Με κάθε ευκαιρία ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της αστικής τάξης επαναφέρει θέμα σχετικά με τα όρια της αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας και άρα τα όρια της ίδιας της μαζικής πολιτικής δράσης. Πήρε αμπάριζα από την υπόθεση της Χρυσής Αυγής για να φουντώσει αρχικά τη θεωρία των δύο άκρων, μέσα από την οποία επιχειρούσε να σβήσει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του αστικού συστήματος, να την ετεροπροσδιορίσει ως αντίποδα της επαναστατικής πάλης. Γρήγορα πέρασε στην ουσία: Δεν υπάρχουν δύο άκρα, υπάρχει ακραία δραστηριότητα, μη σύννομη, είναι η νέα θέση. Εδώ πια η ταύτιση της λαϊκής πάλης με τη δράση των νεοναζί μπορεί να γίνει απόλυτη. Οι οργανωμένοι στα σωματεία τους εργάτες, που περιφρουρούν την απεργία τους στην πύλη του εργοστασίου, ταυτίζονται με τον τραμπούκο που ανοίγει κεφάλια. Η Επιτροπή Ανέργων που μπαίνει στο γραφείο του υπουργού, αξιώνοντας να καταβληθεί έκτακτο επίδομα, ταυτίζεται με τον τραμπούκο που μαχαιρώνει.