Οσο η βαρβαρότητα γίνεται περισσότερο απτή ακουμπά κάθε εργατική οικογένεια, καταστρέφει πλατιά λαϊκά στρώματα και η ποσότητά της οδηγεί σε άλλη ποιότητα τις συνειδήσεις, τόσο περισσότερο στον αστικό Τύπο μοιάζουν να έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. «Μοιάζουν». Τα έχουν τετρακόσια, αλλά εμφανίζονται σα χαμένοι στο διάστημα για να μην τους πάρει αμπάριζα ο κόσμος.
Το δούλεμα πάει σύννεφο. Και προέρχεται κατά κύριο λόγο από τα ποντίκια που, αφού ροκανίζουν συνειδήσεις όσο όλα είναι σχετικά ήρεμα, σπεύδουν να πηδήξουν από το καράβι στην πρώτη φουρτούνα, συνεχίζοντας όμως το ροκάνισμα.
Ξάφνου ανακάλυψαν πρόβλημα ηγεσίας.
Σα να μην κάνει μια χαρά τη δουλειά που έχει αναλάβει ο Μπερλουσκόνι, σα να μην είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και την κατάλληλη στιγμή ο Σαρκοζί, σα να μη δίνει ο Ομπάμα τις διαταγές για τους βομβαρδισμούς, σα να μη μετέχει στο μακέλεμα λαών ο Παπανδρέου, παρέχοντας και γην και ύδωρ.
Οι αστοί δημοσιολόγοι διαπιστώνουν, δήθεν, ότι το καράβι πλέει περίπου ακυβέρνητο.
Το λιγότερο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν την ώρα που πράγματι έχει φουρτουνιάσει ο καιρός: Από τις πράξεις αυτών των «ανύπαρκτων» ηγετών ματώνουν λαοί καθημερινά. Από την έξαρση της δράσης των ιμπεριαλιστών αφανίζονται λαοί. Στον πόλεμο των μονοπωλίων αυτοί που χάνουν είναι οι εργάτες όπου Γης.
Η φουρτούνα αναδεικνύει το πρόβλημα, δείχνει στην εργατική τάξη με τι έχει να παλέψει, διαλύει αυταπάτες, μπορεί να οδηγήσει κάτω από τη δράση πρωτοπόρων επαναστατικών δυνάμεων και σε ξεπέρασμα του φόβου.
Κι εκεί αρχίζουν οι ηθικολογίες των αστών αναλυτών. Εχουν καθαρό τι πρέπει να προστατέψουν. Ετσι διακηρύσσουν ότι δε φταίει το σύστημα, δε φταίει ο όξυνση των αξεπέραστων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, δε φταίνε οι νομοτέλειες ανάπτυξης του καπιταλισμού που οδηγούν όλο και πιο δύσκολα σε ξεπέρασμα των κρίσεών του.
Τι φταίει; Φταίει που λείπουν οι ηγέτες, γράφει ένας. Φταίει η ανηθικότητα ορισμένων εταιρειών, γράφει άλλος. Ο ένας έχει υμνήσει όσο κανένας άλλος αυτούς που σήμερα βρίσκει ανεπαρκείς. Κι ο άλλος έχει γράψει χιλιόμετρα αναλύσεων για τη νέα ποιότητα που έφερε στη ζωή μας η ελεύθερη αγορά και η δράση των πολυεθνικών.
Και οι δυο βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση: Οι ιμπεριαλιστές πολεμάνε μεταξύ τους και σ' αυτόν τον πόλεμο καταστρέφουν μεγάλα τμήματα εργατικής τάξης και ορισμένους από τους ανταγωνιστές τους. Το αίμα που ρέει δεν ανήκει πλέον μόνο στην εργατική τάξη. Είναι κάποιοι και ανάμεσα στους καπιταλιστές που πληρώνουν ακριβά τον ανταγωνισμό.
Το μονοπώλιο, ως οικονομική πραγματικότητα, ο ιμπεριαλισμός ως ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού αναδεικνύονται πλέον, μέσα από την ίδια την εμπειρία τεραστίων μαζών ανθρώπων, ως εγκληματικές καταστάσεις σε βάρος της ίδιας της ανθρωπότητας.
Ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν ψήγματα επαναστατικής συνείδησης, διαμορφώνεται αντικειμενική βάση για να καρπίσουν σπόροι απόλυτης αμφισβήτησης αυτού καθαυτού του καπιταλιστικού συστήματος.
Το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς που το 1991 με την επικράτηση της αντεπανάστασης διακήρυξε την αιωνιότητά του και υποσχέθηκε στους ανθρώπους ότι θα περπατούν πια στις λεωφόρους της ελευθερίας και της δημοκρατίας αναδεικνύεται πλέον σε εχθρό της ίδιας της ανθρωπότητας.
Παντού: Στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Ιαπωνία, τώρα στη Βόρεια Αφρική και ποιος ξέρει πού αλλού αύριο, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων (αυτή είναι η ελευθερία τους) σπέρνει μόνο πτώματα και θερίζει αμύθητα κέρδη. Η και συνταγματικά κατοχυρωμένη κατοχή - ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές (αυτή είναι η δημοκρατία τους) οδηγεί σε πείνα μέχρι θανάτου τεράστιες μάζες πληθυσμού σ' έναν κόσμο όπου παράγεται και του πουλιού το γάλα.
Απέναντι στην αποκάλυψη αυτών των τρομακτικών αντιφάσεων βρίσκονται πλέον οι αστοί αναλυτές και προσπαθούν με όρους τσαρλατάνου παπά μιας άλλης εποχής να πείσουν το πόπολο ότι δε φταίει το σύστημα, αλλά η κακή διαχείρισή του.
Ιδού πεδίο μάχης λαμπρό για κάθε άνθρωπο που σέβεται τη νοημοσύνη του.
Είναι η ώρα που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη μιαν ανώτερη μορφή οργάνωσής της, τον κομμουνισμό.
Αυτός είναι ο φόβος των αστών. Αυτός πρέπει να 'ναι ο στόχος των εργατών.
Ασχετο: Το απεμπλουτισμένο ουράνιο που θα αρχίσει σε λίγο με το νοτιά να ταξιδεύει από τις βομβαρδισμένες πόλεις της Λιβύης προς την Ευρώπη, θα είναι μια από τις μικρότερες ίσως των επιπτώσεων αυτής της επέμβασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου