Μιλώντας σε χτεσινή εκδήλωση της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Γ. Παπανδρέου είπε μεταξύ άλλων: «Η κλιματική αλλαγή, η ανεργία, η μετανάστευση, η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι φαινόμενα που απαιτούν την παγκόσμια συνεργασία (...) Και όσοι διαδηλώνουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε τόσες πλατείες ανά τον κόσμο, απευθύνονται σε εθνικά συστήματα Δημοκρατίας, τα οποία σήμερα είναι αδύναμα, πολύ πιο αδύναμα από ό,τι παλαιά (...) αιχμαλωτίζονται από παγκόσμιες εξουσίες και από τις αδυναμίες ενός παγκόσμιου ή περιφερειακού συστήματος (...)
Απαιτείται ριζική αναμόρφωση, και σε περιφερειακό, και σε εθνικό επίπεδο, του συστήματος δημοκρατικής διακυβέρνησης, που θα δίνει τη δυνατότητα στον ενημερωμένο πολίτη να δρα, να παίρνει πρωτοβουλίες και να αναλαμβάνει ευθύνες, μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων και αρχών δικαίου».
Μιλώντας εκ μέρους της πλουτοκρατίας, ο Γ. Παπανδρέου καλεί το λαό να εμπεδώσει μια βολική για τα συμφέροντά της περιγραφή της πραγματικότητας. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανεργία και πάει λέγοντας δεν είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής - σε συνθήκες μάλιστα παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου - αλλά η στρέβλωση που προκαλεί η διαχείριση του καπιταλισμού από «αδύναμα εθνικά συστήματα δημοκρατίας». Αυτό προσπαθεί να πει ο Γ. Παπανδρέου για να βγάλει λάδι την κυβέρνηση, την ΕΕ και την ενιαία στρατηγική τους. Ταυτόχρονα καλλιεργεί την πλαστή εικόνα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με επιμέρους παρεμβάσεις στο αστικό σύστημα, χωρίς όμως να πειραχτεί ούτε τρίχα από τα συμφέροντα του κεφαλαίου στη σφαίρα της παραγωγής.
Προσπαθεί μάλιστα να επιδράσει στο λαϊκό κίνημα για να το φέρει στα μέτρα του και το παρουσιάζει σαν ένα πράγμα που παλεύει για «ριζική αναμόρφωση της διακυβέρνησης», εκφράζοντας τον μύχιο πόθο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις στα σχέδιά τους, για αναμόρφωση του αστικού συστήματος, ακριβώς για να μη διακινδυνεύσει η αστική εξουσία από τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Λένε δηλαδή πως ο λαός μπορεί να ζήσει καλύτερα, αρκεί να βυθιστεί στην ψευδαίσθηση ότι είναι και αυτός συμμέτοχος στην άσκηση της διακυβέρνησης, μέσα από ομάδες και «κινήματα» που κινούνται εντός των ορίων του συστήματος και έχουν ρόλο συμπληρωματικό στην αστική διαχείριση.
Τα ίδια φούμαρα πουλούσε το ΠΑΣΟΚ με αφορμή και την έξαρση της προπαγάνδας περί «συμμετοχικής δημοκρατίας». Θέλουν τον εργαζόμενο να λιώνει στο μεροκάματο, να δουλεύει μέχρι τα 70 για μια ψωροσύνταξη, αλλά να μη βλέπει την αιτία για τα δεινά του και να στέκεται μακριά από το συνδικάτο του και την οργανωμένη ταξική πάλη. Αντίθετα, τον προτρέπουν να αποκτήσει πιο ενεργητικό ρόλο στον εξωραϊσμό και στη θωράκιση της αδίστακτης αστικής εξουσίας, με τη συμμετοχή του σε θεσμούς και πρωτοβουλίες που αφήνουν στο απυρόβλητο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την κυριαρχία του στην παραγωγή. Το ταξικό εργατικό κίνημα είναι αυτό που τους φοβίζει πραγματικά και σκαρφίζονται ένα κάρο ιδεολογήματα για να αποτρέψουν τη μαζικοποίησή του. Μάταιος κόπος. Το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της βρίσκεται στο γκρέμισμα της αστικής εξουσίας και όχι στο ρετουσάρισμά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου