Υπουλη και επικίνδυνη πολιτική...

   Επιμένει η εφημερίδα «Δρόμος» (8/1/2011) και ο Ρ. Ρινάλντι να ασκεί τάχα επαναστατική κριτική στη γραμμή του ΚΚΕ, επειδή δε συμβάλλει στη δημιουργία καλύτερων όρων πάλης για το λαϊκό κίνημα, «όταν εμφανίζει σχεδόν σαν άμεση λύση το σοσιαλισμό, με τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. 

Με αυτό το άλμα - φάσεων, περιόδων, συσχετισμών, κοινωνικοοικονομικών μπλοκ, συμμαχιών κ.λπ. - καλύπτεται η παντελής έλλειψη κάθε πολιτικής αιχμής και στόχευσης που, σήμερα, θα δημιουργούσε προβλήματα και αναστατώσεις στην αστική τάξη και καλύτερους όρους για το λαϊκό κίνημα. Αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ, το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κ.λπ. είναι ορισμένα παραδείγματα».

Τι λέει η εμβριθής ανάλυσή του;

Οτι το ΚΚΕ δε θέτει άλλη άμεση πολιτική λύση, «αιχμής και στόχευσης», παρά το σοσιαλισμό. Πράγματι το ΚΚΕ δεν έχει άλλη άμεση πολιτική διέξοδο, όπως πασχίζει να θέσει ο συγκεκριμένος, χωρίς πουθενά να προσδιορίζει ποια θα είναι παρά μόνο αρνητικά, θέτοντας ως πολιτικό στόχο «το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου». Και αν διωχτεί, ποια κυβέρνηση θα έρθει και γιατί θα είναι φιλολαϊκή ή αντικαπιταλιστική που μάλιστα «θα δημιουργούσε προβλήματα και αναστατώσεις στην αστική τάξη και καλύτερους όρους για το λαϊκό κίνημα»; Αυτό δεν το εξηγεί. Απλούστατα, γιατί αν φύγει η σημερινή κυβέρνηση με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, θα έρθει μια άλλη αστική κυβέρνηση, που θα υπηρετεί το κεφάλαιο. Βεβαίως, θέτει και ορισμένους άλλους στόχους ως αιχμή της πάλης του κινήματος, που τάχα θα δυσκολέψουν την αστική τάξη, υπονοώντας ότι η αστική κυβέρνηση που προτείνει εμμέσως, δεν τη λέει ανοιχτά αλλά την εννοεί, θα τους κάνει πράξη, όπως «η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ». Είναι τόσο επαναστατική η αντιπαράθεσή του με το ΚΚΕ που δεν τολμά να πει ούτε για έξοδο από την ΕΕ, αλλά απλώς από την ευρωζώνη, όπως και για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Ζητήματα που θέτει και μερίδα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επειδή θίγεται από τη σημερινή πραγματικότητα, λόγω της δυσκολίας διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της ευρωζώνης και του ευρώ. Για παράδειγμα, αν υπήρχε εθνικό νόμισμα, μια υποτίμησή του θα απαξίωνε κεφάλαια και θα ξανάρχιζε ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής. Επίσης, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ζητά το κεφάλαιο και η κυβέρνηση, γιατί έτσι θα υπάρξει περισσότερο χρήμα στα κρατικά ταμεία για έργα και επιδοτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων και όχι για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την εθνικοποίηση των τραπεζών, πάλι για τους καπιταλιστές θα δρουν.

   Ως πολιτική διέξοδο προτείνει λοιπόν μια αστική κυβέρνηση και μια αστική διαχείριση, προβάλλοντάς την ως φιλολαϊκή! Και σ' αυτήν επιδιώκει να υποτάξει το λαϊκό κίνημα. Για να γίνει δε πιο πειστικός ότι η πολιτική διέξοδος που προτείνει είναι ανακούφιση για το λαό, αποδίδει τις αναδιαρθρώσεις που κάνουν πιο φτηνή την εργατική δύναμη, καταστρέφοντας τμήματα της εργατικής τάξης, όχι στην κρίση και τη διαχείρισή της σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά στην «υπαγωγή της χώρας στην εποπτεία της Τρόικας» και ότι «εισήλθαμε σε ένα ειδικό καθεστώς, μια νέα καθεστωτική φάση με ορισμένα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά». Ποια είναι αυτά; «Το Μνημόνιο, η Τρόικα, και όσα βιώνονται ως "χούντα", ως "κατοχή", ως κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, υποβάθμισης του κοινοβουλίου, ως ειδικό καθεστώς εποπτείας και άμεσου οικονομικού ελέγχου, ή όπως έχουν άλλοι χαρακτηρίσει και επίσημα μπανανίας και μισοαποικίας».

Τι θέλει να πει εδώ; Οτι η αστική τάξη τέθηκε σε καθεστώς οικονομικού ελέγχου και μάλιστα με τη θέλησή της! Αν είναι δυνατόν. Οτι το κοινοβούλιο των αστών υποβαθμίστηκε λόγω κατοχής, δρα σε όφελος του ξένου κεφαλαίου και όχι του ντόπιου! Και ότι αυτό, βεβαίως, είναι σε βάρος του λαού, που δε θα ήταν αν δεν υπήρχε η τρόικα και ο οικονομικός της έλεγχος, αν το κοινοβούλιο δρούσε σε όφελος του ντόπιου κεφαλαίου!

Και για να μη λέει ότι τον παραφράζουμε, τα γράφει ο ίδιος ως εξής: «Αυτή η νέα καθεστωτική φάση ορίζει μια ιδιαίτερη πολιτική κατάσταση που χρήζει όχι μόνο καταγγελίας, αλλά συγκεκριμένης πάλης ενάντιά της. Ως ειδική μορφή αντιθέσεων που προσλαμβάνει η πορεία και η εμβάθυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σε έναν αδύναμο κρίκο, ως ειδική μορφή διεθνούς πειραματισμού για τη διαχείρισης της κρίσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Διεθνείς τοκογλύφοι, μονοπώλια, ελληνική αστική τάξη και κυρίαρχο πολιτικό σύστημα συμβαδίζουν στην επιβολή όλων των "γιατρικών" για την έξοδο από την κρίση».

   Εδώ, βεβαίως, τσουβαλιάζει ξένους και ντόπιους ως άλλοθι συγκάλυψης των παραπάνω, γιατί πράγματι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, η πολιτική εξόδου από την κρίση χωρίς την τρόικα, στα πλαίσια του καπιταλισμού, απαιτεί για το κεφάλαιο τα ίδια ακριβώς μέτρα.

Και για να «θολώσει ακόμη περισσότερο τα νερά» σε σχέση με το γεγονός ότι προβάλλει ως φιλολαϊκή διέξοδο την πάλη για ένα αναβαθμισμένο αστικό κοινοβούλιο, την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή πάλη κατά της κατοχής που σημαίνει αστοί και λαός για μια άλλη διαχείριση μιλά για «δυνατότητα να δοθεί διέξοδος στη λαϊκή οργή, μια λύση, μια φωνή, ένα μέτωπο ανατροπής, εδώ και τώρα, των μέτρων που στραγγαλίζουν την επιβίωση και το μέλλον, πέρα από τα όρια του πολιτικού συστήματος». Και τι προτείνει; «Να φύγει άμεσα η κυβέρνηση, να ανατραπεί το ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα, να επισημανθούν στοιχεία ενός νέου πολιτικού συστήματος, μιας νέας μεταπολίτευσης, μιας νέας πολιτικής φάσης». Ενα νέο λοιπόν πολιτικό σύστημα, πέρα από τα όρια του σημερινού, με μοναδικό στοιχείο μια άλλη κυβέρνηση (να φύγει η κυβέρνηση προτείνει), αλλά όχι και σοσιαλισμό που προβάλλει το ΚΚΕ. Τότε τι εννοεί; Εναν άλλο καπιταλισμό! Λες και υπάρχει και φιλολαϊκός καπιταλισμός!

   Η πολιτική που προβάλλει ως «προσανατολισμό μεταβατικής προοπτικής, δηλαδή ότι υπάρχει κοινωνική, οικονομική, πολιτική διέξοδος για τη χώρα, η οποία σαν τέτοια έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και εντάσσεται στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό», όπως γράφει είναι ύπουλη και επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα και την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ουσιαστικά, προτείνει στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό, λιγότερο βάρβαρο, λες και υπάρχει ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνει διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση ως φιλολαϊκή διέξοδο. Εναν καπιταλισμό χωρίς εξάρτηση! 

Μόνο που συγκαλύπτει ότι η αλληλεξάρτηση του κεφαλαίου υπάρχει από τότε που υπάρχει και ο καπιταλισμός ως σύστημα, από τότε που δημιουργήθηκε η παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, όπως γράφουν οι ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ στο «Μανιφέστο» στα 1848.

 Προτείνει σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και υποταγή της πάλης του εργατικού κινήματος σ' αυτό, μόνο που έτσι ο σοσιαλισμός πάει περίπατο... 

Γι' αυτό και είναι ύπουλη και επικίνδυνη η συγκεκριμένη πρόταση.

Ι.