«Η κίνησή μας δεν αναγνωρίζει το παρόν πολιτικό σύστημα, γιατί το θεωρεί όργανο της ξένης εξάρτησης (...) Μας ρωτούν: "Αν γίνουν σε λίγους μήνες εκλογές, δεν πρόκειται να πάρετε μέρος; Και αν όχι, τι θα συμβουλεύατε τους φίλους σας;". Εμείς πάντως αν οι εκλογές γίνουν γρήγορα, θα ρίξουμε λευκό (...) δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος σε εκλογές που ελέγχει το σύστημα». Το απόσπασμα είναι από ομιλία του Μ. Θεοδωράκη σε εκδήλωση της «Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών» στη Θεσσαλονίκη.
Είχε προηγηθεί στην ίδια ομιλία ένα αυθαίρετο «τσουβάλιασμα» των «300 βουλευτών», με την κατηγορία ότι έχει «θολώσει η σκέψη τους» από το νέφος της κρίσης.
Τοποθετώντας αυθαίρετα και το ΚΚΕ στο «κάδρο» της υπαρκτής στις λαϊκές συνειδήσεις απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, η «Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών» εμφανίζει σαν μόνη διέξοδο την αποχή ή το «λευκό», δηλαδή τον εθελούσιο παροπλισμό του όπλου της ψήφου και την αδράνεια, τη μη συμμετοχή. Στάση που προβάλλεται συνολικά από τα αστικά επιτελεία και επεκτείνεται σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή στα συνδικάτα, στους μαζικούς φορείς του κινήματος.
Τους βολεύει η αποχή και η απάθεια, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο εκτονώνεται ανώδυνα για το σύστημα η λαϊκή δυσαρέσκεια και την ίδια ώρα απαξιώνονται συλλήβδην όλα τα κόμματα: Αυτά που είναι θύτες, όπως το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι σύμμαχοί τους, και αυτά που παλεύουν για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, όπως το ΚΚΕ. Με την προτροπή της αυτή, η «Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών» ρίχνει νερό στο μύλο του συστήματος που υποτίθεται ότι καταγγέλλει.
Αλλωστε, προβεβλημένοι παράγοντες αυτού του συστήματος φιγουράριζαν στο ακροατήριο της ομιλίας του Μ. Θεοδωράκη, όπως ο Π. Ψωμιάδης, ο Σ. Κούβελας, ο Σ. Παπαθεμελής, ο επιχειρηματίας Π. Εμφιετζόγλου κ.ά. Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, το ετερόκλητο αυτό σχήμα ταλανίζεται από εσωοργανωτικές έριδες και αποχωρήσεις, στοιχεία ενδεικτικά για την αντιφατικότητα των ομάδων και προσώπων που προσπαθεί να συσπειρώσει κάτω από τον τίτλο της «εθνικής συνεννόησης».
Την αποχώρησή τους γνωστοποίησαν με επιστολές τους την περασμένη βδομάδα οι Δ. Καζάκης και Στ. Ληναίος. Ο πρώτος καταγγέλλει την ύπαρξη ενός «μηχανισμού παρακράτους» που επικράτησε και θέλει «να αλώσει την "Σπίθα" και να τη μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση». Ο δεύτερος κάνει λόγο για «ολοκληρωτική μεταστροφή της "Σπίθας"».
Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης που έχει ξεσπάσει βρίσκεται η επιλογή του Μ. Θεοδωράκη να αναδείξει τον Γ. Δημητροκάλλη - πρώην συνεργάτη του Κ. Μητσοτάκη, που υπηρέτησε τη ΝΔ σε κρίσιμες θέσεις - και να υιοθετήσει η «Κίνηση» απόψεις που αυτός εκφράζει (π.χ. για τη δημόσια περιουσία), ενώ του αποδίδεται επιπλέον η κατηγορία για σχέσεις ή έστω υιοθέτηση θέσεων και θεωριών του ιδρύματος του Σόρος. Από οργανώσεις και μέλη της «Κίνησης» υποδεικνύεται σαν υπεύθυνος για προσπάθεια επιβολής της «οργανωτικής φιλοσοφίας του ναζισμού».
Κίβδηλος ριζοσπαστισμός
Στη ρητορεία της «Κίνησης» συνυπάρχει ο αστικός εθνικισμός με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, στοιχεία που επιχειρείται να καλυφθούν με έναν κίβδηλο ριζοσπαστισμό και έναν ρηχό αντιαμερικανισμό. Η «Κίνηση» αναπαράγει διαρκώς και επίμονα μυθεύματα περί δήθεν «υποδούλωσης» και «εξάρτησης» της χώρας, που επιτάσσουν «αγώνα για εθνική ανεξαρτησία». Ισχυρισμοί που βοηθούν στον εξωραϊσμό του καπιταλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης - η οποία κάθε άλλο παρά υποτελής είναι - σπρώχνοντας το λαό να συμμαχήσει με τους εκμεταλλευτές του, στο όνομα ενός δήθεν «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα.
Σύμφωνα με τον Μ. Θεοδωράκη, αν η «Κίνηση» βρισκόταν στην κυβέρνηση, θα αρνούνταν την πληρωμή «του απεχθούς χρέους», θα επιδίωκε να συνάψει «συμφέρουσες οικονομικές συμφωνίες δανείου με την Κίνα και τη Ρωσία, που να μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε εντελώς από το υπέρογκο χρέος, όπως και οικονομικές συμφωνίες καθαρά αναπτυξιακού χαρακτήρα, με τη δημιουργία δεκάδων κοινοπραξιών με σκοπό την εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας».
Πρόκειται ουσιαστικά για προτροπή στο λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, συνοδευόμενη από την αυταπάτη ότι στον καπιταλισμό οι διεθνείς σχέσεις της κάθε χώρας μπορούν να οικοδομούνται στη βάση αμοιβαίων συμφερόντων προς όφελος των λαών και όχι της πλουτοκρατίας.
Η «Κίνηση» προτείνει ακόμα «την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου με τη μέθοδο κοινοπραξιών είτε μεικτών εταιρειών με ξένες χώρες», δηλαδή παράδοση στο κεφάλαιο, όπως και «να αξιοποιηθούν και τα μικρότερα νησιά μας, για να αποτελέσουν πηγές εθνικού πλούτου, αλλά και τουριστικής εκμετάλλευσης μεγάλης αξίας και διεθνούς προβολής»... Επιπλέον, με μπόλικη δόση εθνικισμού, τάσσεται υπέρ της «ελληνοκεντρικής Παιδείας» και εναντίον όσων «δεν πιστεύουν στην Ελλάδα, στο ελληνικό έθνος, στη διαχρονική του διάσταση».
«Καλοί» και «κακοί» ιμπεριαλιστές
Ακριβώς επειδή ο λόγος που εκφέρει η «Κίνηση» δεν έχει στέρεο αντιιμπεριαλιστικό υπόβαθρο, τα επιχειρήματά της είναι μοιραίο να ρέπουν στην υπεράσπιση του έθνους των αστών και σε τελική ανάλυση υπέρ της στρατηγικής που αν δεν υπηρετεί άμεσα, τουλάχιστον δεν αμφισβητεί τα συμφέροντά τους. Αλλά αυτή η ροπή δεν είναι φιλολαϊκή ούτε καν πατριωτική, γιατί τέτοιο μανδύα τής προσδίδουν.
Ο Μ. Θεοδωράκης ισχυρίστηκε ότι η «Κίνησή» του ήταν η μόνη που «κατήγγειλε την απόφαση του Γ. Παπανδρέου να διαθέσει τον ελληνικό εναέριο χώρο στην ισραηλινή αεροπορία», η πρώτη «που κατήγγειλε τις ελληνικές κυβερνήσεις για την εγκληματική τους αμέλεια να μην καθορίσουν ως σήμερα την Εθνική μας ΑΟΖ», η μοναδική «που κατήγγειλε την προδοτική παραχώρηση ύστερα από εντολή του ΝΑΤΟ του μισού (ανατολικού) Αιγαίου στον εναέριο έλεγχο της τουρκικής αεροπορίας» και «που καταγγέλλει την προσωπική απόφαση του Γ. Παπανδρέου να παραχωρήσει τον ελληνικό εναέριο χώρο στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ (δίχως να ενημερωθεί η Κυβέρνηση και η Βουλή)».
Ολα τα παραπάνω αποτελούν επιλογές αναμενόμενες από μια αστική κυβέρνηση στο πλαίσιο του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου και της έντασης της διεθνοποίησης. Τι δεν λέει η «Κίνηση»; Οτι αυτή η πολιτική, αυτές οι επιλογές, γνώμονα έχουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αν αυτά τα συμφέροντα αύριο κρίνουν ότι εξυπηρετούνται καλύτερα από τις κολεγιές με άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, χωρίς δεύτερη σκέψη αυτές θα προκριθούν και θα υλοποιηθούν.
