Σελίδες

31 Αυγ 2011

Κάθε πικραμένος στον πάγκο του.



Πυκνώνει ο αριθμός των πικραμένων από την αξεπέραστη καπιταλιστική κρίση, που μόλις δουν φως μπαίνουν νιώθοντας την ανάγκη να ρίξουν ένα ανάθεμα σε κάτι ...«σοβιετικό»!
Από εκείνον που προχτές μιλούσε για την ανάγκη απελευθέρωσης από την κομμουνιστική κατοχή που κρατά 30 χρόνια (δηλαδή κατ' αυτόν η ελεύθερη Ελλάδα έπαψε να υπάρχει με την πτώση της χούντας),
φτάσαμε στον άλλο που αξιώνει να τελειώνουμε με τα σοβιετικού τύπου πανεπιστήμια (εννοεί αυτά που 20 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, ακόμα συνεχίζουν να τροφοδοτούν την οικουμένη με τα καλύτερα μυαλά εξαιτίας ακριβώς του υψηλότατου επιπέδου τους;).

Κορυφαίος, όμως, ο αρθρογράφος της «αντιεξουσιαστικής» που βρήκε πως για όλα τα βάσανα της χώρας φταίει η σοβιετική δομή του κράτους.
Εδώ προς στιγμήν μπλοκάραμε. Αλλά φρόντισε ο ίδιος να μας φωτίσει. Το ελληνικό δημόσιο, στο οποίο αναφέρεται, και που με πηγαίο αντικομμουνισμό παρουσιάζει ως «σοβιετικού τύπου κράτος», αποτελείται - κατά δήλωσή του - από ανόητους, αργόμισθους, διεφθαρμένους. Κι απέναντί του έχει έναν δημοκρατικό ιδιωτικό τομέα ευέλικτο, εργατικό και εφευρετικό.
Πες τα επιτέλους, χρυσόστομε, και τόσα χρόνια προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς δήλωνε το επίθετο «αντιεξουσιαστές».
Τα ρέστα τα δίνει όταν αναγνωρίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι για να κερδίζει και το Δημόσιο για να πληρώνει το κόστος από τη δράση των καπιταλιστών (αυτό ακριβώς πληρώνεται στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια: η καταστροφική δράση των καπιταλιστών).
Ολοι αυτοί οι πικραμένοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο το δικό τους σύστημα. Που κουβαλάει το θάνατο στο αίμα του. Και γι' αυτό σαπίζει. Αυτό είναι που δεν αντέχουν και ψάχνοντας να βρουν τι φταίει, τους βγαίνει στον αφρό η λύσσα για το εργατικό κίνημα, που με τη δράση του εμποδίζει τους καπιταλιστές στο βάρβαρο δρομολόγιό τους.
***
Αναζητώντας διέξοδο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας μετά από εκλογές, τα επιχειρήματά τους κονταροχτυπιούνται: «Τα μέτρα δεν απέδωσαν», «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει», λένε. Μάλιστα. Και μετά; «Νέα μέτρα, άλλο πρόγραμμα».
Μπάστα! Οσα χάθηκαν ως τώρα από την τσέπη του εργάτη θα δοθούν πίσω, αφού το πρόγραμμα είναι λάθος; Οχι. Τα δικά μας δικά τους ως εδώ.
Το «νέο πρόγραμμα» σε τι θα διαφέρει από το παλιό; Θα είναι πιο σκληρό, άρα πιο αποτελεσματικό, ομολογούν μόνοι τους.
Ποια θα είναι η διαφορά; Οτι θα έχει μηδενιστεί το κοντέρ της πολιτικής ευθύνης. Οτι θα βγουν από τις εκλογές καθαροί σα να μη συμβαίνει τίποτα. Και με νωπή κυβερνητική εντολή να κάνουν επέλαση.
Θεωρούν την πολιτική που ως τώρα εφαρμόστηκε ένα «ο γέγονε». Οι κομμένοι μισθοί στο Δημόσιο, τα εξαθλιωτικά μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα, οι απολύσεις που δεν έχουν τέλος, η μετατροπή του Συστήματος Υγείας σε σύγχρονο Καιάδα για όποιον δεν έχει να πληρώσει, η παράδοση της Πρόνοιας σε κυνηγούς κεφαλών (έτσι ακριβώς λειτουργούν οι διάφορες ΜΚΟ), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με την ελπίδα (τους) ότι θα ξεμπερδεύουν και με το εργατικό κίνημα, είναι τα μέχρι τώρα δεδομένα που θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και αύριο αλλά με νέα κυβέρνηση.
***
Στο διά ταύτα, ο αστικός κόσμος βλέπει με τρόμο ότι η καπιταλιστική κρίση δεν τελειώνει και ότι αντίθετα η όποια διέξοδος οδηγεί μόνο στην επόμενη κρίση. Ετσι πιάνονται απ' τα μαλλιά και προτείνουν από «εφαρμογή άλλης πολιτικής» με τα ίδια χαρακτηριστικά με την σημερινή ως και εκλογές για άλλη κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ό,τι και σήμερα.
Για το λαϊκό κίνημα ο δρόμος όλο και πιο έντονα είναι απέναντι.
Κανένα συγχωροχάρτι για όσα ως τώρα εφαρμόστηκαν. Το κοντέρ των αντιλαϊκών μέτρων δε μηδενίζεται όσο αυτοί μένουν στην εξουσία. Ο λαός μπορεί να το μηδενίσει μόνο αν τους γκρεμίσει, μόνο με τη δική του εξουσία.
Κάνουν όνειρα για εκτόνωση της θυμωμένης και φορτισμένης κοινωνίας - ας φροντίσουμε να αποδειχτούν εφιάλτες. Με τη λαϊκή εξουσία για τη λαϊκή οικονομία.
Η πάλη της λαϊκής οικογένειας για να γλιτώσει από κάθε βραχνά της ταυτίζεται με την πάλη για ριζικές αλλαγές στην εξουσία και πρέπει να συναντηθεί σε λαϊκό μέτωπο αντεπίθεσης και ανατροπής, για τη λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αυτός είναι ο δρόμος για να μην πληρώνει άλλο ο λαός την κρίση, το χρέος, συνολικά την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου