Αφού ανέκρουσε πρύμναν από τις προεκλογικές ψηφοθηρικές του υποσχέσεις και διαβεβαίωσε σε όλους τους τόνους τους αστούς ότι θα ασκήσει «υπεύθυνη» αντιπολίτευση, ήρθε η ώρα να αποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ -στην τάξη στην οποία δίνει εξετάσεις ως ικανός διαχειριστής των υποθέσεών της- ότι το εννοεί. Αυτό ακριβώς έκανε ο Αλ. Τσίπρας όταν από το βήμα της Πανελλαδικής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του Συνεδρίου του «Economist», επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις για να προπαγανδίσει τις αντιλαϊκές και αντιδραστικές αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Η ηγεσία του σχήματος στο σύνολό της ταυτίστηκε με τους Μόντι, Ολάντ και Ραχόι, εξαίροντας την υποτιθέμενη «νίκη» τους στη Σύνοδο Κορυφής, αξιώνοντας να ισχύσουν οι αποφάσεις της και για την Ελλάδα, να μπορούν δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες να ανακεφαλαιοποιούνται απευθείας από το μηχανισμό στήριξης.
Εφτασε ο Αλ. Τσίπρας να δηλώσει πως αν ήταν πρωθυπουργός, η Ελλάδα «θα ήταν βασική συνιστώσα της συμμαχίας του Νότου και θα είχε ήδη κερδίσει τουλάχιστον όσα και οι Ισπανία και Ιταλία διεκδίκησαν και κέρδισαν»! Γιατί χαίρεται ο Τσίπρας και χειροκροτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Για μια συμφωνία, προϊόν συμβιβασμού, που αφορά στα συμφέροντα των μονοπωλίων, η οποία προϋποθέτει την εφαρμογή «μνημονίων» σε βάρος των λαών και πρώτα απ' όλα του πιο σκληρού και μόνιμου μνημόνιου, που είναι η στρατηγική της ΕΕ, «Ευρώπη 2020». Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι των αποφάσεων αυτών, ο Ολάντ ανακοίνωσε ένα αιματηρό πρόγραμμα λιτότητας, ο Μόντι μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και ο Ραχόι μείωση φοροαπαλλαγών, μείωση μισθών δημοσίων υπαλλήλων και αύξηση ΦΠΑ! Αυτά πρόσθετα στα όσα μέτρα είχαν ήδη λάβει γονατίζοντας τους λαούς τους. Αυτούς που στήνουν τους λαούς στον τοίχο αναγνωρίζει σαν συμμάχους του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο Συνέδριο του «Economist» ο Αλ. Τσίπρας αφού επικρότησε το στόχο της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και σταθεροποίησης, απευθυνόμενος σε ένα ακροατήριο που ξέρει καλά πώς επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος, έβγαλε από τη «φαρέτρα» του προτάσεις για τόνωση της ανάπτυξης. Μια δέσμη μέτρων, την υλοποίηση των οποίων αξιώνουν μερίδες της πλουτοκρατίας και για λογαριασμό της υπερασπιζόταν σε άρθρο του τρεις μέρες πριν τις εκλογές της 6ης Μάη ο Γ. Παπανδρέου. Π.χ. ευρωομόλογο, μετατροπή της ΕΚΤ σε δανειστή ύστατης καταφυγής, χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων, φόρο Tobin και άλλα. Η αντιπολίτευση που ασκεί ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πράγματι «υπεύθυνη», αλλά όχι απέναντι στο λαό και τα συμφέροντά του.
Αντικειμενικά, είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση, όποια δύναμη δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα πορευτεί «εντός και επί τ' αυτά» του πλαισίου που διαμορφώνει η εξουσία των μονοπωλίων και η ενσωμάτωση της χώρας στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, είναι σαν να δηλώνει ότι θα πορευτεί στην πεπατημένη της σφαγής των δικαιωμάτων του λαού. Αυτή είναι η «κόκκινη γραμμή» που χαράσσουν τα συμφέροντα των αστών και διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη την ΕΕ, απολύτως δεσμευτική για νυν και επίδοξους διαχειριστές. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορούν και πρέπει να χαράξουν τις δικές τους «κόκκινες γραμμές». Με την οργάνωση και την πάλη τους, που να απαντά στις ανάγκες τού σήμερα, κρατώντας σταθερό τον προσανατολισμό και το στόχο για την οικοδόμηση της δικής τους εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου