Σελίδες

16 Απρ 2011

Χωρίς μάσκες...



Την ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέες μειώσεις μισθών, νέα χτυπήματα στο Ασφαλιστικό, εξουθένωση των ανέργων, πρόσθετη φορολογία, άρα πιο μαζική εξαθλίωση. Την ώρα που η κυβέρνηση έβαζε στο φουλ τις μηχανές για να ιδιωτικοποιήσει ό,τι απέμεινε σε κρατική ιδιοκτησία, τα κανάλια εξηγούσαν ποια είναι η αγωνία του «κόσμου»: να παρουσιάσει η κυβέρνηση ένα αξιόπιστο πρόγραμμα! Στο Mega, μάλιστα, εκτιμούσαν ότι η κυβέρνηση τελικά δεν τόλμησε το βήμα των αποκρατικοποιήσεων και έτσι δυσαρέστησε τον «κόσμο». Κατανοητός ο «κόσμος» στον οποίο αναφέρονται. Κατανοητός και ο ρόλος τους.
Κλάμα πολύ πέφτει και για την αναδιάρθρωση του χρέους. Να μην τσιμπήσει ο λαός. Κάποιοι καπιταλιστές θα χάσουν. Και λοιπόν; Ο λαός χάνει κάθε μέρα που περνάει. Και θα συνεχίσει να χάνει περισσότερα όσο οι καπιταλιστές είναι στην εξουσία.

Αυτό το γνωρίζουν κι εκείνοι που παριστάνοντας τους «αριστερούς» διαφόρων «αποχρώσεων» κινούνται με κοινό παρονομαστή: τη σωτηρία του συστήματος.
Χτες, ένα από τα στελέχη της πτέρυγας της «διαμαρτυρόμενης» δήθεν «αριστεράς» με άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» καλούσε σε συγκέντρωση υπογραφών για μια «επιτροπή ελέγχου του χρέους». Που θα κάνει τι; Ενα «αποφασιστικό βήμα (...) για να μπορεί ξανά η εργαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας να ελπίζει».
Είναι αυτό που λένε «...θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει». Εμφανίζουν μια αναγκαστική για τον καπιταλισμό διαδικασία ως πρόβλημα κακοδιαχείρισης που άμα το ελέγξεις θα ελπίζει ξανά ο εργάτης. Δηλαδή την ώρα που η ίδια η καπιταλιστική κρίση ανάγει σε ζήτημα πρώτης γραμμής την πολιτικοποίηση των αγώνων ώστε να μπει στην ημερήσια διάταξη το ίδιο το θέμα της εξουσίας, την ώρα που το μήνυμα «χωρίς τους καπιταλιστές καλύτερα» έχει αντικειμενική βάση, οι διαμαρτυρόμενοι «αριστερούληδες» σπεύδουν να καλλιεργήσουν ξανά αυταπάτες περί ανθρώπινα ρυθμισμένου καπιταλισμού.
Το πρόβλημά τους είναι πως δεν συντονίζονται. Γιατί την ίδια ακριβώς ώρα ένα άλλο στέλεχος της ίδιας προέλευσης, στο «Εθνος» έκφραζε ανοιχτά την αγωνία του που θα χάσουν οι τράπεζες από το «κούρεμα».
Για την εργατική τάξη μόνο μία αγωνία: Πώς θα οργανώσει την πάλη της έτσι ώστε όλο και πιο κοντά να έρχεται η προοπτική της αλλαγής τάξης στην εξουσία. Δηλαδή, πώς θα γίνει το πρόβλημα των καπιταλιστών και τάφος τους!
Απέναντι στην κυβέρνηση που κάθε μέρα δείχνει όλο και πιο άγρια τις διαθέσεις της τάξης που εκπροσωπεί, της αστικής, η μόνη θυσία που αξίζει είναι αυτή που προσφέρεται για να δυναμώσει η ταξική πάλη, να οργανωθούν καλύτερα αυτοί που παράγουν όλον τον πλούτο, να δυναμώσει το κόμμα τους, το ΚΚΕ, να ανοίξει ο δρόμος που μέσα από την απόκρουση της επίθεσης των καπιταλιστών, θα οδηγεί στη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Ασχετο: τι μαθαίνει κανείς... 300 Αμερικανοί απόστρατοι μένουν μόνιμα σαν τουρίστες στην Ελλάδα. Αλλά είναι τουρίστες. Κι έχουν πρόβλημα με τον πόλεμο αφού δεν μπορούν να αγοράζουν αφορολόγητα από τη Σούδα λόγω συνωστισμού. Και πού να τρέχουν από την Κρήτη στον Τύρναβο. Εκεί πάνε οι άλλοι τουρίστες από το Κόσσοβο. Αλλο ζήτημα επίσης: τί σόι τουρίστες είναι οι Αμερικανοί απόστρατοι; Τόσο αγαπάνε την Ελλάδα ή υπηρετούν την πατρίδα ως τουρίστες; Αλλά αυτό είναι άλλης φύσης ζήτημα... Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι ειδήσεις που μιλάνε για δυστυχία και των αγίων στη μητρόπολη του καπιταλισμού. Κάτι τέτοιες ειδήσεις κάνουν σμπαράλια το άλλοτε λαμπρό αμερικάνικο όνειρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του «αριστερού» προέδρου να το κρατήσει όρθιο. Κι όπως γράφουν οι δικοί του αναλυτές, το χάσμα διευρύνεται.
Ετσι είναι, συμβαίνει κι εκεί κι εδώ.
Πέρα από το καλαμπούρι, αυτοί οι 300 συνταξιούχοι της Σούδας, τι σόι τουρισμό κάνουν και μένουν διαρκώς εδώ;

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/4/11, 8:06 μ.μ.

    Ποιό είναι το πρόβλημα με την δημιουργία επιτροπής ελέγχου του χρέους?
    Τι θέλει να πει ο ποιητής? Η μια και μοναδική αλήθεια τίνος κτήμα είναι?
    Βαρέθηκα να ακούω για την εργατική τάξη που δεκάρα δεν δίνουν.
    Κάπου τόχω ξαναπεί.
    Ο πολύς κόσμος, δεν έχει μαρξιστική σκέψη. Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει καν σκέψη.
    Γαλουχήθηκε 35 χρόνια τώρα με πλασματική χλίδα, δανεικά καγιέν, μοντέλες και δήθεν.
    Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου που αποδεικνύει την εικονική του πραγματικότητα.
    Και τι κάνει το κόμμα? Απαιτεί το 70% του πληθυσμού που ζούσε τόσα χρόνια στο Μάτριξ, να συνειδητοποιηθεί να σπεύσει σωρηδόν στα γραφεία του ΚΚΕ και να γίνει μέλλος του κόμματος?
    Αυτό σίγουρα θα γίνει, σην υποθετική περίπτωση που ξυπνησει αυτό το έρμο κόμμα απ το λήθαργό του και κάνει τη ρήξη. Εκει να δεις συμμετοχή κι εγγραφές προκειμένου να πάρουν σειρά για οφίτσια κι εξουσία στη νέα κατάσταση. Κάπως έτσι δεν έγινε και με το ΠΑΣΟΚ και ξυπνήσαμε μια μέρα κι είδαμε το 60% του πληθυσμού νάχουν ανακαλύψει αίφνης το σοσιαλισμό (έστω ΠΑΣΟΚικής εκδοχής)?
    Και τι θα γίνει με μας, το υπόλοιπο 30% που ξέρουμε τι θέλουμε?
    Ως πότε θα περιμένουμε να ξυπνήσει η πλέμπα και να σας δώσει αυτή την κρίσιμη μάζα?
    Να σου πω φίλε tasos κάτι?
    Όταν θα δω το ΠΑΜΕ να περιστοιχίζεται απο τα ΜΑΤ, όταν θ ακούσω τον "Ηλεκτρικό Θησέα" του Σιδηρόπουλου απ τα μεγάφωνα, όταν θυμηθούν ορισμένοι τι ήταν και πως ξεκίνησε το ΚΚΕ, ίσως αρχίζω να ελπίζω σε κάτι.
    Ως τότε, αφήστε κάποιους να κάνουν ό,τι εκείνοι μπορούν, χωρίς να τους κριτικάρετε.
    Που ξέρετε? Ίσως και να το κάνουν καλύτερα.
    Γιατί, αν ακούσετε το τι σας σούρνουν αριστεροί (και σε διαβεβαιώνω πως αριστεροί δεν είναι αποκλειστικά τα μέλη του κόμματος, μην επεκταθούμε και σ αυτό, θα κλάψεις), και παρ όλ αυτά προσπαθούν να σας στηρίζουν, θάπρεπε νάχατε αυτοκτονήσει...

    mbiker

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος16/4/11, 10:14 μ.μ.

    Αλλά γι΄αυτό λέω, κατά πως το διατυπώνει και ο Λένιν,ότι η ευθύνη για την μετουσίωση του ταξικού ένστικτου σε ταξική συνείδηση,ανήκει στον πολιτικό φορέα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
    Και αυτός ο φορέας,δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης από το να οδηγήσει στην οργανωμένη πάλη την εργατική τάξη και στον ιστορικό της ρόλο,που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, μην πω την εξουσία της εργατικής τάξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος17/4/11, 12:42 π.μ.

    Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί. Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές. Οι άνεργοι πεινούσαν. Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται. Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι. Κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα. Ζητάνε θυσίες. Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους. Για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν. Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο. Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό. Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού. (Bertolt Brecht - Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή