Περί ιμπεριαλιστικής «νομιμότητας»

Την ώρα που οι Αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ «ακονίζουν τα μαχαίρια» τους για την εξαπόλυση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στη Συρία, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που υιοθετούν τα προσχήματα που προβάλλονται, σηκώνουν το ζήτημα της «νομιμοποίησης της στρατιωτικής επίθεσης από τον ΟΗΕ». Από αυτή τη συζήτηση επιχειρείται να φύγει από την προσοχή το κύριο, δηλαδή η αιτία της νέας ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία που έτσι και αλλιώς εξελίσσεται εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια.

Το ότι η Βρετανική Βουλή έχει επιφυλάξεις ή ότι ο Ομπάμα ζητάει την έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου, είναι εξελίξεις που δεν αλλάζουν την ουσία. Οι ιμπεριαλιστές κάνουν τις επεμβάσεις - και αυτό ισχύει σε όλο τον 20ό αιώνα και στις πιο πρόσφατες επεμβάσεις σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, στο στήσιμο της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης» στη Βόρεια Αφρική - για να εξασφαλίσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, να μοιράσουν σφαίρες επιρροής, να εξασφαλίσουν για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων πρόσβαση στις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους - αγωγούς μεταφοράς της ενέργειας. Ιδιαίτερα σήμερα είναι μια διέξοδος σε αναξιοποίητα συσσωρευμένα κεφάλαια.


Οποιος χάνει αυτό το κριτήριο, όποιος βλέπει τις εξελίξεις στην πολιτική - και τη διεθνή - ξεκομμένες από την οικονομία, τα συμφέροντα που συγκρούονται και «πιάνεται» από τα διάφορα περί νομιμότητας, συνειδητά θέλει να «θολώσει τα νερά». Θέλει να αποπροσανατολίσει τις λαϊκές δυνάμεις για να κρύψει ότι ο ίδιος υπερασπίζεται με τον έναν ή άλλο τρόπο την οικονομική βάση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, δηλαδή την ύπαρξη των μονοπωλίων που κάνουν κουμάντο στα πάντα. Εκτός από τους αστούς τέτοιες δυνάμεις είναι και το ΚΕΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και «αριστεροί» σε διάφορες περιοχές του πλανήτη που δεν καταδίκασαν εδώ και χρόνια την ιμπεριαλιστική επέμβαση που γίνεται στη Συρία, με «αιχμή του δόρατος» τους «αντικαθεστωτικούς» και μισθοφόρους από 29 χώρες, με τη στήριξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Τουρκίας, Κατάρ, Σαουδικής Αραβίας κλπ. Μιλάνε για «αντιδημοκρατικό καθεστώς Ασαντ» ή εκθειάζουν την «Αραβική Ανοιξη» και τώρα ψάχνουν να κρυφτούν πίσω από τη «διεθνή νομιμότητα». Ενώ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να εμφανίζονται ως καλύτεροι διαπραγματευτές.

Η περίπτωση και της Συρίας είναι καραμπινάτη ιμπεριαλιστική επέμβαση που εντάσσεται στα ευρύτερα σχέδια για τη Μεγάλη Μέση Ανατολή, δηλαδή την αλλαγή της σκυτάλης της αστικής διαχείρισης σε κυβερνήσεις που θα προσαρμοστούν καλύτερα στις ανάγκες του κεφαλαίου. Αυτό βλέπουμε να εξελίσσεται στη Βόρεια Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο. Η όποια κριτική στην αστική διακυβέρνηση επί Ασαντ στη Συρία δεν μπορεί να κρύψει την ουσία. Η Συρία έχει μπει στο στόχαστρο όχι για τις εσωτερικές της υποθέσεις. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις του, γιατί πυξίδα του ήταν και είναι η πάλη για τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων. Οπως αναγνωρίζει σε κάθε λαό το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος το δρόμο ανάπτυξης που θέλει, λέει στους εργαζόμενους ότι η αιτία των πολέμων δεν πρόκειται να εξαλειφθεί αν δεν ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου. Και αυτό απαιτεί οι λαϊκές δυνάμεις να μην μπαίνουν συνειδητά ή ασυνείδητα κάτω από αστικές σημαίες και επιδιώξεις, αλλά να προτάξουν τη σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές τους.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