Σελίδες

31 Οκτ 2010

Η κρίση του συστήματος


Jo Cottenier και Henri Houben

Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το τρέχον κραχ είναι συγκρίσιμο μοναχά με αυτό του 1929. Ταυτόχρονα, το κραχ ακολουθήσαν μια σειρά από έτη μεγάλης ύφεσης: πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, η ανεργία ήταν σε απίστευτα υψηλά επίπεδα, έγιναν περικοπές μισθών και αυξήθηκε η φτώχια. Αυτή ήταν η προειδοποίηση για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θα έχει άραγε αυτή η κρίση τις ίδιες δραματικές συνέπειες; Ή θα περιοριστεί; Ξαφνικά, επανήλθαν τα κράτη. Θα είναι αυτό αρκετό, για να απορροφήσει τους κραδασμούς; Σήμερα ακόμη και οι πιο πεισμένοι φιλελεύθεροι απαιτούν περισσότερες ρυθμίσεις για τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Μπορεί, όμως, αυτή η κρίση να αποφευχθεί μόνο με την καλύτερη επίβλεψη των σούρτα φέρτα της τραπεζικής βιομηχανίας; Ή υπάρχουν περισσότερα;
Για να βρεθούν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να κατανοήσουμε την πηγή της σημερινής κρίσης. Γι’ αυτό θα πρέπει να πάμε πίσω στον χρόνο.

Η παγκόσμια οικονομία, σε απελπιστική κατάσταση από το 1973

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βγήκαν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως ασυναγώνιστη παγκόσμια υπερδύναμη. Το κατόρθωσαν καθιστώντας το δολάριο ως το μόνο παγκόσμιο νόμισμα. Μόνο τα δολάρια μπορούσαν να ανταλλάσονται με χρυσό και τα άλλα νομίσματα είχαν σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία με το δολάριο. Η συμφωνία Bretton Woods το 1944 καθιέρωσε αυτές τις ρυθμίσεις. 

Που οφείλεται η καπιταλιστική κρίση



Πριν ένα χρόνο όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού ισχυρίζονταν ότι η κρίση δεν οφείλονταν στις αγορές, αλλά μονομερώς σε κάποιους αδίστακτους και άπληστους τραπεζίτες, χρηματιστές και κερδοσκόπους που εκμεταλλεύτηκαν την απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών για προσωπικό όφελος.

Οι σοσιαλδημοκράτες από τη μεριά τους διακήρυτταν ότι η κρίση οφείλεται στις νεοσυντηρητικές πολιτικές και πανηγύριζαν για το «τέλος του νεοφιλελευθερισμού» και την επιστροφή του αγοραίου κρατισμού.

Όλοι τους όμως απόκρυπταν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών αντανακλά δομικές αλλαγές στον καπιταλισμό και ότι η καπιταλιστική κρίση/κατάρρευση οφείλεται στις αντιδραστικές επεκτατικές αναδιαρθρώσεις και μετασχηματισμούς του καπιταλισμού, ως αποτέλεσμα της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου.

Ο μύθος της σωτηρίας του λαού απ' τη χρεοκοπία

Φορώντας το λαμπερό ένδυμα του σωτήρα του λαού ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου κάλεσε τους εργαζόμενους να υπερψηφίσουν στις ερχόμενες εκλογές την πολιτική του, την οποία παρουσίασε σαν μονόδρομο για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας. Προβάλλοντας το φόβητρο της διακοπής πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, ζήτησε στην ουσία ψήφο - έγκριση για να συνεχίσει και να κλιμακώσει την αντιλαϊκή επίθεση.
Ομως, η δυνατότητα εξαπάτησης των εργαζόμενων μειώνεται κάθε μέρα που περνάει και αυτό δεν οφείλεται στην αυτοκαταστροφική παρουσία του πρωθυπουργού στη παρωδία της διακαναλικής συνέντευξης, αλλά στην τεράστια διάσταση που αντικειμενικά υπάρχει ανάμεσα στην προπαγανδιστική μυθοπλασία της άρχουσας τάξης και στη πραγματικότητα.
Σήμερα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι η κυβερνητική πολιτική οδηγεί ήδη το λαό σε τροχιά χρεοκοπίας με τα αντιλαϊκά μέτρα που ήδη εφαρμόζονται. Η στάση πληρωμών του κράτους προς τους εργαζόμενους έχει ήδη ξεκινήσει με τη δραματική μείωση των μισθών, των συντάξεων, την αύξηση των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, των δαπανών της λαϊκής οικογένειας για Υγεία και Παιδεία.

Ποια «αντισυστημική ψήφος»;

Από διάφορα συγκροτήματα του Τύπου και τα αστικά ΜΜΕ, προβάλλεται το επιχείρημα ότι η ψήφος στα διάφορα αναχώματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι τάχα «αντισυστημική ψήφος». Μάλιστα, οικοδομούν ένα προφίλ για τους Δημαρά, Μητρόπουλο κ.τ.λ., ότι έχουν τάχα άλλη ηθική και αντίληψη από αυτή του ξεπερασμένου και χρεοκοπημένου δικομματικού συστήματος, ότι είναι πρόσωπα που φέρνουν το καινούργιο.
Οχι μόνο δεν πρόκειται για αντισυστημική ψήφο. αλλά ίσα ίσα για ψήφο στήριξης και διάσωσης του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Εξάλλου. όλοι αυτοί είναι γνωστές εφεδρείες του συστήματος, που μπαινοβγαίνουν στο ΠΑΣΟΚ και στα άλλα κόμματα του κεφαλαίου για να μπερδεύουν, να ξεγελάνε και να εγκλωβίζουν το λαό. Η γραμμή τους είναι γραμμή διαχείρισης του συστήματος. Στήριξαν και στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ, στήριξαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα (το Μάαστριχτ, τη Λισαβόνα, το ασφαλιστικό κ.ο.κ.) κι ας κλαίνε τάχα για τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Δηλώνουν ότι τάχα είναι ενάντια στο μνημόνιο. αλλά στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου που οδηγεί στα μνημόνια ενάντια στο λαό και που υπήρχαν και πριν την καπιταλιστική κρίση. Τώρα ξαναπροσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο σύστημα: για να ανακόψουν θετικές διεργασίες και τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών στρωμάτων, αναλαμβάνουν με εντολή την αποστολή των αναχωμάτων της λαϊκής δυσαρέσκειας. Παίζουν στο σχέδιο αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος, των στημένων κεντροαριστερών και κεντροδεξιών σεναρίων για να ξαναβρεθεί ο λαός δεμένος χειροπόδαρα.