Το ίδιο άλλωστε καλεί η «Κίνηση» την κυβέρνηση να κάνει: Να διαλέξει άλλους ιμπεριαλιστές για τις κολεγιές της, να ισχυροποιήσει δηλαδή τις σχέσεις με άλλα μονοπώλια, τα οποία, ούτως ή άλλως, το μόνο για το οποίο διψούν είναι το κέρδος και όχι βέβαια η ευημερία του λαού. Αυτό είναι το περιεχόμενο της κάθε διακρατικής συμμαχίας στον ιμπεριαλισμό και η «Κίνηση» προσπαθεί να το εξωραΐσει, δίνοντας αταξικό πρόσημο στις κολεγιές που συνάπτουν τα μονοπώλια μεταξύ τους.
Συγκάλυψη της ταξικής ουσίας
Τη συγκάλυψη της ταξικής ουσίας του ζητήματος που έχει να λύσει σήμερα ο λαός, την ομολογούν, άλλωστε, και οι ίδιοι. Σε ομιλία του στο Ηράκλειο της Κρήτης, στις 26 Μάρτη, ο Μ. Θεοδωράκης λέει για το θέμα:
«Μερικοί πιστεύουν ότι προέχει ο ταξικός αγώνας. Γιατί δεν βλέπουν ότι το κεφάλαιο και οι σύμμαχοί του βρίσκονται μέσα στο στρατόπεδο της εξάρτησης. Η κάθετη γραμμή που χωρίζει το λαό μας - αυτό που λέμε βασική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας - βρίσκεται ανάμεσα στο σύνολο του εργαζόμενου λαού και στην εξουσία που έφτασε στο τελευταίο σκαλοπάτι της αποσύνθεσης, παραδίδοντας τα κλειδιά του κράτους στους ξένους: Στην αμερικανοκρατία και στις ξένες τράπεζες (...)
Το γεγονός ότι από τη μία πλευρά βρίσκεται το θύμα, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και από την άλλη οι δυνάμεις της ξένης εξάρτησης και οι ντόπιοι συνεργάτες και όργανά της, με πρωταγωνιστές το μεγάλο κεφάλαιο και τους παρασιτικούς κύκλους, δηλαδή οι θύτες, ενώνει τον πατριωτικό με τον ταξικό χαρακτήρα της πάλης».
Τα ιδεολογήματα περί εξάρτησης δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν σήμερα το ντόπιο κεφάλαιο να κρατάει στα σεντούκια που διαθέτει στις ελβετικές τράπεζες 600 δισ. ευρώ, να κάνει εξαγωγές κεφαλαίων, διατηρώντας μάλιστα υψηλές θέσεις σε ό,τι αφορά τη διείσδυση στις χώρες των Βαλκανίων και να συμμετέχει με τα μπούνια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στη μοιρασιά της λείας, με δεδομένο πάντα τον απαράβατο νόμο της ανισομετρίας σε ό,τι αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Η αντιεπιστημονική «ανάλυση» της «Κίνησης» αγνοεί το γεγονός ότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι από τα ισχυρότερα στον τομέα του σε παγκόσμιο επίπεδο και ένα από τα πιο επιθετικά τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου. Επίσης, δε λέει το εξής: Εφόσον στηρίζει τις κολεγιές με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πλην της Αμερικής, οι συμφωνίες που θα υπογράφει το κράτος, για παράδειγμα με την Κίνα και τη Ρωσία, ποιους θα έχουν για «εταίρους» στην Ελλάδα; Δε θα έχουν τις ντόπιες μεγαλοεπιχειρήσεις και τα μονοπώλια, τύπου Βαρδινογιάννη και Λάτση, αν μιλάμε για τον τομέα της Ενέργειας;
Η «Κίνηση» προσπαθεί να τοποθετήσει εκτός των τειχών τον εχθρό για το λαό, χαϊδεύοντας τα αυτιά της ντόπιας αστικής τάξης και αφήνοντας στο απυρόβλητο την εξουσία της. Μόνο με την ανατροπή αυτής της εξουσίας μπορεί ο λαός να βγει από τη μέγκενη της ταξικής εκμετάλλευσης, να πετύχει την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, να ορίσει ο ίδιος την τύχη και το μέλλον του, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, σε μια Ελλάδα σοσιαλιστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου