Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο οι παραλληλισμοί της Ελλάδας με την Αργεντινή πληθαίνουν. Τελευταία αναφορά ήταν αυτή του Αλέξη Τσίπρα προχτές στην Βουλή. Η στήλη χωρίς φόβο και πάθος, πιστεύει πως θα ήταν καλύτερα να είχαμε γίνει Αργεντινή, να ήμασταν Αργεντινή. Και δεν το πιστεύει απλά, αλλά καταθέτει και ορισμένα επιχειρήματα.
Αν, λοιπόν, ήμασταν Αργεντινή:
Θα είχαμε γίνει μιούζικαλ. Θα μας είχε τραγουδήσει, ο Αντόνιο Μπαντέρας. Η Μαντόνα θα ζητούσε από την χώρα μας να μην κλάψει γι αυτήν, ενώ τώρα η Ελλάδα ζητάει από την Μαντόνα και από άλλους, να κλαίνε για εμάς. (άσε που κλαίνε έτσι κι αλλιώς, είτε το ζητήσουμε είτε όχι, είτε από συγκίνηση είτε από τα γέλια)
Δεν θα είχαμε την Κύπρο και ότι αυτό συνεπάγεται. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Νταλάρας δεν θα τραγουδούσε για την πράσινη γραμμή, αλλά για το δράμα του λαού των Φώκλαντς.
Ως συνέχεια αυτού, δεν θα βλέπαμε τούρκικα σήριαλ, με μανία. Θα το κάναμε με τα μεξικάνικα, που όπως και να το κάνεις είναι άλλου επιπέδου, από τα …ογλού.
Θα είχαμε τον Μέσι, αλλά δεν θα είχαμε τον Πίου…
Θα είχαμε στρατιωτική χούντα, στρατηγών και όχι απλών και τυχαίων συνταγματαρχών.
Δεν θα είχαμε τσάμικο, καλαματιανό και τσιφτετέλι, αλλά θα είχαμε τανγκό, πράγμα που σημαίνει ότι μια σειρά πολιτευτών, βουλευτών, χουντικών, πρωθυπουργών θα χόρευαν κάθε Πάσχα στους στρατώνες τον χορό του πάθους, στην περίπτωση του Βενιζέλου, τον χορό του πάχους.
Δεν θα συμμετείχαμε στην Γιουροβίζιον, οπότε θα είχαμε γλιτώσει την ετήσια ξευτίλα και ντροπή. Βέβαια δεν θα είχαμε την χαρά να στείλουμε κάποτε, την Άννα Βίση, αποδεικνύοντας ότι και η τρίτη ηλικία στην χώρα μας, έχει ίσες ευκαιρίες.
Δεν θα ήμασταν πύλη εισόδου λαθρομεταναστών και μεταναστών και έτσι δεν θα είχε δοθεί μια θαυμάσια αφορμή στον λαό μας, να εκδηλώσει τα ενθουσιώδη, ρατσιστικά και φιλοφασιστικά του αισθήματα.
Δεν θα υπήρχε η λέξη, η έννοια και κυρίως η εικόνα του «ελληναρά». Μπορεί να είχαμε τον Αργεντιναρά. Πάντως δεν θα είχαμε τον ελληναρά.
Ο Κώστας Πρέκας δεν θα είχε πολεμήσει με αυταπάρνηση τους Γερμανούς. Της Αλίκης δεν θα της είχαν κάψει 5 φορές το χωριό οι Γερμανοί, πριν μπει στην Αντίσταση και μετά στον στρατό ως υπολοχαγός Νατάσα. Ο Πρετεντέρης δεν θα έβριζε τον τελευταίο χρόνο, κάθε βράδυ το ΔΝΤ και την Τρόικα, όταν τα δύο προηγούμενα τα λιβάνιζε. Η Μαρινέλα δεν θα είχε αιτηθεί από την πέτρα να ανοίξει, ο Μανόλης Καψής ίσως να μην είχε απορίες και ο Ακης Τσοχατζόπουλος θα ήταν ελεύθερος γιατί δεν θα είχε μνημείο για να ανακαινίσει προκλητικά σπίτι, απέναντι.
Δεν θα είχαμε την Λούτσα, το Πικέρμι, τα Κιούρκα, τη Νέα Μάκρη και άρα δεν θα είχαμε και το τέλος για τα αυθαίρετα.
Δεν θα είχαμε νησιά, άρα και τα θαύματα της ναυπηγικής, «Δημητρούλα» και «Ροδάνθη».
Δεν θα είχαμε δώσει τα φώτα του πολιτισμού μας στην ανθρωπότητα, ίσως με μια μικρή πιθανότητα να τα είχαμε κρατήσει για εμάς.
Δεν θα είχαμε Μητσοτάκη και άρα Ντόρα, γιό της Ντόρας, Κυριάκο και ότι άλλο κακό ξεβράσει αυτή η οικογένεια.
Δεν θα είχαμε κάνει του Ολυμπιακούς αγώνες το 2004 και έτσι δεν θα είχαμε διδαχτεί ως έθνος, πόσο σημαντική για την σωματική μας ακεραιότητα είναι η προσοχή όταν οδηγάς μοτοσυκλέτα στην Γούναρη, το βράδυ που σε ψάχνουν για ντόπινγκ κοντρόλ.
Δεν θα είχαμε «Μακεδονία», να μας ενοχλεί στα βόρεια σύνορά μας. (αν και πιστεύω ότι κάτι άλλο θα είχαμε βρει να μας ενοχλεί στα βόρεια σύνορα, μπορεί και στα νότια).
Δεν θα χώριζε ποτέ ο Ρέμος με την Μακρυπούλια…
Δεν θα είχαμε Γιώργο Παπανδρέου. Θα πει κάποιος, ότι σίγουρα θα είχαμε κάποιον άλλον. Ναι, αλλά Γιώργο δεν θα είχαμε. Άρα και τον μπαμπά του, άρα και τον παππού του.
Θα είχαμε μια χώρα που όπως όλα, κάποτε θα πέθαινε, όχι σαν την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει.
Και τέλος, δεν θα είχαμε ευρώ… Ένα ισχυρό νόμισμα που η ένταξη σε αυτό θα έκανε την χώρα ισχυρή και θα έδινε στους κατοίκους της ευμάρεια, αξιοπρέπεια και αυτονόητες ανέσεις, απομακρύνοντας την πιθανότητα κάποια στιγμή να πτωχεύσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου