ανησυχούσαν γι' αυτό, τότε γιατί αποχώρησαν από το ΚΚΕ - αφού απέτυχαν να το διαλύσουν - δηλώνοντας ότι το ΚΚΕ και ο σοσιαλισμός είναι «μούχλα», «απέτυχαν» κ.ά.; Δεν είναι, δηλαδή, οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν ταχθεί εδώ και χρόνια πολλά με το στόχο της διαχείρισης του καπιταλισμού (για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» δε μιλάνε;). `Η μήπως εξέφρασαν και τους ίδιους «καημούς» όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε σε εκλογές 4,6% ή 3,26%; Ελεγαν μήπως και τότε ότι υπάρχει πρόβλημα «στη στρατηγική και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι πρέπει να «επανασχεδιαστούν»; Οχι βέβαια. Γιατί η στρατηγική και η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι πολιτικές διαχείρισης του καπιταλισμού, δεν ενοχλούν, δεν χρειάζονται «επανασχεδιασμούς». Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο δεν ανήκουν στο ΚΚΕ αλλά ανήκουν σε άλλα κόμματα, πυροδοτούν συζητήσεις γύρω από τη «λάθος», ή «αναποτελεσματική», ή «μαξιμαλιστική» πολιτική του ΚΚΕ. Γιατί και με μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά όλοι αυτοί για την αλλαγή της στρατηγικής του ΚΚΕ κόπτονταν...

Γιατί εκείνο που τους ενοχλεί είναι ότι το ΚΚΕ δεν ακολουθεί το δικό τους δρόμο, το δρόμο της διαχείρισης των συμφερόντων των μονοπωλίων «με κοινωνική δικαιοσύνη», δηλαδή με ένα ξεροκόμματο στο λαό. Ομως αν το παραδεχθούν θα αποκαλύψουν και αυτό που οι ίδιοι είναι: Υπηρέτες πιστοί του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που εν καιρώ κρίσης τσακίζει με τον πιο βίαιο τρόπο τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Θιασώτες του δίκαιου του μεγαλοεπιχειρηματία με κύριο καθήκον να αποπροσανατολίσουν το λαό, να παριστάνουν ότι δήθεν υπερασπίζονται το λαϊκό συμφέρον το οποίο, όμως, φτάνει μόνο μέχρι το σημείο εκείνο που δεν ενοχλεί ούτε απειλεί το συμφέρον του μεγαλοεπιχειρηματία. Πέραν τούτου, ούτε δικαιώματα, ούτε στόχους πρέπει να έχει το λαϊκό κίνημα... Ακόμα και τα περί κατάργησης των Μνημονίων πέταξαν στην άκρη.

***

Αλήθεια, τι συμπεράσματα έχει βγάλει ο Στ. Σταυρόπουλος από τη συμμετοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων στις κυβερνήσεις Πρόντι, Ζοσπέν, Ντ' Αλέμα; Τίνος οι θέσεις γι' αυτές επιβεβαιώθηκαν; Του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που πανηγύριζε και τις θεωρούσε παράδειγμα και για την Ελλάδα ή του ΚΚΕ;

Απέναντί τους είναι το ΚΚΕ και γι' αυτό το χτυπούν. Γιατί για το ΚΚΕ «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Γιατί το ΚΚΕ προβάλλει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, δηλαδή τη λαϊκή αντεπίθεση με στόχο να αλλάξει χέρια η εξουσία. Αυτό είναι που τους ενοχλεί: Οτι ενώ οι ίδιοι τάχθηκαν με τη στρατηγική της διαχείρισης του καπιταλισμού, το ΚΚΕ επιμένει στη στρατηγική ρήξης και ανατροπής. Και όταν λένε ότι το ΚΚΕ πρέπει να «επανασχεδιάσει τη στρατηγική του», αυτό εννοούν: Να εγκαταλείψει τη στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού και να γίνει και αυτό ένα ακόμα δεκανίκι στην υποστήριξη της εξουσίας των μονοπωλίων. Ομως πιο... ανθρώπινο...

Ε. Χ.