Η περιγραφή του μηχανισμού με τον οποίο θα καθορίζεται ο κατώτερος μισθός περιλαμβάνει και την αποκάλυψή του: Ενας μηχανισμός μέσα από τον οποίο με κριτήριο τα καπιταλιστικά κέρδη θα αποφασίζεται κάθε φορά ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Η αξιολόγηση του ισχύοντος μισθού θα γίνεται με κριτήριο τη συμβολή του στην ανάπτυξη της κερδοφορίας. Και η προσαρμογή του στις «επίκαιρες οικονομικές συνθήκες» σημαίνει επίσης ότι με κριτήριο όσα αναφέρουν ως δυσκολίες οι καπιταλιστές θα αποφασίζεται η καθήλωση του μισθού ή έστω μια συμβολική αύξηση. Για Συλλογική Σύμβαση ούτε λέξη.
Αν τα πράγματα αφεθούν να εξελιχθούν έτσι, θα πρόκειται για επιστροφή σε εποχές όπου ο εργάτης ήταν απόλυτα μόνος απέναντι στο αφεντικό. Με πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο σήμερα ότι θα έχει απο πάνω του και βαρύ το κράτος του νόμου.
Πέρα από τα ζητήματα που εγείρει η υπόθεση ως προς το μύθο των «ελεύθερων διαπραγματεύσεων» και τα όρια της «δημοκρατίας» όταν την εξουσία την έχουν οι καπιταλιστές, αυτό που αναδεικνύεται σαν στοιχείο που μπορεί να κρίνει την εξέλιξη είναι οι συσχετισμοί.
***
Οι καπιταλιστές και η κυβέρνηση πατάνε στο σημερινό συσχετισμό και θέλουν τα πράγματα να εξελιχθούν όπως τα σχεδιάζουν.
Η ανατροπή του συσχετισμού, που σημαίνει καλύτερη οργάνωση των εργατών μέσα στους χώρους δουλειάς, είναι το στοιχείο που μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή των σχεδιασμών του κεφαλαίου.
Ανατροπή των συσχετισμών, όμως, σημαίνει ανάληψη και της ατομικής ευθύνης που αντιστοιχεί σε κάθε εργάτη. Σημαίνει επιλογή με ταξικά κριτήρια. Σημαίνει οργάνωση που δε θα έχει καμία σχέση ούτε με τον καπιταλιστή ούτε με την κυβέρνηση.
***
Επιμένουν ορισμένοι να μιλάνε για αποτυχημένο μνημόνιο. Ο αριθμός των λιμοκτονούντων στην Ιταλία που αντιστοιχεί περίπου στον ελληνικό πληθυσμό μαρτυρά πως το πρόβλημα δεν είναι η συνταγή. Η συνταγή είναι επιτυχημένη γιατί με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης για τα κέρδη. Η συνταγή κουρελιάζει τα περί ζήτησης, αντίθετα δείχνει ότι το κλειδί βρίσκεται στην κλοπή της υπεραξίας. Αποδεικνύει ότι δεν είναι η διαχείριση το κλειδί αλλά η συνεπής εφαρμογή μιας ταξικής πολιτικής.
Αρα όποιος θέλει διαφορετική συνταγή πρέπει να βρει τρόπο να καταργήσει την αιτία που οδηγεί στην εκμετάλλευση, αντί να δίνει ασπιρίνες διαχείρισης της φτώχειας.
Η κατάργηση, βέβαια, της αιτίας, σημαίνει αναγνώριση του αντίπαλου και σκληρούς αγώνες. Σημαίνει οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ανάπτυξη της λαϊκής πάλης παντού. Σημαίνει αδιάλλακτη υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων παντού και στο δρόμο.
Οι ηθικολογίες περί του ανάρμοστου της παρουσίας βουλευτών στις διαδηλώσεις είναι επί της ουσίας κάλεσμα σε συναίνεση. Πατάει στη στρατηγική σύμπλευση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στα κρίσιμα και γι' αυτό ζητάει να υπάρχει «συνεννόηση».
Δεν αφορά ασφαλώς τους βουλευτές του ΚΚΕ, καθώς αυτοί μετέχουν σε όλα τα επίπεδα εξέλιξης της ταξικής αντιπαράθεσης και γνωρίζουν πως αλλαγή προς το συμφέρον των εργατών δε θα προκύψει από την αστική Βουλή, αλλά από την ένταση των ταξικών αγώνων.
***
Ασχετο: Παλιά άλλους έλεγαν χαφιέδες. Τώρα ο χαφιές είναι ο ταχυδρόμος. Οχι, όμως, όποιος κι όποιος, αλλά ο ταχυδρόμος της «Google».
Oτι στην προηγούμενη «Αραβική άνοιξη» η «Google» ήταν εκεί με έναν διευθυντή της να συντονίζει την «εξέγερση» είναι γνωστό. Τώρα γίνεται γνωστό και ότι ο μηχανισμός με τον οποίο η «Google» συσχετίζει κάθε προσωπικό e-mail με τις επαφές του κάθε χρήστη, είναι ίδιος με το μηχανισμό που χρησιμοποιεί για τον ίδιο λόγο η Αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας, η NSA.
Μικρός που είναι ο κόσμος, όσος μια αθώα «υπηρεσία ταχυδρομείου»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου