Σελίδες

3 Ιουλ 2010

Δε θα βρωμίσουν το ΚΚΕ και τις λαϊκές συνειδήσεις όσο και αν πασχ-ίζουν


Απο το ριζοσπαστη 03/07/2010:

Tους ...εφιάλτες του αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας ο Πάσχος Μανδραβέλης, αρθρογραφώντας στη χτεσινή «Καθημερινή» για την «Κόκκινη, δηλαδή απλήρωτη δουλειά...». Οπως και στο προχτεσινό του πόνημα καταπιάνεται με την προβοκατόρικη «πληροφορία» που κυκλοφόρησε ότι στον «Ριζοσπάστη» και στον «902» επίκεινται μειώσεις μισθών. Δημοσιεύει μεγάλο μέρος της απάντησης που έδωσε όταν ρωτήθηκε σχετικά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, «μπας και καταλάβει κάποιος πώς σκέφτεται το νέο ΚΚΕ», όπως γράφει, και καταλήγει: «(...)στην κομμουνιστική κοινωνία που επαγγέλλεται η κ. Παπαρήγα και στην οποία αναγκαστικά όλοι θα είμαστε μέλη του κόμματος τα μισά μας μεροκάματα θα είναι "κόκκινα", δηλαδή απλήρωτα, οι μισθοί χαμηλοί και δεν θα μπορούμε να λέμε και τίποτε. Δεν είναι εφιάλτης;»...

Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι για την τάξη στην υπηρεσία της οποίας έχουν τεθεί κάτι τέτοιες πένες η ύπαρξη του ΚΚΕ, η δράση του, η πολιτική του πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, για τη λαϊκή εξουσία, είναι πράγματι εφιάλτης. Τους κατατρέχει στον ύπνο και στον ξύπνιο τους, κάθιδροι προσπαθούν να τον «ξορκίσουν», αυτογελοιοποιούμενοι κιόλας αφού είναι οι ίδιοι που στήνουν στον τοίχο όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, προφανώς γιατί ο εφιάλτης που ζει σήμερα ο λαός είναι προϋπόθεση για να ζουν οι ίδιοι τα όνειρά τους. Ομως, ο δικός τους «εφιάλτης» είναι το δικό μας «όνειρο». Αυτό που πασχίζουν με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, να αποτρέψουν, είναι την ίδια στιγμή αυτό που εμείς, όσοι συνειδητά ενταχθήκαμε στο ΚΚΕ και χιλιάδες άλλοι που συμπορεύονται μαζί μας, παλεύουμε με νύχια και με δόντια, με όλη μας την ψυχή να γίνει πραγματικότητα.

Δεν περιμέναμε απ' τους πάσχοντες από αντικομμουνισμό να κατανοήσουν τι σημαίνει η απόφαση για ένταξη στο ΚΚΕ, τι σηματοδοτεί, ποιος τρόπος και ποια στάση ζωής την συνοδεύουν. Και δε θα έχουν ποτέ την τύχη να το μάθουν. Η προσφορά στο Κόμμα, στην εργατική τάξη, στο λαό και στο κίνημα δεν αποτιμάται σε χρήμα, δεν πουλιέται και δεν εξαγοράζεται. Εν αντιθέσει με τις υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη. Αλλά ας μην κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.

Δεν ξέρουμε, και δε μας ενδιαφέρει κιόλας, αν οι πάσχοντες από αντικομμουνισμό έχουν καταλάβει και τι έχουν καταλάβει για το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, που δε διαχωρίζεται σε παλιό και νέο - όπως ύπουλα προσπαθεί ο αρθρογράφος να το διαχωρίσει - που περηφανεύεται για τη συνέχεια και για το ότι κρατά ψηλά τις αξίες, τις αρχές, τα ιδανικά του τιμημένου κόμματος της εργατικής τάξης, αδιάκοπα απ' την ίδρυσή του ως σήμερα. Μας αρκεί που ο λαός, η εργατική τάξη της χώρας έχουν καλά καταλάβει ότι είναι το μοναδικό κόμμα που μάχεται για τα δίκια τους, που αντιπαλεύει χωρίς καμία ταλάντευση, καμία υποχώρηση στον ταξικό αντίπαλο την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που μοχθεί για την άλλη κοινωνία, η οποία στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο και τις ανάγκες του, την κοινωνία την απαλλαγμένη απ' την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τα παράσιτα που ρουφάνε το αίμα του λαού.

Μας αρκεί που αυτοί ξέρουν ότι τα μέλη του σε κάθε γωνιά της χώρας, σε εργοστάσια και γιαπιά, σε γραφεία και εμπορικά, στο χωράφι, στο χωριό και την πόλη, σε σχολεία και σχολές, παλεύουν με ανιδιοτέλεια, χωρίς να υπολογίζουν χρόνο, κόπο ή ό,τι άλλο, με κάθε κόστος που πολλές φορές είναι μεγάλο, όπως το να απολύονται γιατί απεργούν, γιατί πρωτοστατούν στην οργάνωση της απεργίας, αντιστέκονται στη βία της εργοδοσίας, στέκονται αδιάλλακτα απέναντί της. Και δρουν κατ' αυτό τον τρόπο χωρίς να υπολογίζουν κόστος και θυσίες για την επίτευξη των στόχων του Κόμματος, που δε διαχωρίζονται απ' τις προσδοκίες των ανθρώπων του μόχθου για ένα καλύτερο αύριο. Και όχι γιατί ευελπιστεί κανείς σε προσωπικά οφέλη. Τέτοια δεν υπάρχουν για τους κομμουνιστές, ούτε για καμία άλλη ανταπόδοση, πλην μιας και ανεκτίμητης: Να αναγνωρίζονται απ' τους εργάτες για την πρωτοπορία, την ανιδιοτέλεια, τη μαχητικότητά τους στον αγώνα για το δίκιο τους και όχι ως αντίπαλοι και εχθροί τους. Ως αγωνιστές που παλεύουν μαζί τους για να ανοίξουν δρόμο στην προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση, για την κοινωνία όπου ο ιδρώτας του λαού θα «ποτίζει» τις δικές του ανάγκες και μόνο αυτές.

Η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία, η προσφορά για το συλλογικό του λαού καλό, για να «ξεκολλήσει» η ρόδα της Ιστορίας απ' τα λασπόνερα του καπιταλισμού και να προχωρήσει μπροστά προς το «βασίλειο της ελευθερίας», ήταν, είναι και θα είναι οι τίτλοι τιμής κάθε κομμουνιστή. Ηταν αυτά που έπλασαν χιλιάδες ήρωες που όταν χρειάστηκε έδωσαν και τη ζωή τους για το λαό και την πατρίδα. Το καθήκον απέναντι στην εργατική τάξη, στους καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους κινεί το Κόμμα και τα μέλη του και δεν αποτιμάται σε χρήμα. Αυτό, βέβαια, είναι αδύνατον να το κατανοήσουν όσοι διαπαιδαγωγήθηκαν με τις αρχές και τις αξίες μιας τάξης που βασίζει την εξουσία της στη στυγνή εκμετάλλευση, που αποθεώνει τον ατομισμό, τον φιλοτομαρισμό, την αντίληψη του «αξία ζωής είναι το χρήμα, γι' αυτό δουλεύω, και δουλεύω για τους καπιταλιστές ενάντια στο λαό» και την αντίληψη του «πατάω επί πτωμάτων». Εφιάλτης λένε η προοπτική που ο λαός θα διαφεντεύει τον τόπο και την τύχη του. Οπως εφιάλτης ήταν για τους πολιτικούς τους προγόνους κάποτε το να παλέψουν για την πατρίδα και το λαό και να δώσουν και τη ζωή τους αν χρειαζόταν. Τότε στην Κατοχή που άλλοι έγιναν δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες και άλλοι κατέφυγαν στα ζεστά σαλόνια του Καΐρου. Τότε πρόδωσαν, λούφαξαν, σάλπαραν σε πιο ήσυχα μέρη. Σήμερα οι επίγονοί τους συκοφαντούν και προβοκάρουν.

Οι κομμουνιστές, όσοι πιστεύουν «στην πιο επιστημονική θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας», θα συνεχίσουν να πράττουν το καθήκον τους. Γιατί αγαπάνε τη χώρα τους και το λαό της, πιστεύουν σ' αυτόν, στην αστείρευτη δύναμη και στις ανεξάντλητες δυνατότητές του. Γιατί δε βολεύονται με τ' άδικο. Θα συνεχίσουν ατσαλωμένοι απ' την απόλυτη πεποίθηση ότι αυτό για το οποίο παλεύουν είναι δίκαιο, ρεαλιστικό, η μόνη προοπτική. Θα συνεχίσουν δένοντας την επαναστατική θεωρία με την επαναστατική πράξη. Τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, τη μόνη ικανή να εμπνεύσει κοινωνική αισιοδοξία και να καλλιεργήσει τη συνειδητή θυσία για το λαϊκό συμφέρον, κόντρα στην αστική ιδεολογία που είναι ικανή να προκαλεί μόνο απογοήτευση, καθήλωση, αδιαφορία, απόγνωση.

Τα μέλη του ΚΚΕ κάνουν «ταμείο» με τη συνείδησή τους και το λαό, για το αν έπραξαν όσα έπρεπε και μπορούσαν για να πάνε ένα βήμα παραπέρα τους στόχους του Κόμματος, κι όχι με την τσέπη τους. Εχουν επίγνωση της ευθύνης και γνώση ότι κανένα ουσιαστικό βήμα δεν μπορεί να γίνει προς τα εμπρός, δίχως κόστος, θυσίες και προπάντων σκληρή δουλειά. Και το αντιστάθμισμα είναι η ικανοποίηση που νιώθουν όταν ανταποκρίνονται στην ευθύνη τους και στο καθήκον να γίνουν πραγματικότητα οι εφιάλτες των μανδραβέληδων και όσων αυτοί εκφράζουν.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου