Οχι μόνο γιατί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά γιατί, πέρα από τις όποιες ενδοϊμπεριαλιαστικές αντιθέσεις, κυρίως χρησιμοποιούνται για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού ώστε να μπορέσουν περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα με τις μικρότερες δυνατές κοινωνικές αναταραχές.
Επειδή λοιπόν ο πρωθυπουργός εμφανίζεται να διαφωνεί τάχα με το μόνιμο μηχανισμό στήριξης που προωθεί η Γερμανία, παραθέτουμε το απόσπασμα της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 29 Οκτώβρη:
«Οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων συμφωνούν ως προς την ανάγκη να θεσπίσουν τα κράτη - μέλη μόνιμο μηχανισμό για την αντιμετώπιση κρίσεων προκειμένου να διασφαλίζεται η χρηματοοικονομική σταθερότητα της ζώνης του ευρώ συνολικά και καλούν τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να έρθει σε διαβουλεύσεις με τα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σχετικά με περιορισμένη τροποποίηση της συνθήκης (σ.σ. της Λισαβόνας).
Μάλιστα, αμέσως μετά αποσαφήνιζε ότι στα χαρακτηριστικά του μόνιμου μηχανισμού περιλαμβάνονται «ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα και ο ρόλος του ΔΝΤ»...
Είναι ευνόητο ότι ο Γ. Παπανδρέου υπερψήφισε τη θεσμοθέτηση του μόνιμου μηχανισμού «διάσωσης» δηλώνοντας μετά τη σύνοδο ότι «είναι μια σημαντική εξέλιξη, θα έλεγα μια σημαντική νίκη, ότι σήμερα αποφασίζεται η δημιουργία ενός μόνιμου μηχανισμού στήριξης και σταθερότητας»...
Ας αφήσουν λοιπόν τους θεατρινισμούς για το θεαθήναι.
Αφού άφησαν να «παίξει» επί δύο εικοσιτετράωρα, από χτες άρχισαν να το γυρίζουν το παραμύθι για τον «μαχόμενο με τη Γερμανία πρωθυπουργό» τα κυβερνητικά στελέχη. «Δεν πρόκειται για έναν ελληνογερμανικό πόλεμο, όπως ακούμε κατά κόρον αυτές τις ημέρες», θυμήθηκε να δηλώσει ο Γ. Πεταλωτής με καθυστέρηση δύο ημερών, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα «πάντα φιλικές» τις σχέσεις με τη Γερμανία. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Δ. Δρούτσας δήλωσε (στον «Real Fm») ότι οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στη Σοσιαλιστική Διεθνή δε σημαίνουν ότι «βρισκόμαστε σε τροχιά σύγκρουσης π.χ. με τη Γερμανία ή ο κ. Παπανδρέου με την Κα Μέρκελ». Είναι ολοφάνερο ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να εφαρμοστούν, με κάθε τρόπο, τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου, αλλά και να λαμβάνονται διαρκώς νέα επειδή δεν «πιάνονται» οι στόχοι του. Αυτό που μένει λοιπόν για το λαό είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, δηλαδή η κατάργηση του κατώτατου μισθού, η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, το νέο πτωχολόγιο στο Δημόσιο, η κατάργηση ΔΕΚΟ και δημόσιων οργανισμών και απολύσεις εργαζομένων, αυξήσεις στα εισιτήρια αστικών συγκοινωνιών, στο πετρέλαιο κ.ο.κ. Ολα τα άλλα, δηλαδή τα κυβερνητικά παραμύθια, ο εργαζόμενος λαός τα ακούει βερεσέ... Ο πραγματικός πόλεμος είναι αυτός που έχει εξαπολυθεί σε βάρος του από κυβέρνηση - τρόικα - ΣΕΒ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ...
ΑπάντησηΔιαγραφή