Σελίδες

17 Φεβ 2014

Την Ευρωπαϊκήν Ένωσην θέλωμεν κι' ας τρώγομεν πέτρες...

 
ΣΥΡΙΖΑ: Δεν θα μείνει σώβρακο...
Το δίλημμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για την Αριστερά το μέλλον της Ευρώπης περνάει μέσα από τη ριζική μετατόπιση ισχύος από τις οικονομικές ελίτ προς τους πολίτες. - See more at: http://left.gr/news/dilimma-tis-eyropaikis-enosis#sthash.7zGcm2DC.dpuf
Ανδρέας Καρίτζης.
Μέλος του ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Το Βήμα.
 (Δώσε βάση λαέ. Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα, δικές μας).


Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε αναζήτηση γεωπολιτικού ρόλου και φυσιογνωμίας. Οι ενδοευρωπαϊκοί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί του 20ού αιώνα τής αφαίρεσαν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, ενώ σήμερα πιέζεται περαιτέρω από την ανάδυση νέων ισχυρών πόλων. Στις ευρωεκλογές συγκρούονται τρεις αντιλήψεις για το μέλλον της Ευρώπης.   

Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός και η κρίση έδωσαν το έναυσμα στις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές ελίτ να αμφισβητήσουν ανοικτά και βίαια το δικαίωμα των πολιτών να έχουν λόγο για τις βασικές αποφάσεις και επιλογές και να έχουν αξιώσεις αξιοπρεπούς διαβίωσης και πρόσβασης σε βασικά αγαθά. Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη συνίσταται στη βαθμιαία σύζευξη των νόμων της αγοράς με απολυταρχικές προ-νεωτερικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και θεσμών.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η λαϊκή εξουσία

Ρωτάνε αρκετοί: «Ποιά ακριβώς είναι η διαφορά των προτάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αυτήν του ΚΚΕ;».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός που κινείται στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά ταυτίζεται, πλην ελάχιστων διαφορών, με τη λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα»του Λαφαζάνη και το Σχέδιο 'Β του Αλαβάνου. Στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αναφέρουν τα ίδια τα στελέχη της, είναι η «ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ». Εδώ έγκειται και η παγίδα μιας πρότασης που εγκλωβίζει τις εργατικές-λαϊκές μάζες.

Λέει με λίγα λόγια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 
- Να ανατραπεί το μνημόνιο.
- Να φύγει η Ελλάδα απ' το μηχανισμό του ΔΝΤ.
- Να φύγει η Ελλάδα απ' την ΕΕ. 


Και στην εξουσία να είναι ποιός; 

Απαντά μέσω του προγράμματος της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

Έξοδος από το μνημόνιο ή μνημόνιο διαρκείας;

"Πραγματικός αντιμνημονιακός είναι μόνο αυτός που υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις, γιατί μόνο οι μεταρρυθμίσεις είναι αυτές που θα κάνουν την χώρα να βγει εκτός μνημονίου" 
(Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός υγείας - επισκέπτης λέκτωρ πανεπιστημίου Χάρβαρντ)

Δεν μπορώ να θυμώσω με τον Άδωνι, ακριβώς όπως δεν μπορώ να θυμώσω με άτομα που έχουν νοητική υστέρηση ή εν γένει με άτομα που έχουν ειδικές ανάγκες. Το πρόβλημά μου έχει να κάνει με εκείνους που παίρνουν ένα τέτοιο άτομο, το τοποθετούν σε μια θέση όπου εκ φύσεως δεν μπορεί να ανταποκριθεί κι από πάνω θέλουν να μας πείσουν ντε και καλά για την ορθότητα της επιλογής τους. Για σκεφτείτε το τρελλό παράδειγμα ενός ατόμου με κινητικά προβλήματα στα άνω άκρα, στο οποίο χορηγείται άδεια κυβερνήτη αεροσκάφους. Ποιός φταίει; ο "πιλότος" ή αυτός που του χορήγησε την άδεια;



Ας πάμε, όμως, στην παραπάνω μπούρδα που ξεστόμισε ο Άδωνις. Η εξουσία -τρέχουσα και μέλλουσα- ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το "τέλος των μνημονίων", αφού πλησιάζουμε την ημέρα κατά την οποία η τρόικα που ξέρουμε θα φύγει οριστικά για τον αγύριστο. Άλλωστε, όλα τα μνημόνια του κόσμου είναι το πολύ μεσοπρόθεσμα και, επομένως, ολοκληρώνονται σε μια πενταετία το πολύ. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι αφ' ενός μεν τούτες τις ημέρες συμπληρώνεται μια

Ιστορικά διδάγματα: Η συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν

Τα μεταπολεμικά χρόνια
Το Γαλλικό ΚΚ (ΓΚΚ) αντιμετώπισε την εκδίωξή του από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως αποτέλεσμα των ωμών παρεμβάσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό εξάλλου απέρριψε το σχέδιο Μάρσαλ, χαρακτηρίζοντάς το σχέδιο προσάρτησης στην αμερικανική επιρροή1 και στο 12ο Συνέδριο (1950) μίλησε για υποδούλωση της Γαλλίας στις ΗΠΑ.2 Στους αμερικανικούς σχεδιασμούς απέδωσε ακόμα και τις επιδιώξεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ!3 Ουσιαστικά, με αυτό τον αντιεπιστημονικό τρόπο αθώωνε τη γαλλική αστική τάξη για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των αποικιοκρατούμενων λαών, αποδίδοντάς τες σε προδοτικούς πολιτικούς κύκλους που υπερασπίζονταν τα αμερικανικά μονοπώλια και μετά την επιστροφή του Ντε Γκολ ('58) στη διακυβέρνησή του. Η τοποθέτηση αυτή μοιραία τροφοδοτούσε και το ρεφορμισμό, διότι οδηγούσε στην ψευδαίσθηση πως για την ταξική χειραφέτηση αρκούσε μια εναλλακτική αστική διαχείριση. Ταυτόχρονα, συντελούσε εξ αντικειμένου στην αυταπάτη ότι υπήρχε μια μερίδα της αστικής τάξης φιλολαϊκή και μια άλλη ξενόδουλη.